we zijn inmiddels in het stadium dat de kinderen hier om het weekend zijn. Wat betekend 4 kinderen in huis. Qua ruimte is het geen probleem, de jongens hebben allemaal hun eigen ruimte. Het vergt van ons wel wat organiser en, voldoende eten in huis, planning voor de dag etc. 

Vandaag liepen mijn zoon en ik naar huis. Onze buren  kwamen net de deur uitgelopen toen wij aan kwamen. De buurman deed de deur open, mijn zoon zag hem en schreeuwde direct " hè papa". Ik kon wel door de grond zakken. Ik kon wel huilen, wat deed dit pijn. Mijn kleine mannetje die gilde om zijn vader. Natuurlijk zegt hij wel vaker papa, maar nog nooit eerder had hij dit zo gericht tegen een persoon gezegd. 

Mijn zussen en ik hadden al tijden het idee om elke maand samen uiteten te gaan. We zien elkaar regelmatig maar dan zijn er altijd andere of kinderen bij. Waardoor het gezellig bijkletsen er vaak niet van komt. Dus na heel veel plannen was het eindelijk gelukt om samen een avondje uit te plannen. Zoonlief was lekker aan het kroelen met de oppas en ik kon met een gerust hart op pad. 

Mijn zoon houdt ervan om overal mee te schudden (om te horen wat voor geluid het maakt) flesjes water, rammelaars, knuffels etc. Hij houdt ervan om blokjes tegen elkaar aan de slaan, hij houdt ervan om met de pollepel ergens op de timmeren, hij houdt van herrie! Of dacht ik misschien houdt hij wel van muziek!

Ik vind het heerlijk om moeder te zijn. Elke dag kan ik me kapot lachen om/met mijn zoon. Elke dag ontdekken we samen weer nieuwe dingen. Elke dag vind ik weer een heerlijk avontuur met zoonlief.

Ik werk partime en onregelmatig. Tot mijn grote vreugde hoef ik niet fulltime te werken. Maar ik werk wel onregelmatig, weekenden/nachten/dagen. Als alleenstaande moeder is het soms lastig om alles te regelen. Maar met dank aan mijn ouders en goeie oppas lukt het allemaal redelijk. De nachten en weekenden is me kleintje gewoon lekker thuis in zijn eigen huis en met een vertrouwd gezicht. 

Wat een beleving samen op vakantie. De heenreis was zwaar. We waren aan de late kant op schiphol en het eerste wat ik wilde was die koffer dumpen. Met een rugtas, buggy met kind en koffer was het niet makkelijk manuvreren. Na een blik op de aankomst borden kwam ik al snel tot de conclusie dat aan de andere kant van schiphol moest komen om me koffer kwijt te kunnen. Daar aangekomen stond er een mega rij die tergend langzaam vooruit ging. Jay had in de auto naar schiphol denk drie kwartier geslapen en was nu aardig wakker. In de rij met hem een dik half uur staan was geen pretje. Na eindelijk de koffer afgeleverd te hebben, kon ik me weer naar de andere kant van schiphol bewegen om te boarden. Inmiddels had ik nog slechts een half uur. Mijn planning om samen op me gemak te gaan lunchen, Jay wat rond te laten kruipen voordat we aan boord gingen viel hiermee aan duigen. Als een malle door schiphol gerend onderweg een broodje gescoord,  snel hem ergens verschoont te hebben en broodje half gegeten te hebben konden we vliegtuig in. Buggy gelukkig bij ingang mogen achter laten. En een goede plek in vliegtuig. Maar na uren gezetten te hebben was meneertje niet blij dat hij nogmaals moest gaan zitten. Onderweg gelukkig nog wel even geslapen en na ruim 2 uur waren we er dan. Snel vliegtuig uit, hem verschoond in toilet. Had absoluut geen zin om hem te verschonen in vliegtuig, wachtend in de lange rij van ouders. Moest daarnaast zelf ook best nodig naar de wc wat best lastig is als je alleen met een kind bent. In ieder geval bij bagage band kwam al vrij vlot zijn buggy, na wat rond gekropen te hebben kwam ook mijn koffer en konden we als eerste van alle wachtende weg. Bij de uitgang stond onze taxi te wachten, inladen en weg wezen. Ik wilde bij ons appartement zijn, snel kleren verwisselen en Jay lekker laten rond kruipen. Na klein uurtje was dit alles gelukt en doken we samen het zwembad in! Was hier uitermate trots op dat dit toch maar in me eentje zo vlot voor elkaar had! 

Al weken kwam deze dag er aan, al weken keek ik er naar uit naar deze dag. 

Nog steeds vind ik het elke keer afschuwlijk als ik mijn kleine mannetje achter moet laten bij de oppas of de kinderopvang. Ik had gehoopt dat het zou wennen. Dat ik er in de loop van tijd meer vertrouwen in zou krijgen en het daardoor makkelijker los zou kunnen laten. Maar nog elke keer voel ik me de slechtse moeder die er is, als ik hem weg breng.