Daar was ze dan. Onze dochter Britt. Terwijl Marco de familie inlicht dat ze geboren is, beval ik van de placenta. De verloskundige ontdekt dat ik toch wel aardig wat hechtingen nodig heb dus moet ik naar het ziekenhuis. Binnen een half uur staan Marco zijn ouders op de stoep en zo ook mijn vader om ons prinsesje te bewonderen. Het is van korte duur want ook de ambulance staat voor de deur. Volledig onder invloed van de adrenaline loop ik met behulp van een ambulance broeder en de verloskundige naar beneden, daar neem ik plaats op de brancard om vervoerd te worden naar het ziekenhuis.

Ik weet het zeker, de pijn die ik voel moeten haast wel weeën zijn. Mijn lichaam is niet onbekend met ongemakken en pijn, dus deze nieuwe pijn móet het zijn. Van tevoren had ik gedacht misschien een beetje paniek te voelen als het zou beginnen, maar niets is minder waar. Ik weet dat een bevalling over het algemeen bij een eerste zo'n 24 uur kan duren dus ik ga op mijn gemak maar douchen om naar mijn afspraak te gaan. Onder de douche blijft de pijn komen en gaan, maar niet extreem en nog veel te veel tijd ertussen om de verloskundige al in te schakelen. Onderweg naar de fysiotherapeut die praktisch om de hoek zit, stuur ik Marco maar een berichtje.

"Marco, kom op. De wekker is al drie keer af gegaan." Schreeuw ik onderaan de trap naar Marco die nog uitgebreid in bed ligt te snoozen terwijl ik zenuwachtig door het huis spring. Ik ben doodop vanwege de onrustige nacht en gespannen om wat gaat komen: De twintig weken echo. Na een paar minuten hoor ik gestommel dat van boven komt. Gelukkig, hij komt er uit. Ik kijk naar de klok en zie dat we nog 40 minuten hebben totdat de afspraak begint. Snel smeer ik voor Marco een broodje en schenk ik een kop koffie in. Als hij dat allemaal zelf moet doen komen we eerder 40 minuten te laat, dan wel net op tijd. "Mogge" hoor ik achter me en ik kijk over mijn schouder. "Marco! Trek asjeblieft iets fatsoenlijks aan, we moeten om 9 uur bij de echo praktijk zijn!" Ik zie hoe hij een gemene glimlach tevoorschijn haalt en zijn joggingbroek laat zakken. "Maak me eerst maar even wakker." Vol verbazing staar ik hem aan. "Doe even normaal, dit is walgelijk. Schiet verdomme op!" Marco haalt zijn schouders op en trekt zijn broek weer omhoog. "Dan ga ik zo, of niet."

Vrij snel na de eerste echo hebben we onze families en vrienden ingelicht. Iedereen is positief verrast, wat zorgt voor net zo'n positieve boost in onze relatie. Marco is enthousiast en lijkt zelfs trots. Helaas is dit van korte duur en komt alles weer op mijn schouders terecht. De voorpret van het uitzoeken van spulletjes voor de baby is alleen voor mij. Marco werkt veel zodat we een fijne buffer hebben als de baby er is, en als hij thuis is zit hij aan de tafel achter zijn laptop.

Daar zit ik dan op het toilet, te staren naar een zwangerschapstest en honderden gedachten die door mijn hoofd gaan.

Niet ongesteld. De dag is natuurlijk nog maar net begonnen dus het kan vandaag nog komen. Omdat we nog niet doelgericht aan het proberen zijn heb ik ook geen enkele zwangerschapstest in huis, plus dat het zondag is en alle winkels gesloten zijn. Ik spreek met mezelf af dat ik nog niets tegen Marco zeg, en dat ik morgen een test ga kopen als mijn menstruatie nog steeds uitgebleven is. Het idee dat ik zwanger zou kunnen zijn geeft mij vlinders in mijn buik, even voel ik me weer wat vrolijker. Ik benut deze energie boost en raas schoonmakend door het huis heen.

In de weken na ons weekend weg zijn Marco en ik fysiek meer tot elkaar gekomen. Het was een grote stap. Ik bleef maar denken aan Linda en Marco samen, zelfs of eigenlijk juist als we intiem zijn. Eerst was het constant aanwezig, maar na ieder stapje werd dat minder. Ondanks zijn verraad en overtuigingskracht wilden we gaan proberen om een gezin te stichten. Het zou de focus van het gedane leed af halen en misschien wel zorgen voor bergen geluk en liefde.

Ondanks Marco zijn daden met Linda heeft hij mij kunnen overtuigen om onze relatie niet weg te gooien. We moeten eraan gaan werken want zoiets vergeet je niet na een simpel sorry. Marco heeft mijn vertrouwen compleet geschaad en daarbij ook het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had. De eerste week na mijn ontdekking was ik nog steeds erg verdrietig, ik zat vol met vragen maar had geen behoefte aan ruzie. Eerst stelde ik ze wel, maar als ik merkte dat Marco geïrriteerd raakte stopte ik. Puur omdat ik bang werd dat hij bij mij weg zou gaan. Het feit dat ik een blijvend lichamelijke handicap heb speelde daar een grote rol in. Want was hij niet vreemd gegaan vanwege mijn imperfectie? Wat als hij bij mij weg gaat? Is er dan nog iemand op deze aardbol die met mij zijn leven wil delen? Ik geloofde er niet in. Ik geloofde erin dat ik er ook, net als Marco, alles aan moest doen om onze relatie te behouden. Nu een paar weken later moet ik bekennen dat het beter gaat, zelfs boven verwachting. Marco werkt niet meer over en zijn telefoon is "schoon". Linda heeft een aantal keer geprobeerd om contact te krijgen, zowel met Marco als met mij. Gelukkig zijn wij er beide van overtuigd dat zij niet meer in ons leven past. Marco is ook liefdevoller nu we dit hoofdstuk voorzichtig sluiten en aan het begin staan van een nieuw hoofdstuk.

"Adriënne, ga bij hem weg nu het nog kan. Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger." Zegt mijn vader na mijn uitleg van wat er zich afgespeeld heeft. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat als ik in een relatie zit en mijn partner gaat vreemd, dat ik de relatie meteen verbreek. Ik denk dat iedereen er zo over denkt maar als je op het punt komt dat het je overkomt, is het zo simpel nog niet. Mijn hoofd zegt dat ik bij mijn standpunt moet blijven, maar mijn hart is het daar nog niet mee eens. Marco is het daar ook niet mee eens. In zijn laatste bericht aan mij geeft hij aan dat we moeten praten, hij vind dat onze relatie nog niet verloren is en is bereid eraan te willen werken. Hij is mijn eerste en ik hoopte zo dat hij ook mijn laatste zou zijn. "Pap, ik ga eerst met hem praten voordat ik knopen door ga hakken. Het lijkt erop dat hij oprecht spijt heeft van zijn daden. Zou je mij bij mijn huis af willen zetten?" Ik zie aan de blik in zijn ogen dat hij mijn keuze voor een overweging om dit nog te laten werken afkeurt, maar hij houd zijn mond. Hij vind dat ik als volwassen vrouw zelf in moet staan voor mijn acties en keuzes zonder bemoeienis van anderen die dit kunnen beïnvloeden. Die middag zet hij mij voor de deur af en beloof ik hem op de hoogte te houden. Mocht ik weer thuis willen komen dan ben ik welkom. Met die gedachte op zak durf ik beter te kiezen. Marco heeft een briefje achter gelaten.