STT: Adriënne (deel 3)

"Adriënne, ga bij hem weg nu het nog kan. Eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger." Zegt mijn vader na mijn uitleg van wat er zich afgespeeld heeft. Ik heb mezelf altijd voorgenomen dat als ik in een relatie zit en mijn partner gaat vreemd, dat ik de relatie meteen verbreek. Ik denk dat iedereen er zo over denkt maar als je op het punt komt dat het je overkomt, is het zo simpel nog niet. Mijn hoofd zegt dat ik bij mijn standpunt moet blijven, maar mijn hart is het daar nog niet mee eens. Marco is het daar ook niet mee eens. In zijn laatste bericht aan mij geeft hij aan dat we moeten praten, hij vind dat onze relatie nog niet verloren is en is bereid eraan te willen werken. Hij is mijn eerste en ik hoopte zo dat hij ook mijn laatste zou zijn. "Pap, ik ga eerst met hem praten voordat ik knopen door ga hakken. Het lijkt erop dat hij oprecht spijt heeft van zijn daden. Zou je mij bij mijn huis af willen zetten?" Ik zie aan de blik in zijn ogen dat hij mijn keuze voor een overweging om dit nog te laten werken afkeurt, maar hij houd zijn mond. Hij vind dat ik als volwassen vrouw zelf in moet staan voor mijn acties en keuzes zonder bemoeienis van anderen die dit kunnen beïnvloeden. Die middag zet hij mij voor de deur af en beloof ik hem op de hoogte te houden. Mocht ik weer thuis willen komen dan ben ik welkom. Met die gedachte op zak durf ik beter te kiezen. Marco heeft een briefje achter gelaten.

"Ik ben net als jij naar mijn vader voor raad. Laten we asjeblieft niet meteen onze toekomst weggooien Adriënne. Het spijt me zo. Laat het mij maar weten wanneer ik weer thuis mag komen om te praten. Ik pas me volledig aan jouw wensen aan. Ik ben een klootzak geweest, sorry. Ik hou van je Adriënne, ik hou van jou met heel mijn hart. Dikke kus, Marco."

Na het lezen van zijn woorden wordt ik overmand door verdriet en onrust. Ik ben helemaal alleen in ons huis. Het huis dat wij samen gekocht hebben en waar we ook samen schulden voor moeten dragen als we uit elkaar gaan. Hier in mijn eentje wonen, of Marco die hier in zijn eentje gaat wonen kan financieel niet uit. De zorgen over een eventuele breuk maken mij gek en ik zoek afleiding. De afwas van het diner van gisteravond staat nog op het aanrecht. Schoonmaken is een welkome afleiding. Als ook ieder hoekje in het huis gesopt is en het ondertussen alweer donker is, geef ik Marco groen licht om hier te komen en te praten. Marco laat er geen gras over groeien en staat binnen een half uur op de stoep. Hij belt aan terwijl hij een sleutel heeft, als ik de deur open kijkt hij mij verloren aan met een grote bos bloemen in zijn handen die hij naar mij uitreikt. Met een ongemakkelijk gevoel pak ik ze aan. "Zo snel ben ik niet te overtuigen." Waarschuw ik hem als hij doorloopt naar de kamer. We zitten tegenover elkaar en lijken te beide te wachten op wie het eerste woord neemt. Het is zenuwslopend en ik vraag me af of ik hier wel goed aan doe.

"Wat dacht je Marco? Dat ik hier nooit achter zou komen? Waarom heb je dit gedaan en juist met Linda?" Ik drijf hem meteen in een hoekje met mijn vragen, maar ik vind dat ik daarmee in mijn recht sta. "Ik weet het niet. Het gebeurde gewoon! Je hebt geen idee hoeveel spijt ik ervan heb." Door zijn antwoord vliegen mijn nekharen omhoog. "Zoiets gebeurt niet gewoon. Vertel op, ik wil alles weten van begin tot het eind. Pas als ik het hele verhaal ken kan ik een beslissing maken." Marco twijfelt maar kiest eieren voor zijn geld door open kaart te spelen. Het doet pijn, maar is dat met alle waarheid niet zo? Na mijn ongeluk waardoor mijn arm verlamd geraakt is, en de dood van mijn nog veel te jonge moeder heb ik een muur om mij heen gebouwd. Niets en niemand zou mij verdriet kunnen doen en positief naar het leven kijken is wat voor mij belangrijk is. Ik sta voor de keus om weg te kwijnen van verdriet als ik onze relatie verbreek, of ik benader onze situatie positief wat ook wel vreselijk naïef zal zijn.

"Ik zweer het Adriënne, ik laat dit nooit meer gebeuren. Dat was alleen maar seks zonder liefde. Ik hou van jou! Ik wil de rest van mijn leven doorbrengen met jou en onze kinderen en uiteindelijk kleinkinderen." Ik weet dat Marco mij bespeelt op een onderwerp waar ik gevoelig voor ben. Door mijn handicap voelde ik mij gezegend dat er iemand is die met mij een toekomst ziet en daar doorheen kan prikken als ik er zelf zoveel moeite mee heb. Een van mijn dromen is moeder worden en dat weet hij. Marco komt naast mij zitten en legt zijn hand op mijn knie. "Toe nou Adriënne, ik weet dat sorry zeggen nooit genoeg zal zijn maar geef mij, nee sorry ons, asjeblieft nog een kans. Hoe mooi zou het zijn als we onze droom werkelijkheid kunnen laten worden, een kindje van jou en ik." Hij glimlacht als ik hem aankijk. De wens van de naïviteit wint het van het verstand. "Je mag blijven.";