STT: Adriënne (deel 7)

Daar zit ik dan op het toilet, te staren naar een zwangerschapstest en honderden gedachten die door mijn hoofd gaan.

"Marco!" Roep ik zo hard ik kan als de uitslag verschijnt. Ik open de deur van het toilet en al snel staat Marco voor mijn neus. "En?" "Kijk zelf maar." Ik stap opzij om hem de ruimte te geven en wacht zijn reactie af. Ik zie hoe hij stokstijf staat te kijken naar de test. "Wat vind je hier zelf van Adriënne?" Hij draait zich om en pakt mijn hand, ik knijp hem zachtjes en tover een oprechte glimlach op mijn gezicht. "We worden papa en mama Marco! Dat is toch geweldig? Ik had dit nog niet verwacht! Ik ben zo blij!" Tranen van blijdschap springen in mijn ogen als Marco mij vast pakt om een knuffel te geven. "Dit betekend toch niet dat de seks nu klaar is toch?" Ik duw hem zachtjes van mij af als hij mij in mijn nek begint te kussen. Ik vind zijn vraag apart en eigenlijk ongepast, maar mijn blijdschap overschaduwt het snel en ik laat hem gaan.

De dagen en zelfs weken erna lijk ik in een roes van geluk te leven. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik zwanger ben en bij ieder krampje ben ik bezorgd. Gelukkig heb ik snel een intake gehad bij een verloskundige die mij op ieder onzeker moment gerust kan stellen. Wist ik veel dat mijn darmen aan het schuiven zijn en dat voor kramp kan zorgen. Ik ben bleu als het gaat om een zwangerschap, ik ben nieuw op dit gebied en ik kan niet wachten om alles te leren en ontdekken. Marco is er veel minder mee bezig dan ik, maar dat schijnt normaal te zijn. Als ik zo ongeveer 10 weken zwanger ben heb ik de eerste echo, de termijnecho. Marco en ik kijken er naar uit om ons wonder te bewonderen. Ongeduldig wip ik op mijn stoel in de wachtkamer. Marco zit relaxed onderuit en kijkt op zijn horloge. "We zijn veel te vroeg." Zegt hij op een mopperige toon. "Welnee, beter te vroeg dan te laat. Ik kan echt niet wachten om het te zien! Ik voel me niet zwanger dus de gedachte dat ik zwanger ben is zo gek. Ik moet het zien!" Marco lacht om mijn opgetogenheid. "Pas je op dat je niet van je stoel stuitert? En misschien is er wel niks meer." Mijn blijdschap slaat om in droefenis. "Waarom zeg je dat?" "Dat kan toch? Die verloskundige zei dat als het misgaat dat het vaak in die eerste twaalf weken is en jij bent nog niet zo ver." "Maar waarom zeg je dat nu? Kun je niet aan het positieve denken? We gaan ons kindje zien! Maakt je dat niet blij?" "Ik ben pas blij als ik het gezien heb, binnen nu en een half uur dus." Verbaasd kijk ik hem aan. Hij geeft mij het gevoel dat hij toch nog geen kind wil. Ik besluit mijn mond te houden en zoek een tijdschrift op in het rek. Marco zit te sms'en en ik blader stug door. "Hoe lang duurt zoiets eigenlijk? Ik moet over een uur bij mijn afspraak zijn." Enigszins gepikeerd en met een tikkeltje boosheid weiger ik om hem aan te kijken. "Geen idee." De spanning tussen ons is om te snijden en ik hoop dat we maar snel aan de beurt zijn.

Na zo'n tien minuten ongemakkelijkheid worden we geroepen. Ik glimlach en voel vlinders in mijn buik. Marco is nuchter en gedraagt zich als een bokkige kleuter. Na het invullen van onze gegevens mag ik gaan liggen. De mevrouw zet het apparaat op mijn buik en gaat opzoek naar ons frummeltje. Terwijl zij zoekt, zoek ik Marco zijn blik om in te schatten waar hij met zijn gedachten zit. Stoïcijns staart hij naar het beeldscherm met zijn armen over elkaar. "Daar is jullie kindje." Zegt de vrouw. Ik schiet met mijn blik naar het scherm. Ze legt uit waar we precies naar kijken en wat ze doet. Weer voel ik mijn blijdschap en de bijbehorende tranen als het frummeltje op het scherm zich beweegt. "Kijk nou Marco!" Marco kijkt van het scherm naar mij en pakt mijn hand. "Het is nu echt, ik word papa." Hij glimlacht maar ik bespeur iets anders als ik zo naar hem kijk. "10 weken en 2 dagen. De uitgerekende datum is..." "Ja hoi met Marco, ja we zijn bijna klaar. Ik kom er zo aan." Middenin dit heugelijk moment onderbreekt hij de vrouw om zijn telefoon op te nemen. Ze kijkt hem net zo verbaasd aan als ik dat doe.

Vol van blijdschap maar ook met gemengde gevoelens naar Marco toe staan we niet veel later weer buiten. "Loop even door Adriënne, ik heb nog andere dingen te doen." Ik glimlach en ik knik, maar eigenlijk zou ik hem het liefst vertellen wat ik nu denk;