STT: Adriënne (deel 8)

Vrij snel na de eerste echo hebben we onze families en vrienden ingelicht. Iedereen is positief verrast, wat zorgt voor net zo'n positieve boost in onze relatie. Marco is enthousiast en lijkt zelfs trots. Helaas is dit van korte duur en komt alles weer op mijn schouders terecht. De voorpret van het uitzoeken van spulletjes voor de baby is alleen voor mij. Marco werkt veel zodat we een fijne buffer hebben als de baby er is, en als hij thuis is zit hij aan de tafel achter zijn laptop.

Op een zaterdagmorgen als ik 18 weken zwanger ben, en ik de wekelijkse boodschappen naar huis sleep terwijl ik last heb van mijn bekken, gaat Marco met een vriend het nieuwe laminaat leggen in de babykamer. Het is dat ik deze vriend gevraagd had om te helpen en hij alleen vandaag kon, anders gebeurde er niets. Als ik terug kom zitten beide mannen achter de laptop.

"Kan iemand mij even helpen?" Vraag ik bij het zien van Marco en Frank die achter de laptop zitten te gniffelen. Frank kijkt op en dan vervolgens naar Marco om te zien wat zijn reactie is. Als Frank op wil staan maakt Marco een opmerking waardoor hij twijfelt en blijft zitten. In mijn gedachten wurg ik Marco. Hij laat mij alles alleen doen, alsof ik hier als dienstmeid inwoon. Als Frank vertrokken is laat ik Marco de babykamer zien die ik uitgezocht heb. "Zo duur?" "Ja, heb het zelf betaald hoor. Zou je hem vanavond nog op kunnen halen?" "Moet dat? Heb net vanmorgen het laminaat erin gemaakt. Daar heb je nog niet eens iets over gezegd." Ik borrel als ik het adres op een briefje schrijf. "Wil je een schouderklopje? Aai over je bol? Een sticker?" Ik schuif het briefje naar hem toe. "Wanneer leer je nou eens je grote muil te houden en dankbaar te zijn?" Ik loop weg uit deze situatie om hem niet te verergeren. "Ik ga de was opvouwen, daar ben jij ook nooit dankbaar voor." "Kreng." Ik rol met mijn ogen en denkbeeldig steek ik mijn middelvinger op.

Een uur later vertrekt Marco zonder iets te zeggen. Het valt mij direct op dat de laptop nog open staat én aan. Zodra ik hem onze straat uit zie rijden neem ik plaats achter de laptop. Zijn verhouding heeft mijn vertrouwen flink geschaad en ik voel de drang om uit te zoeken wat hij altijd met dat ding doet. Helaas is Marco slim, hij heeft de webgeschiedenis gewist. Er is geen enkel spoor te vinden die mijn verdenkingen bevestigen. Ik blijf zoeken en zoeken want wie weet, tot ik een bericht van Marco krijg. "Heb de babykamer opgehaald. Ga nu de kroeg in met Frank. Heb een sleutel bij me." Ik geef het op. Het is kwart voor 9, Marco gaat op stap en ik ben doodop. Ik duik mijn bed in.

Twee weken later komt het moment dichtbij dat we weer een echo krijgen. De twintig-weken echo. Ik voel sinds kort de baby bewegen en door de turbulente tijd en onze turbulente relatie, mis ik mijn moeder enorm. Zij is een paar jaar eerder overleden aan de gevolgen van pulmonale hypertensie. We hadden een sterke band en ik had haar hier zo graag bij willen hebben. Marco vind het moeilijk om zich een houding te geven als ik emotioneel ben en wil praten. Daardoor vermijden we deze conversaties. "Morgen de echo Marco! Ik ben benieuwd of mijn gevoel goed zit." Marco zit op zijn plek, achter de laptop. "Wat dacht je ook alweer? Meisje toch?" "Luister je nou echt nooit? Ik roep al weken dat dit een jongen is!" Zeg ik glimlachend wijzend naar mijn buik. "Als het maar gezond is zegt iedereen toch?" Ik knik en werp een blik op de foto van mijn moeder. "Ik ga naar bed Marco, kom je ook?" "Ik wil nog even wat dingetjes doen. Je hoeft niet te wachten." Ik vertrek naar boven, morgen is de dag en ik kijk er zo naar uit en val snel in slaap.

"Goedemorgen Adriënne, ben je er klaar voor?" Ik hoor de stem van mijn moeder en open mijn ogen. We zitten in de auto. Ik kijk naar mijn zwangere buik en leg mijn handen erop. "Ben je zenuwachtig lieverd?" "Een beetje. Mam, ik ben zo blij dat je er bent." "Ja, het is heel speciaal zo'n zwangerschap. En mijn eerste kleinkind! Wil je het geslacht ook weten?" "Ja, ik denk dat het een jongen is." Ze legt haar hand kort op mijn buik en glimlacht. Ze lijkt gezond en gelukkig, zoals voordat ze ziek werd. We komen samen aan op de plek van bestemming. Ik open de deur en we staan in een immens grote witte zaal met in het midden de behandelplaats. Een vrouw in een wit pak loopt op ons af en schud onze hand. Zij gaat de echo maken. Ik ga liggen en mijn moeder zit naast me. Ze kan alleen maar glimlachen. Op het scherm zie ik alleen maar botten, fronsend kijk ik naar de echoscopiste. "Ik zie alleen maar botten, dit is niet goed!" Ik voel een paniek opkomen en kijk opzij. Mijn moeder zit daar nog steeds te glimlachen en lijkt zich niets aan te trekken van mijn paniek. "Nee mevrouw, dit hoort zo. Gefeliciteerd, het is een jongen!" Gek genoeg word ik kalm van de bevestiging dat het wel oké is. En het is een jongen! Ik ga weer zitten en spring van de tafel af. Ik kijk opzij naar mijn moeder, maar ze is vertrokken. In paniek ren ik het gebouw uit, op zoek naar mijn moeder.

"Adriënne, wakker worden! Wat is er?" Badend in het zweet open ik mijn ogen. Marco kijkt mij geërgerd aan. "Waarom schreeuw je zo om je moeder? Ik wil slapen." Ik ga rechtop zitten en neem een slok water. Ik kijk om me heen en besef dat het een droom was. Een droom die gedeeltelijk helaas nooit uit zou komen;