STT:Adriënne (deel 11)

Daar was ze dan. Onze dochter Britt. Terwijl Marco de familie inlicht dat ze geboren is, beval ik van de placenta. De verloskundige ontdekt dat ik toch wel aardig wat hechtingen nodig heb dus moet ik naar het ziekenhuis. Binnen een half uur staan Marco zijn ouders op de stoep en zo ook mijn vader om ons prinsesje te bewonderen. Het is van korte duur want ook de ambulance staat voor de deur. Volledig onder invloed van de adrenaline loop ik met behulp van een ambulance broeder en de verloskundige naar beneden, daar neem ik plaats op de brancard om vervoerd te worden naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis wordt er een verdoving geplaatst zodat het hechten pijnloos verloopt. Helaas werkt deze niet naar behoren maar door mijn kaken stevig op elkaar te houden en de aanblik van mijn kersverse dochter, ben ik heel wat draadjes rijker. Het is middenin de nacht dus we blijven "slapen". Marco slaapt op het bankje in de kamer, Britt ligt in een ziekenhuiswiegje naast mij en ik? Ik doe geen oog dicht. Ik kan alleen maar gelukzalig naar haar staren.

In de ochtend, als ik heb kunnen urineren, mogen we naar huis. Daar wacht de kraamverzorgster ons op, de kraamweek kan beginnen. Eenmaal binnen hangt Marco de slingers op. De kraamverzorgster legt mij in de watten. Het voelt wat onwennig omdat ik dit totaal niet gewend ben en nu staat er ineens iemand met plezier een beschuitje voor mij te smeren. Ze geeft ons informatie en is geïnteresseerd in ons als gezin. Als het middag is vertrekt Marco naar boven. "Ik ben kapot, ik heb haast niet geslapen dus ik ga even een dutje doen." Verbaasd kijk ik hem aan, als er iemand kapot moet zijn dan ben ik dat. Zijn vertrek naar boven zet de toon voor de hele kraamweek, Marco heeft zijn drie weken vakantie vanaf de dag dat Britt geboren is. Hij houdt vakantie zoals hij dat altijd doet: relaxend voor de televisie of gamend. Zelfs zijn laptop bevindt zich nu boven. De kraamverzorgster is verbaasd over zijn houding naar Britt en naar mij toe. "Ik heb hem net gevraagd of hij Britt in bad wil doen en aankleden, wederom een nee." Ik zucht diep als ze mij dit verteld en ze legt haar hand op mijn arm. "Is hij altijd zo? Ik heb dit in de 14 jaar dat ik kraamverzorgster ben nog nooit meegemaakt." "Hij is altijd zo, ik hoop wel dat hij zich nog in gaat zetten. Je bent een goede lerares voor mij maar door mijn lichamelijke beperking valt het verzorgen mij zwaarder dan gedacht." "Je doet het hartstikke goed Adriënne, ik ga wel een op een met hem praten."

Op de laatste dag van de kraamweek als ik op het punt sta om te gaan panikeren omdat Marco totaal geen interesse toont, heeft de kraamverzorgster hem eindelijk zo ver gekregen dat hij Britt in bad doet. Ik kijk toe hoe zij hem leert, wat ik al kan. Ik kijk toe hoe leeg zijn blik is als hij hiermee bezig is, terwijl ik niets liever doe. Ik dacht dat hij er net als ik naar uit keek om eindelijk een kindje te hebben. Ik dacht dat zijn hart net zo vol liefde zou zitten als dat van mij. Dat hij misschien ook meer liefde zou hebben voor mij. Diep van binnen weet ik dat het er niet in zal zitten, tenzij ik ga vechten. Vechten voor hem en mij. Vechten voor ons als gezin.

"Marco? Kun je asjeblieft een flesje maken?" Uitgeput zit ik na de eerste dag zonder kraamverzorgster, met een door honger huilende baby op de bank. Marco is de hele dag boven geweest en komt net naar beneden. "Ik weet niet hoe dat moet." "Het papier hangt op de koelkast, asjeblieft? Britt moet een fles en ik kan amper mijn ogen open houden." Marco zucht en sjokt overduidelijk met tegenzin naar de koelkast als ik Britt aan het wiegen ben. Na een paar minuten komt hij voor me staan. "De fles zit in de flessenwarmer, zo moet je je wel redden toch? Ik ga naar de kermis." "Wat?!" "Je hoorde me toch? De fles zit in de flessenwarmer." "Ja, dat heb ik gehoord. Maar wat je daarna zei? Ga je nu echt weg?" Emotieloos kijkt hij mij aan en trekt zijn schouders op. "Ja, ik heb mijn vrienden al een week niet gezien en het is feestweek. Ik moet er even uit, heb ook vakantie weet je nog?" "Ongelooflijk Marco, wat ben jij een verwende rotvent. Hoe denk je dat ik me voel? Ik heb verdorie nog geen 1,5 week geleden ons kind gebaard! Ik doe alles, alles! En dan maak jij je druk of je je vakantie wel goed besteed of dat je je vrienden genoeg ziet?" "Het zal wel Adriënne, jij wilde een kind en ik wil nu gaan stappen. Zie je later." Overmand door verdriet en verbazing sta ik met een mond vol tanden en een nog harder huilende Britt. De flessenwarmer piept en de deur slaat dicht;