STT: Adriënne (deel 10)

Ik weet het zeker, de pijn die ik voel moeten haast wel weeën zijn. Mijn lichaam is niet onbekend met ongemakken en pijn, dus deze nieuwe pijn móet het zijn. Van tevoren had ik gedacht misschien een beetje paniek te voelen als het zou beginnen, maar niets is minder waar. Ik weet dat een bevalling over het algemeen bij een eerste zo'n 24 uur kan duren dus ik ga op mijn gemak maar douchen om naar mijn afspraak te gaan. Onder de douche blijft de pijn komen en gaan, maar niet extreem en nog veel te veel tijd ertussen om de verloskundige al in te schakelen. Onderweg naar de fysiotherapeut die praktisch om de hoek zit, stuur ik Marco maar een berichtje.

"Hey, ik heb denk ik weeën, ben nu onderweg naar de fysio." Slechts een paar tellen later belt Marco. "Is het begonnen? Moet ik komen?" Zachtjes lach ik om de lichte paniek in zijn stem die ik van mezelf verwacht had. "Het kan wel een dag duren Marco, als het heftiger wordt dan laat ik het je weten." Marco stribbelt eerst wat tegen maar ik overtuig hem om gewoon op zijn werk te blijven. Ik ben liever alleen aan het rommelen in alle rust, dan dat Marco hyperactief om mij heen loopt te springen.

"Goedemorgen Adriënne, hoe gaat het met je? Hou je het nog een beetje vol?" De fysiotherapeute houdt de deur voor mij open als ze mij aan ziet komen waggelen. Eenmaal binnen vertel ik haar hoe de zaken ervoor staan. "Ik denk dat het op gang gekomen is vanmorgen." Vertel ik haar met een glimlach. "Weet je het zeker? Je lacht nog. Als het the real deal is dan doe je dat over een poosje niet meer." "Nee ik denk dat het echt is. Het is een pijn die opbouwt en afneemt, voelt niet bekend." Ik zie dat ze bedenkelijk kijkt als ik haar vertel wat ik voel. "Dan wil ik liever niets forceren Adriënne en ga ik tot het grote nieuws mij bereikt duimen dat je snel een gezonde dochter in je armen mag houden." We nemen afscheid en ik waggel weer naar huis.

Als ik thuis de deur open trek en de woonkamer betreed, lijkt het of heel het huis op z'n kop staat. De weeën blijven komen met ruime tussenpozen en tijdens die tussenpozen ruim ik het huis op zo goed en zo kwaad als dat kan. Zelfs de stofzuiger en de dweil blijven niet onaangeroerd. Marco stuurt gemiddeld vier keer per uur een bericht hoe het gaat en of hij al naar huis moet komen. Zo meelevend en liefdevol heb ik hem nog nooit meegemaakt en dat geeft mij hoop voor onze toekomst.

Aan het einde van de middag besluit ik om de verloskundige te bellen, zij vertelt mij om weer te bellen als er minder tijd tussen de weeën in zit, of als ik vruchtwater verlies waarvan de kleur afwijkt. Het lijkt alsof vanaf dat moment de weeën heftiger worden, ik heb steun nodig, steun van Marco. Ik bericht hem met de vraag om naar huis te komen en hier geeft hij gehoor aan.

Ik leun tegen het aanrecht aan als ik de weeën opvang. Ik hoor de voordeur dicht klappen en Marco staat binnen no time naast me. Hij legt zijn hand op mijn rug. "Adriënne? Gaat het?" Ik kijk hem aan en zie een bezorgde blik in zijn ogen, een warme gloed die een spoor van liefde verraad. Maanden, misschien wel jaren heb ik dit niet bij hem gezien als hij naar mij kijkt. Maar nu ik op het punt sta om ons kindje op de wereld te zetten, een kindje dat helemaal van ons samen is, maakt het hem zachter. "Het gaat wel, tussen de weeën door." "Misschien een rare vraag maar, heb je eten gekookt ofzo? Ik heb honger." Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog van verbazing. "Marco, ik ben aan het bevallen. Wat denk je zelf?" Hij wrijft met zijn handen over zijn gezicht. "Ik pak wel een boterham." Ik zie toe hoe hij voor zichzelf wat te eten maakt en dit naar binnen schuift. Ik heb ook trek maar gek genoeg krijg ik niets binnen. "Ik ga even in bad hoor Adriënne, dan ben ik tenminste fris voor het moment suprème." Met mijn rug naar hem toe rol ik met mijn ogen en druk ik een "oké" over mijn lippen. Ik heb geen zin en tijd om te discussiëren over deze beslissing. Ik stel me voor dat hij last heeft van zenuwen, en zich geen houding weet aan te nemen. Terwijl hij baddert bel ik de verloskundige. Zij komt langs om haar controles uit te voeren. "Je zit op zo'n 3-4 cm ontsluiting. Probeer te rusten maar ook niet te veel. Blijf een beetje in beweging, dat helpt." Het lijkt erop dat het een marathonbevalling gaat worden, ik ben teleurgesteld dat ik nog maar op 3-4 cm zit na een halve dag weeën. "Adriënne?" Roept Marco vanaf de bank. "Nu je daar toch staat, zou je een bakkie koffie kunnen maken?" Ik zucht heel hard en maak me boos, maar toch maak ik de koffie. Ik moet toch bezig zijn.

Slechts tien minuten na het vertrek van de verloskundige worden de weeën heftiger. Er zit minder tijd tussen en ze verplaatsen zich naar mijn rug. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Met de hulp van Marco kom ik boven en stap ik onder de douche terwijl hij de verloskundige weer belt. Spoedig komt ze terug en blijft.

"Ik kan niet meer! Ik wil niet meer!" Schreeuw ik als ik voor de tweede keer de weeën onder de douche probeer op te vangen. De pijn is haast ondraaglijk. Marco en de verloskundige staan beide in de badkamer. De verloskundige probeert mij te kalmeren als ik Marco in mijn ooghoek op zijn telefoon zien kijken. "Marco! Als je nu verdomme die telefoon niet weg doet dan gooi ik hem tegen de muur aan!" Woest ben ik, door zijn houding en door de pijn. De bevalling maakt een hoop in mij los en het is niet lief en zachtaardig. Marco schrikt en stopt zonder iets te zeggen zijn telefoon weg. "Kom maar onder de douche vandaan Adriënne, als je op het bed wil gaan liggen dan kan ik controleren hoe ver je bent. Je doet het hartstikke goed." Ik knik en kreun vanwege de wee waar ik middenin zit.

Als ik ga liggen komt de verloskundige eindelijk met het nieuws waar ik al urenlang op wacht. "10 cm, je mag gaan persen." Vermoeid en blij kijk ik Marco aan. Marco komt achter mij zitten om mij te ondersteunen. Het is 23:25 als ik begin met persen. Helse pijnen gaan door mijn lichaam heen. "Ik kan niet meer! Ik wil niet meer! Ik stop ermee, ik stop er gewoon mee!" "Kom op Adriënne, persen! Niet praten. Gebruik je energie om jullie kind eruit te krijgen." Met een boze blik kijk ik de verloskundige aan. "Het. Doet. Pijn." "Ik weet het, maar als ze er is dan is de pijn weg. Kom op, doorzetten. Je bent al zover gekomen!" "Trut! Het brand!!!" "Sssssh Adriënne." Zegt Marco tussendoor. Ik sla met mijn vuist op zijn been die langs mijn lijf ligt. "Au!" "Wat nou au? Probeer dit eens even!" Daar komt weer een wee. "Adriënne, alles op alles zetten. Dan is ze er." Ik neem een hap lucht en concentreer me op het punt waar ik naartoe werk. Ik neem nog een hap lucht en dan schreeuw ik het uit. Ik voel hoe er iets uit mijn lichaam schiet en de pijn direct verdwijnt. Ik open mijn ogen en zie hoe een klein meisje op mijn buik gelegd wordt en begint te huilen net zoals Marco. Ik lach en ben trots op mijn prestatie. Een klein wonder. Britt is geboren;