STT: Adriënne (deel 6)

Niet ongesteld. De dag is natuurlijk nog maar net begonnen dus het kan vandaag nog komen. Omdat we nog niet doelgericht aan het proberen zijn heb ik ook geen enkele zwangerschapstest in huis, plus dat het zondag is en alle winkels gesloten zijn. Ik spreek met mezelf af dat ik nog niets tegen Marco zeg, en dat ik morgen een test ga kopen als mijn menstruatie nog steeds uitgebleven is. Het idee dat ik zwanger zou kunnen zijn geeft mij vlinders in mijn buik, even voel ik me weer wat vrolijker. Ik benut deze energie boost en raas schoonmakend door het huis heen.

Rond de middag ontwaakt Marco, al wrijvend in zijn ogen loopt hij de trap af. Ik had hem al horen rommelen dus heb ik broodjes in de oven gezet voor een lekkere brunch. Marco is verbaasd als hij door de kamer kijkt.

"Zo dan, waar heb jij last van?" Zijn reactie bezorgt mij een glimlach, eindelijk eens geen negatief commentaar maar een compliment op Marco zijn manier. "Ik was vroeg op en wilde mijn energie niet verspillen. Tevreden? Wil je me even helpen met het dekken van de tafel? De broodjes zijn bijna klaar." Ik zie dat hij eigenlijk tegen wil stribbelen als hij zich sjokkend verplaatst naar het kastje met beleg. Met moeite krijgt hij het voor elkaar om een pak hagelslag en een pot pindakaas op de tafel te zetten. Hij gaat een beetje onderuit gezakt zitten en wacht totdat hij op zijn wenken bediend wordt. Als ik het bord met de broodjes, het overige beleg en onze koppen koffie op tafel gezet heb, ga ik tegenover hem zitten. "Heb je geen kaas?" "Misschien nog in de koelkast, voel je vrij om het te pakken." "Ah toe Adriënne, kijk jij even?" Ik kijk hem aan als ik opsta en bedenk me dat ik eigenlijk hartstikke gek ben dat ik het doe. "Wat gaan we vandaag doen?" Vraag ik hem, terwijl ik zijn antwoord wel weet. "Het is zondag Adriënne, niets op een beetje internetten na." Alweer internetten. We hebben sinds kort een laptop en Marco lijkt er wel mee getrouwd. Hij vind dat ik te weinig doe en te weinig activiteiten buitenshuis heb, maar naar zichzelf kijken doet hij niet. "Het is veel beter weer dan gisteren, zelfs de zon schijnt. Wil je vanmiddag mee een rondje lopen?" "Nee geen zin. Ik loop de hele week al op m'n werk." Ik geef het op. Er is vandaag geen beginnen aan met hem. Toch wacht ik tot een uur of drie om te zien of zijn humeur omslaat en hij de laptop los kan laten. Ik trek mijn jas aan en doe nog een laatste poging. "Ga je mee?" Marco trekt een oordopje uit zijn oor en vraagt mij wat ik zei. Als antwoord geeft hij weer een nee en duikt weer in zijn laptop. Ik haal mijn schouders op en vertrek. Het is herfst, een prachtig seizoen met al zijn verschillende kleuren en dwarrelende blaadjes. Ik loop door het park en zie hoe nog meer mensen genieten van deze dag. Een oude man in een rolstoel met een dekentje over zich heen, ik gok dat hij met zijn dochter aan het wandelen is. Ik zie hoe ze praten en samen lachen. Tijdens het passeren groeten we elkaar en valt mijn oog op een grote hoop bladeren in de verte dat beweegt. Als ik dichterbij kom zie ik dat het een vader, moeder en hun kind is. Het meisje bedekt zich onder de bladeren, ze springt erin en gooit ze zo hoog mogelijk in de lucht. De moeder heeft een dikke buik die verklapt dat ze minstens een maand of 7, 8 zwanger is. Ik blijf maar staren naar de vrouw. Ik zie hoe ze over haar buik aait, vol met liefde kijkt naar haar man en kind die duidelijk ook veel van haar houden. Ik schrik van een hond die mij voorbij raast en merk dan pas dat ik ook mijn hand op mijn buik hou. "Doe niet zo gek." Zeg ik tegen mezelf als ik weer verder wandel. Toch laat de gedachte van vanmorgen mij niet los, het maakt me nu zelfs zenuwachtig. Wat als ik nu al zwanger ben? Zal dit ten goede zijn voor mijn relatie met Marco? Zou hij misschien wel met mij willen trouwen? Bij mij blijven, voor altijd? We willen het beide erg graag, maar is de timing wel oké?

Mijn wandeling duurt langer en is groter dan dat eigenlijk de bedoeling was. Het begint al donker te worden en binnen een half uur gaan de lantaarnpalen aan. Ik verhoog mijn tempo en kijk voor me uit als ik door het centrum loop. Ik zie de verlichting van de apotheek branden. Als ik daar aankom zie ik dat deze gewoon geopend is en blijf ik voor de deur staan. Ik voel in mijn zakken of mijn portemonnee erin zit. Een paar minuten later sta ik weer voor de deur, met een zwangerschapstest die ik met mijn trillende hand in mijn jaszak prop. Ik heb er even aan gedacht om daarbinnen te vragen waar het toilet is, maar dat zou raar staan. Het is nog zo'n tien minuten lopen naar ons huis, 12 minuten verwijderd van een uitslag. Met een bonkend hart loop ik door en ik hoor alleen maar het woord "zwanger" in mijn hoofd.

Als ik thuis aankom doet Marco de deur open. "Waar was je? Je bent dik drie uur weg geweest! Ik was bezorgd Adriënne!" Ik kijk hem aan en schiet in de lach. "Wat is daar zo grappig aan?" Zegt Marco geïrriteerd. "Niets, gewoon dat jij je zorgen maakt om mij." Marco lijkt oprecht bezorgd geweest te zijn en pakt mij vast. Het doosje met de test kraakt en dat blijft hem niet onopgemerkt. "Wat zit er in je zak?" Ik voel mijn wangen rood worden en weet dat ik hem nu moet zeggen wat ik vermoed. "Dat is een zwangerschapstest die ik zo ga doen." Verbaasd kijkt Marco mij aan. "Nu al? Ben je?" Ik schud mijn hoofd en trek mijn jas uit. Marco staat ondertussen te stuiteren. "Mag ik er langs? Dan ga ik hem nu doen. Ik roep je wel als ik de uitslag weet." Door zenuwen gedreven loop ik naar het toilet en sluit ik de deur. Ik haal de test uit het doosje en lees de gebruiksaanwijzing zorgvuldig, twee keer. "Weet je al wat?" Roept Marco aan de andere kant van de deur waardoor ik me wild schrik. "Marco! Asjeblieft ga even een deur verder staan. Ik roep je als ik meer weet." "Goed, goed! Ik ga al. Maar schiet op! Ik wil het weten." Ik hoor hoe hij vertrekt en ik giechel door de zenuwen. "Daar gaan we dan." Mompel ik en ik plas over de test heen. Ik doe het dopje er weer op en leg hem op de wastafel. Ondertussen trek ik mijn broek weer omhoog en tel ik de twee minuten weg. Ik durf niet te kijken als de tijd verstreken is. Ik sluit kort mijn ogen en haal diep adem. Ik reik naar de test en pak hem van de wastafel en hou hem voor me. Ik open mijn ogen... "Marco!";