STT: Adriënne (deel 4)

Ondanks Marco zijn daden met Linda heeft hij mij kunnen overtuigen om onze relatie niet weg te gooien. We moeten eraan gaan werken want zoiets vergeet je niet na een simpel sorry. Marco heeft mijn vertrouwen compleet geschaad en daarbij ook het beetje zelfvertrouwen dat ik nog had. De eerste week na mijn ontdekking was ik nog steeds erg verdrietig, ik zat vol met vragen maar had geen behoefte aan ruzie. Eerst stelde ik ze wel, maar als ik merkte dat Marco geïrriteerd raakte stopte ik. Puur omdat ik bang werd dat hij bij mij weg zou gaan. Het feit dat ik een blijvend lichamelijke handicap heb speelde daar een grote rol in. Want was hij niet vreemd gegaan vanwege mijn imperfectie? Wat als hij bij mij weg gaat? Is er dan nog iemand op deze aardbol die met mij zijn leven wil delen? Ik geloofde er niet in. Ik geloofde erin dat ik er ook, net als Marco, alles aan moest doen om onze relatie te behouden. Nu een paar weken later moet ik bekennen dat het beter gaat, zelfs boven verwachting. Marco werkt niet meer over en zijn telefoon is "schoon". Linda heeft een aantal keer geprobeerd om contact te krijgen, zowel met Marco als met mij. Gelukkig zijn wij er beide van overtuigd dat zij niet meer in ons leven past. Marco is ook liefdevoller nu we dit hoofdstuk voorzichtig sluiten en aan het begin staan van een nieuw hoofdstuk.

Het is vrijdagmiddag half drie als Marco onverwachts thuis komt. "Ben je klaar voor een weekendje aan zee?" Zegt hij als hij met een grijns op zijn gezicht de woonkamer binnen stapt. Ik kijk hem verbaasd aan want hier was ik niet van op de hoogte. "Hoe bedoel je?" Marco ploft naast mij neer en slaat zijn arm om mij heen, zijn gezichtsuitdrukking verklapt dat hij mijn reactie amusant vind. "Ik heb een weekendje weg geboekt. Twee nachten in een hotel met uitzicht op zee. Dan kunnen jij en ik eens lekker uitwaaien en genieten van elkaar." Zegt hij met een knipoog. Die knipoog verklapt wat hij voor ogen heeft. Iets wat wij al die weken nog niet weer gedaan hebben. Ik voel me onzeker en iedere keer als hij mij kust zie ik het beeld van hem met Linda voor me. "Ik ga inpakken. Jij ook of moet ik iets uit de kast trekken wat straks totaal niet naar je zin is?" We staan op en gaan naar boven om te pakken. Ik heb er zin in om er even tussenuit te gaan maar ik voel ook een spanning. Zonder veel woorden stappen we in de auto op weg naar het hotel. Ik geniet van het landschap in de buurt van de locatie. Het idee om hier een weekend lang te mogen vertoeven laat de spanning voorzichtig wegebben. Na het inchecken brengen we snel onze spullen in de kamer en gaan we beneden in het restaurant een hapje eten. De sfeer is ontspannen en we praten sinds lange tijd weer over de meest uiteenlopende onderwerpen. We hebben plezier met elkaar en dat voelt goed. Als Marco de rekening betaald ga ik alvast naar boven. Het grote bed lijkt mij aan te staren alsof het wil zeggen dat het tijd is, daardoor besluit ik om bij het raam te gaan zitten zodat ik niet onbedoeld het signaal "groen licht" zou geven door op het bed te gaan liggen. Als Marco binnen komt heeft hij champagne en twee glazen meegenomen. "Champagne? Hebben we iets te vieren Marco?" Glimlachend loopt hij naar mij toe en zet de glazen op het tafeltje. Hij ontkurkt de fles en schenkt in. "Proost, op ons leven samen." Nu wij hier zo staan in deze kamer, vraag ik mij af of hij dit ook deed met Linda. Een vraag die ik niet durf te stellen en uit mijn gedachte weg spoel door het glas in een keer leeg te drinken. Marco schenkt hem zonder vragen weer vol als hij mij bestudeert. "Adriënne, ik kan niet in je hoofd kijken maar wil je asjeblieft stoppen met piekeren en malen? We hebben het achter ons gelaten en het gaat nu weer voor 100% om ons. We zijn zelfs bij zee! Iets wat jij al maanden wil." Marco pakt mijn glas uit mijn hand en zet deze op de tafel. Ik voel een hand in mijn rug die mij naar hem toetrekt. Als een reflex leg ik mijn hand tegen zijn borst en geef weerstand. Hij kust me en ik draai mijn gezicht van hem af. "Sorry Marco, ik kan nog niet alles uit mijn geheugen wissen en doorgaan." Hij laat me los en ik ga op de rand van het bed zitten. Verbouwereerd kijkt hij naar mij en nadert om naast mij te gaan zitten. Hij streelt mij door mijn haren waardoor ik kippenvel krijg. "Maar lieverd, als wij zo graag een gezin willen stichten dan moet het er toch weer eens van komen. Je wilt toch moeder worden? Net zo graag als ik vader wil worden? Als jij je er niet overheen kan zetten...." "Dan wat?" Zeg ik op een zo kalm mogelijke manier om mijn angst dat hij bij mij weg gaat te verbergen. "Als wij niet meer intiem kunnen zijn dan moet ik overwegingen gaan maken. Mijn wens om vader te worden is sterk Adriënne." Ik sta op en voel de paniek in mij op komen. "Mag ik eerst even gaan douchen?" Vraag ik hem, alsof het iets is dat hij beslist. "Goed idee, dan maak ik het hier gezellig. Je bent geweldig lieverd, echt." Zonder te antwoorden vertrek ik naar de badkamer waar ik naar adem hap om rustig te worden. Onder de douche ben ik in stilte in gesprek met mezelf en overtuig mezelf dat Marco gelijk heeft. Ik heb hem nodig, zonder hem ben ik niemand en kan ik mijn wens om ooit moeder te worden wel vergeten. Hoe erg zou het zijn om weer intiem te zijn? Ik kon er altijd enorm van genieten. Ik moet mij er aan vast houden dat het wel weer komt. Oefening baart kunst en ik hoop uiteindelijk ook een kind. Ik hou van hem, dit ben ik hem verplicht. "Kom je?" Roept hij ongeduldig. "Ja, bijna." "Laat die kleding maar zitten schatje." Met het gevoel alsof er een steen in mijn maag zit, en de overtuiging dat dit belangrijk is voor het bestaan van onze relatie stap ik de badkamer uit. Het licht is gedimd en er liggen nep rozenblaadjes op het bed waar Marco in ligt. "Let's make a baby, baby.";