STT: Adriënne (deel 5)

In de weken na ons weekend weg zijn Marco en ik fysiek meer tot elkaar gekomen. Het was een grote stap. Ik bleef maar denken aan Linda en Marco samen, zelfs of eigenlijk juist als we intiem zijn. Eerst was het constant aanwezig, maar na ieder stapje werd dat minder. Ondanks zijn verraad en overtuigingskracht wilden we gaan proberen om een gezin te stichten. Het zou de focus van het gedane leed af halen en misschien wel zorgen voor bergen geluk en liefde.

Nu wij beide graag een kindje willen ben ik mij na het weekend aan zee gaan verdiepen in hoe de cyclus precies werkt, zodat we eventueel onze kansen kunnen vergroten. Mijn cyclus is vanaf dag één voorspelbaar. Ik kan er de klok op gelijk zetten wanneer ik ongesteld moet worden. Terwijl ik het internet doorspit op zoek naar alle informatie omtrent het zwanger worden, heb ik een agenda gekocht om daarin bij te houden wat wanneer gebeuren gaat.

"Zullen we vanavond chinees halen en dan een filmpje kijken? Of wil je uit eten en naar de bioscoop?" Marco kijkt op vanachter zijn laptop op deze druilerige zaterdagmiddag. Ik zie zijn blik richting de kast met dvd's gaan. "Laten we eens uit gaan. Al die films hebben we minstens een keer gezien, net zoals die vier muren hier en chinees komt ook mijn neusgaten uit. Kun je niet meer gaan koken?" "Jij zou ook eens je handen uit je mouwen kunnen steken en een maaltijd bereiden. We wonen hier samen." Zonder te reageren duikt hij weer in zijn laptop en stopt zijn oordopjes in zijn oren. Ik neem maar aan dat hij kiest voor uit eten gaan. Ik pak een boek uit de kast en duik in de hoek van de bank. Ik lees de tekst maar neem hem niet op. Ik denk aan zijn reactie en moet beamen dat hij gelijk heeft. De laatste weken heb ik nergens zin in. Het liefst zit ik thuis en dat doe ik dus ook. Ik sta 's ochtends op en kan mij nergens toe zetten, ik zit niet lekker in mijn vel en laat de boel de boel. Marco vind dat ik lui ben en misschien is dat ook wel zo. In plaats van lezen leg ik het boek weg en pak ik een notitieblok en een pen om een boodschappenlijst te maken. Als ik daarmee klaar ben geef ik mezelf een schop onder mijn kont om me aan te kleden en boodschappen te doen. Marco kijkt niet op of om als ik mij door het huis beweeg. Als ik op het punt sta om te vertrekken en hij ziet dat ik een boodschappentas onder mijn arm geklemd heb, geeft hij een reactie. "Neem je ook een kratje bier mee? Ben blij dat je eindelijk eens iets uit jezelf doet." Ik reageer niet en vertrek. De winkel is op loopafstand maar een boodschappentas dragen én een kratje bier, dat lukt mij niet. Ik kan kiezen om een keer extra te lopen om hem tevreden te stellen, of ik laat mij niet langer als sloof behandelen. Hij wilt bier? Dan haalt hij maar bier. Dat ik moet veranderen is een feit, ik ben zoals ik nu ben geen leuk mens. Al zou er maar een klein lichtpuntje aan het eind van mijn donkere tunnelvisie branden, dan heb ik weer positiviteit om op voort te borduren.

"Heb je bier?" Vraagt Marco als ik de boodschappen uit de tas haal. "Nee." Hij staat op en komt naast mij staan. "Waarom niet? Had je me niet gehoord?" "Jawel, maar ik ga niet twee keer lopen omdat jij zonodig bier wil. Dan loop je zelf nog maar eens. Ik kan het niet Marco!" Ik zie hoe hij naar mijn arm kijkt. "Je kan wel meer niet, maar een beetje meer inzet zou niet verkeerd zijn." Hij legt zijn hand op mijn schouder en glimlacht. "In ieder geval toch boodschappen in huis. Kom we gaan uit eten, koken kan morgen wel."

De avond ervoor was geslaagd. Het voelde weer als vanouds en het was oprecht fijn en gezellig met Marco. Om dit zo te houden ga ik eerder uit bed dan hem om het huishouden te doen. Als ik in de kamer sta en eens goed om mij heen kijk weet ik eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik start met het leeg ruimen van de tafel. De stapels tijdschriften en losse papiertjes. Als ik ze doorneem krijg ik mijn cyclus agenda in mijn handen. Normaal gezien tel ik in mijn hoofd terug maar dit keer check ik wat ik op papier gezet heb. Ik moet vandaag ongesteld worden, maar voel me totaal niet zoals ik me altijd voel. Even schiet de gedachte om zwanger te zijn door mijn hoofd. Ik start de laptop om nogmaals te zoeken op met de term "eerste zwangerschapssymptomen" en lees van alles, wat ik niet ervaar. Ik voel niets, maar ook geen zeurende buikpijn die ik altijd al een dag van tevoren ervaar. Ik tel nog eens terug om te kijken of ik me niet vergis. Maar dat is het ook niet. Zou ik dan... Nu al?;