Voor de derde keer mochten wij het wonder der geboorte meemaken. Toch was het deze keer, wederom, helemaal anders dan de andere keren. De eerste keer, bij Cas, was onbevangen, nieuw en magisch. De tweede keer, bij Jip, was heftig, emotioneel en vooral heel stil. Deze derde keer bracht dan ook erg veel spanning met zich mee. Zou het allemaal goed gaan? Zou dit jongetje wel huilen en gezond zijn. De weken voorafgaand aan de bevalling kroop ik mijn bubbel in, sloot ik mij af van de buitenwereld. Dit allemaal om de rust te bewaren, niet te gespannen te raken. Zoveel mogelijk proberen een mooie, rustige bevalling te krijgen. Ik wachtte elke dag af. En toen werd het 20 maart.

Al een tijdje zat ik te twijfelen mijn bevallingsverhalen te gaan delen. Die van Jip* staat al ruim een jaar online en ergens bleef het gevoel knagen: er zijn nog twee verhalen te vertellen. Enerzijds wilde ik dit graag omdat ik weet dat vrouwen nou eenmaal nieuwsgierig zijn naar bevallingsverhalen en het fijn is om als (toekomstige) mama verhalen van andere vrouwen te lezen en anderzijds vind ik het zelf fijn om het terug te kunnen lezen en overzichtelijk bij elkaar te hebben. Terwijl ik dit schrijf ben ik trotse mama van drie jongens en is de eerste bevalling alweer ruim 3,5 jaar geleden. Toch herrinner ik hem als de dag van gisteren. We gaan terug naar 11 juni 2019.

Een hele tijd heb ik tegen deze blog aangehikt. Elke keer dacht ik: het verhaal is nog niet af, ik moet nog bloggen. Maar vond ik het te confronterend. Na een hoop uitstelgedrag en getreuzel, heb ik nu het moment gepakt om het wél op papier te gaan zetten. De geboorte van onze tweede zoon. Hij is stilgeboren na een zwangerschap van 23+3 weken. In mijn vorige blogs kun je de hele reis hier naartoe lezen, vanaf de zwangerschapstest tot aan de twintig weken echo en de weken hierna. Nu starten we op 6 maart 's ochtends, de dag van de inleiding.

In de vorige post kon je lezen hoe we de eerste GUO beleefden en de twee weken hierna. Het eindigde met het nieuws dat ons kindje niet met het leven verenigbaar was, vanaf hier lees je verder.

Het was maandagochtend en ik werd enigszins rustig wakker. Vandaag hebben we de GUO. Mijn buik was hard, knetterhard. Ik kon gewoon een hard bolletje voelen in mijn buik. Ik lag nog even rustig wakker te worden met mijn handen op mijn buik toen ik diep onderin mijn buik ineens wat voelde. Een plopje. Het zal toch niet? Ik zal het wel verkeerd gevoeld hebben. Toch bleef ik nog even liggen. Daar was het weer, nog een plopje. Op de dag van de GUO besloot ons kindje zich voor het eerst echt voelbaar te maken. Mijn ogen vulde zich met tranen en mijn hart vulde zich met trots. Ze kunnen zeggen wat ze willen, maar dit kindje toont moed, kracht en hoe het ook zou eindigen we zouden dit samen doen. Jij en ik. Zolang hij nog in mijn buik zit, kan ik nog van je genieten.

In de vorige post schreef ik over de 20 weken echo waar we te horen kregen dat er afwijkingen gevonden waren bij ons kindje. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis voor een GUO, echter kon deze pas na het weekend plaatsvinden. We vertrokken vanuit het echocentrum..

In mijn vorige post kon je lezen over de periode van de eerste echo's en controles en hoe ik het eerste trimester heb ervaren.

In mijn vorige post vertelde ik over onze weg naar mijn tweede zwangerschap en de dagen voor en de dag van de test. Deze was positief, ik was zwanger!

Mijn naam is Sarina. Ik ben 27 jaar en woon samen met mijn zoontje Cas en man op de Veluwe. In 2018 startte onze kinderwens. Vanwege dat ik helaas gediagnosticeerd ben met PCOS, verwachtten wij dat het een hele tijd zou duren voor en óf we in verwachting konden raken. We wilden eerst kijken wat mijn lichaam zelf zou doen na het stoppen met de pil. Tegen alle verwachtingen in, raakte ik binnen vijf maanden, zonder medische hulp, in verwachting! We waren euforisch en ontzettend trots. Na een redelijk goede zwangerschap, kwam Cas op 11 juni 2019 gezond ter wereld. We genoten op en top van ons mannetje en rond de eerste verjaardag van Cas begon het bij ons weer te kriebelen. De wens voor een tweede kindje was daar en we besloten weer te kijken wat de natuur zou doen..