3 jaar geleden
Onze wens voor een tweede kindje #2
In mijn vorige post vertelde ik over onze weg naar mijn tweede zwangerschap en de dagen voor en de dag van de test. Deze was positief, ik was zwanger!
Op het moment dat ik besefte dat de test écht positief was, heb ik mijn man aangetikt en hem geconfronteerd met de test. We waren er beiden even stil van en gaven elkaar een knuffel. Echt tijd om er bij stil te staan was er niet, want Cas werd onderhand wakker en we moesten ons klaarmaken voor een nieuwe werkdag. De komende dagen werden spannend, zouden de tests oplopen? Die middag ben ik met Cas op de fiets gestapt en heb ik een tas vol tests gehaald. De tests liepen de dagen hierop langzaam, maar gestaag, op. Een goed teken! Toch kon ik maar moeilijk geloven dat het écht zo was. Het voelde als een droom en niet als werkelijkheid. Ik besloot het 'echter' te maken door mij in te schrijven bij de kraamzorg en verloskundige. Binnen 24 uur had ik een mail met data voor de eerste echo. 13 november was het zover. De weken die volgden waren lang en voelde nog altijd als een droom. We hadden het niet veel over de zwangerschap, enkel op momenten dat ik mij écht zwanger voelde. Ik was deze zwangerschap echt enorm moe, kon de hele dag wel slapen. Dit was best een ding want ondertussen was ik wel gewoon aan het werk. Gelukkig was het allemaal nog te doen en voelde ik mijn buik heel langzaam al een beetje groeien.
Ik was die dag 'gelukkig' gewoon aan het werk en dat bood de nodige afleiding. Tot het moment dat ik halverwege de dag naar het toilet ging, ik werd geconfronteerd met bloedverlies.
Op 12 november waren de zenuwen flink aanwezig. Morgen zouden we zien of het een vitale zwangerschap zou zijn of niet. Ik was die dag 'gelukkig' gewoon aan het werk en dat bood de nodige afleiding. Tot het moment dat ik halverwege de dag naar het toilet ging, ik werd geconfronteerd met bloedverlies. Niet veel, maar toch. Dit kende ik niet van de vorige zwangerschap. Ik belde met mijn man, probeerde rustig te blijven en hield het die dag in de gaten. Na een aantal keer helder bloedverlies, zette het zich aan het einde van de dag om in oud bloed. Dat leek me een goed teken. Ik belde de verloskundige niet, want morgen stond er toch al een echo gepland. De zenuwen werden hier wel erger van. Ik kon niet wachten tot de volgende ochtend.
Gelukkig mochten we al vroeg voor de echo komen en hoefden we die dag niet lang te wachten. De verloskundige zag al dat ik op was van de zenuwen dus ik mocht direct gaan liggen om te kijken met de echo. Na even zoeken zagen we daar dan toch echt een mooi klein baby'tje zitten. Op de juiste plek en mét een kloppend hartje! Het klopte helemaal met mijn eigen berekening en termijn. Wat een opluchting na het bloedverlies. De volgende echo, de termijnecho, stond gepland voor over twee weken.
Twee weken later gingen we weer met lichte spanning richting de verloskundige. De afgelopen weken had ik regelmatig weer bloedverlies gehad, variërend van oud bloed naar vers bloed en van veel naar weinig. Toch ben ik niet extra gezien, omdat het niet als alarmerend overkwam. Deze echo voelde dan ook als heel belangrijk. Eenmaal bij de praktijk, mocht ik weer meteen gaan liggen. Deze keer konden we de kleine iets minder makkelijk vinden. Mijn darmen zaten in de weg en uiteindelijk hebben we het met een inwendige echo geprobeerd. De meting week af van de vorige echo, de kleine kwam ineens een stuk kleiner eruit. Toch twijfelde de verloskundige hieraan, de structuren gaven een oudere foetus aan. Omdat er twijfel was, mocht ik een week later weer komen om te zien wat er dan uit de meting zou komen. Van deze echo ging ik een stuk minder gerust weg, waarom klopte de meting nu ineens niet meer?
De weken hierna was ik erg in strijd met mezelf. Ik wist dat ik zwanger was, maar ergens voelde het niet zo.
De volgende week meldden we ons weer netjes en probeerden we weer via mijn buik duidelijk beeld te krijgen. We konden de kleine wel vinden, maar via mijn buik kwamen de metingen er weer afwijkend uit. Het dus tóch maar inwendig proberen. Hierin kwam er een iets andere meting uit, maar toch werd ik nog 5 dagen teruggezet. Na meermaals meten konden ze niks anders concluderen. Er werd ons op het hart gedrukt dat de kleine er vitaal uit zag en het hartje super goed klopte, geen reden om ons zorgen te maken dus! Toch werkte dit in mijn hoofd wat anders. De weken hierna was ik erg in strijd met mezelf. Ik wist dat ik zwanger was, maar ergens voelde het niet zo. Zo nu en dan bleef het bloedverlies om te hoek kijken en het 'droomgevoel' bleef hangen.
Met 14 weken, tijdens oud en nieuw, besloten we de zwangerschap wereldkundig te maken. We hoopten dat dit wat zou bijdragen aan het gevoel van 'dit is écht zo, er komt weer een kindje!'. Dat deed het ook, ik kon er met meer mensen over praten en delen. Ik 'provoceerde' mezelf met de zwangerschap bezig te zijn en had dus met 18 weken al volledig uitgedacht hoe de babykamer zou worden. Een week voor de 20 weken echo bestelde we alle benodigdheden en begon ik met het opschuren van de meubels. Langzaamaan werd het steeds echter. Toch was ik nog erg onrustig, gaf dit ook aan bij de verloskundige en was nerveus voor de 20 weken echo. Als het maar goed zit..
In de volgende post schrijf ik over de twintigwekenecho die onze wereld totaal op zijn kop zette.
