De geboorte van onze zoon: Cas.

Al een tijdje zat ik te twijfelen mijn bevallingsverhalen te gaan delen. Die van Jip* staat al ruim een jaar online en ergens bleef het gevoel knagen: er zijn nog twee verhalen te vertellen. Enerzijds wilde ik dit graag omdat ik weet dat vrouwen nou eenmaal nieuwsgierig zijn naar bevallingsverhalen en het fijn is om als (toekomstige) mama verhalen van andere vrouwen te lezen en anderzijds vind ik het zelf fijn om het terug te kunnen lezen en overzichtelijk bij elkaar te hebben. Terwijl ik dit schrijf ben ik trotse mama van drie jongens en is de eerste bevalling alweer ruim 3,5 jaar geleden. Toch herrinner ik hem als de dag van gisteren. We gaan terug naar 11 juni 2019.

Deze dag worden mijn man en ik samen rustig wakker. Het is een bijzondere dag, vandaag hebben we de voorschouw voor onze nieuwbouwwoning! De afgelopen anderhalf jaar is onze woning gebouwd en de oplevering komt steeds een beetje dichterbij. Vandaag dus de voorschouw dus mijn man was vrij. Om 11:00 moesten we ons bij de bouw melden en kregen we een rondleiding, een laatste check om te controleren of alles naar wens was gebouwd. Na een paar op- en aanmerkingen liepen we rond 11:30 de deur uit. Buiten stonden onze toekomstige buren en kletsten we nog even na. Mijn buik bleef niet onopgemerkt en de vraag hoe ver ik was kwam. Ik was die dag 38 weken en 1 dag zwanger. Toen ik dat vertelde werd er gegrapt: 'Oh dus de baby kan nu geboren worden?' Waarop ik reageerde: 'Jazeker, we hebben afgesproken dat we even op de voorschouw zouden wachten dus straks mag hij komen'. Na nog even kletsen vervolgden we onze weg naar mijn schoonmoeder. Zij was aan het oppassen bij de kinderen van mijn man zijn zus en dat was precies om de hoek. Even de foto's van het huis laten zien en een kopje thee doen was het plan. Zo gezegd zo gedaan. Rond 14:30 vertrokken we daar weer, want we wilden graag het Nederlands vrouwen elftal zien spelen.

Om 15:00 ploffen we samen op de bank en gaat de tv aan. In de drie kwartier die volgde zak ik steeds verder onderuit om rond de rust mij te verplaatsen naar bed. Ik was zó gigantisch moe ineens, dat kende ik niet. Ik dacht dat de voorschouw toch iets teveel was geweest en besloot even te gaan slapen.

Om 18:00 word ik wakker. Wow! Ik had duidelijk slaap nodig. Mijn man was ondertussen verplaatst naar de computer en aan eht gamen. Via de schuifdeur van de slaapkamer, wij woonden toen in een tweekamerappartement, kon ik hem zien zitten. Ik draai vanaf mijn zij op mijn rug om even rustig wakker te worden zodat ik hierna eten kon gaan maken. Met dat ik mij omdraai hoor en voel ik een duidelijke klap in mijn buik. Binnen een paar seconden voel ik vocht uit mij lopen. Ik draai mij weer op mijn zij en voel weer een golf. Mijn vliezen! Ik roep mijn man, die mij verschrikt aankijk. 'Schat, ik denk dat mijn vliezen gebroken zijn'. Hij komt naar mij toe, geeft me een handdoek en helpt mij overeind. Ik stap op het krukje dat naast het bed staat en stap uit bed. Nu weet ik zeker dat het mijn vliezen zijn, weer volgt er een golf. Maar met die golf, komt ook direct de eerste wee. Ik krimp ineen en klamp me vast aan de commode die naast ons bed staat. Oké, wat moesten we ook alweer doen?

We overlegden even over wat de verloskundige ook alweer had gezegd. Stap 1: vruchtwater controleren. Al hangend aan mijn man zijn armen strompelde ik naar de wc. Gelukkig was dit, vanwege het kleine appartementje, maar een stap of tien. Eenmaal op de wc volgde weer een aantal weeën. Mijn man besloot mij even alleen te laten om de troep in de gang op te ruimen. Die stond namelijk helemaal vol met verhuisdozen, gezien we bijna zouden gaan verhuizen en ik met mijn nesteldrang al flink aan het inpakken was. Hij was denk ik een minuut of vijf bezig toen hij weer terug kwam. Hij was verbaast dat ik nog op het toilet zat. Niet wetende dat ik de afgelopen vijf minuten alleen maar weeën had gehad. Het vruchtwater was helder, maar die verloskundige moest wel gebeld worden. De weeën hielden namelijk niet meer op en timen was praktisch onmogelijk. Snel deed ik de badjas aan en strompelde weer terug naar de commode. Hier kon ik mij aan vasthouden en met mijn heupen wiegen, dit was voor mij de fijnste manier om weeën op te vangen.

Het was onderhand 18:30 en mijn man belde, enigszins onwennig, de verloskundige. Zij hoorde ons aan en besloot even te komen controleren. Ondertussen probeerde wij te timen maar dit was echt niet te doen. Een ding werd heel erg duidelijk, de bevalling was absoluut begonnen. En hoe!

Toen de verloskundige aankwam werd ik getoucheerd. Niet perse heel prettig in de weeënstorm. We kregen te horen dat ik 4 á 5 cm ontsluiting had en het nu zaak was de weeën goed op te vangen. Ondertussen zette de verloskundige alles klaar, zij zou niet meer weggaan. Ze had immers gezien hoe snel dit ging. Ik besloot onder de douche te gaan staan, ik leunde op de douchestoel terwijl mijn man de warme straal op mijn rug hield. Ik heb hier zo'n half uur gestaan toen ik elke wee door mijn benen begon te zakken. Ik kon niet meer staan en voelde dat de weeën begonnen te veranderen. Tijd om naar het bed te gaan. Ondertussen was de slaapkamer veranderd in een heuze bevalkamer en stond alles al klaar. Ook de baarkruk die ik had aangegeven te willen proberen. Ik nam plaats op bed en ging op mijn rug liggen. Direct kreeg ik hier spijt van, de weeën kon ik op deze manier moeilijk opvangen en ik lag te kronkelen van de pijn. Voor de verloskundige was dit het teken om weer te controleren hoeveel ontsluiting ik had. Flink verbaast was ik toen ik te horen kreeg dat ik in dat half uurtje douchen van 4 á 5 cm naar ruim 9 cm centimeter was gegaan. Er stond nog een klein randje, die de verloskundige bij de eerst volgende wee wel even weg zou drukken. Dit. Was. De. Hel. Mijn vrede, wat deed dit zeer. Wel kreeg ik hierna groen licht om te gaan persen. Iets wat ik maar ontastbaar en moeilijk vond. Ik snapte niet goed hoe ik dit moest doen en perste dan ook niet elke wee even effectief. Drie keer persen in één wee leek helemaal onhaalbaar.

Na een klein uur merkte ik dat de stemming omsloeg. De verloskundige vroeg mij haar aan te kijken en heel goed te luisteren. Ik wist dat dit het moment was. Het zat er bijna op. Ik moest haar aanwijzingen goed volgen en persen als zij het zij. En vooral niet persen als zij dit aangaf. Ik volgde haar op en op een gegeven moment sprong de verloskundige bij ons op bed. Ik merkte dat er spanning hield en sloot mijn ogen. Ik besloot terug te gaan in mijn bubbel en enkel te luisteren en opvolgen.

Na twee keer persen, en wat gedruk op mijn buik, werd om 20:28 onze eerste zoon geboren. Cas. Een mooi roze mannetje, die direct begon met huilen. De controles waren allemaal goed en we gingen het gouden uur in. In dit uur heeft Cas zijn eerste slokje borstvoeding gedronken en hebben we lekker geknuffeld.  Achteraf hoorde ik dat Cas met twee opgeklapte handjes geboren werd en de verloskundige hem moest helpen om te voorkomen dat zijn sleutelbeentjes zouden breken. Gelukkig is Cas er helemaal zonder kleerscheuren uitgekomen en kon het genieten beginnen!

Trending: Hoe mooi is het om mama te zijn?