3 jaar geleden
Onze wens voor een tweede kindje #3
In mijn vorige post kon je lezen over de periode van de eerste echo's en controles en hoe ik het eerste trimester heb ervaren.
Hoe dichterbij we bij de 20-weken echo kwamen, hoe onrustiger ik mij begon te voelen. Vooral in de avond was dit het ergst. Rond zeven uur brachten wij Cas naar bed, en dan begon bij mij de onrust. Ik voelde mij neerslachtig, bang en durfde niet naar bed te gaan. Bang voor nachtmerries, want die begon ik veel te krijgen. Onsamenhangende dromen die niet te verklaren waren, maar mij elke keer 's ochtends met een naar gevoel op lieten staan. Tijdens die onrustmomenten ging ik bezig met de baby. Met de kamer, alvast online kijken naar kleertjes of nameninspiratie zoeken.
Over een weekje hebben we eindelijk de 20-weken echo. Dit zou voor ons het moment zijn dat we er achter zouden komen of we een zoon of dochter zouden krijgen. De meningen hierover lagen nogal uiteen. We waren gigantisch nieuwsgierig! Deze week kwamen alle spullen voor het kamertje binnen. Tussen het werken door begonnen we alvast met het schuren van de meubels, dit viel nogal tegen want op de 'O-zo-mooie-oude'-commode zat een slecht aangebrachte kalkverf laag die ik er maar moeilijk af kreeg. Na een paar dagen schuren, liet ik het maar even. Dat kwam na de echo wel, we hadden immers toch nog genoeg tijd. Deze week bestelde ik ook de allereerste rompertjes. Ik had heel lang gewacht, elke keer durfde ik het toch niet. Maar deze week deed ik het toch. Een mooi rompertje met hertjes erop, super schattig en genderneutraal. Op 11 februari waren mijn man en ik twee jaar 'getrouwd', we hebben een geregistreerd partnerschap. We vierden dit samen met ranja en een hazelino gebakje. We fantaseerden die avond over hoe we er over een jaar bij zouden zitten en gingen met een hoofd vol dromen naar bed.
' Veel plezier, geniet ervan!'. Ik begreep deze appjes niet, hoezo genieten? Het is rete spannend. Ik kan er nu echt nog geen plezier aan beleven.
Het is vrijdag 12 februari. De dag van de 20-weken echo. Ik word vol met zenuwen en onrust wakker. We mochten al om 10:00 uur bij de echoscopist zijn dus moesten op tijd op pad. We brachten Cas naar mijn ouders, gaven hem een dikke kus en vertrokken zenuwachtig naar Zwolle. Het was een klein half uurtje rijden. Voordat we vertrokken hadden we nog een gesprek met mijn moeder over mijn onrust. Ik gaf aan dat ik gewoon heel graag wilde zien dat alles goed was, en dat ik benieuwd was of de datum weer bijgesteld zou gaan worden of dat de verloskundigen het toch goed hadden gehad. Mijn moeder gaf voor het eerst aan dat ze vertrouwde op mijn moedergevoel en gaf aan dat onrust (in zulke maten) zelden nergens vandaan komt.
In de auto had ik een aantal appjes ontvangen van mensen die wisten dat we vandaag de echo hadden. ' Veel plezier, geniet ervan!'. Ik begreep deze appjes niet, hoezo genieten? Het is rete spannend. Ik kan er nu echt nog geen plezier aan beleven. Ik dankte en in stilte reden we naar het echobureau.
Het was steenkoud, we waren eigenlijk nogal vroeg. Maar in de auto wachten was eigenlijk geen optie, tenzij ik met blauwe tenen in de kamer wilde liggen. We besloten wat te vroeg in de wachtkamer te gaan zitten. Hier hebben we, door de zenuwen, flink flauw met elkaar zitten geinen. We maakten een laatste voorspelling qua geslacht. We waren er nu beiden van overtuigd, dit keer zouden we een meisje krijgen. Na zo'n twintig minuten wachten, werden we door een spontane vrouw binnengeroepen. Ik mocht plaatsnemen in de stoel, we bespraken even onze voorgeschiedenis en ik kon het niet laten om weer even aan te geven dat ik twijfel had bij de uitgerekende datum. Hierna werd ik op de bank gevraagd en nam ik plaats. De, gelukkig warme, echogel werd op mijn buik aangebracht en over mijn koude benen kreeg ik warme handdoeken. De echo begon.
Gelukkig zagen we een mooi, bewegend kindje en klopte het hartje ook nog mooi. Dat was het eerste goede nieuws. Toch herrinerde ik mij de 20-weken echo van Cas anders. Ik dacht dat hij toen groter in beeld was, maar dat zal vast komen doordat het andere echo-apparatuur is. De echoscopiste keek even rond en begon bij het meten. Ze gaf aan dat de baby erg ineengekropen lag, dus dit wat lastig was. Dit was weer hetzelfde verhaal als bij de vorige echo's, wat ik toch gek vond. Een baby beweegt toch? Heeft hij dan zo'n sterke voorkeurshouding? De metingen werden gedaan. Doordat ik mij altijd al heel erg interesseer in echo's en zwangerschappen, wist ik onderhand wel waar je welke informatie vandaan kon halen dus zag ik ook al gauw dat de metingen ook dit keer gek uit de hoek kwamen. Zonder dat de echoscopiste al informatie gaf, zag ik dat onze baby veel te klein was. Mijn hart versnelde, mijn handen begonnen te zweten en ik kwam in de alerte, zakelijke stand. Toen de echoscopiste ook aangaf dat de baby toch wel erg klein was, lees ter grootte van 16 weken, reageerde ik formeel en vroeg ik wat dit kon betekenen. Hier kon ze geen uitspraak over doen en ze gaf aan eerst de rest van het lijfje maar eens te controleren. Ondertussen hadden mijn man en ik elkaars hand vastgepakt en af en toe een serieuze blik met elkaar gedeeld. Het buikje van de baby werd snel gecontroleerd, dit leek allemaal goed te zijn en op de juiste plek te liggen. Toen ze door ging naar het hoofdje, werd de echoscopiste stil. Wij hadden geen flauw benul waar we precies naar keken en zagen een mooi, gesloten hoofdje. Uiteindelijk gaf de echoscopiste aan dat ook hier een aantal dingen er echt wel afwijkend uitzagen, en het ook leek of er vocht in het hoofdje zat. De tranen kwamen bij ons beiden opzetten.
De woorden 'dit ziet er echt niet goed uit' kwamen knetterhard bij ons binnen. Bij mij leek het alsof de puzzelstukjes op hun plek vielen.
Uiteindelijk stopte, na het controleren van het geslacht, de echo, de spontane vrouw was ook veranderd in een serieuze vertoning die aangaf dat doorgaan nu geen zin had. Sterker nog, misschien zou het pijnlijk zijn. Ze had voldoende gezien om ons naar het ziekenhuis door te verwijzen en hoopte dat we daar vandaag nog terecht zouden kunnen. De woorden 'dit ziet er echt niet goed uit' kwamen knetterhard bij ons binnen. Bij mij leek het alsof de puzzelstukjes op hun plek vielen. Hier kwam mijn onrust vandaan, ik zei het toch. Ik kreeg gelijk, terwijl ik dat helemaal niet wilde. Bij mijn man kwam het meer als een donderslag bij heldere hemel. Dit kon toch niet waar zijn? Hij had er altijd heilig in gelooft dat alles goed zou zitten. De echoscopiste vertrok even naar haar kantoor om het ziekenhuis te bellen om spoed te regelen, zodat we vandaag nog terecht zouden kunnen. We keken elkaar aan, huilden flink en beloofden samen rustig te blijven. Eerst maar eens naar het ziekenhuis. Op het moment dat we naar een andere kamer werden gebracht om te wachten op nieuws van het ziekenhuis, kwam de assistente al met het nieuws dat het ziekenhuis vandaag geen plek had. We moesten het hele weekend wachten en zouden maandag terecht kunnen. Wel moesten we onze telefoon aanhouden, als er plek vrij zou komen dan zouden ze ons direct bellen. We liepen verdoofd naar de auto. En nu?
