De stilgeboorte van onze zoon: Jip.

Een hele tijd heb ik tegen deze blog aangehikt. Elke keer dacht ik: het verhaal is nog niet af, ik moet nog bloggen. Maar vond ik het te confronterend. Na een hoop uitstelgedrag en getreuzel, heb ik nu het moment gepakt om het wél op papier te gaan zetten. De geboorte van onze tweede zoon. Hij is stilgeboren na een zwangerschap van 23+3 weken. In mijn vorige blogs kun je de hele reis hier naartoe lezen, vanaf de zwangerschapstest tot aan de twintig weken echo en de weken hierna. Nu starten we op 6 maart 's ochtends, de dag van de inleiding.

Het is zaterdagochtend 6 maart 2021. Mijn man en ik worden na een redelijke nacht samen wakker en wekken Cas. De avond ervoor hadden we gelukkig er al voor gezorgd dat alle spullen ingepakt en wel in de auto stonden, dus we hoefden daar nu geen zorgen meer om te maken. Een paar dagen geleden heb ik de eerste pillen ingenomen ter voorbereiding van de inleiding, hier heb ik weinig van gevoeld dus ik voelde me lichamelijk nog prima. We moesten ons om 9 uur melden op de verlosafdeling van het ziekenhuis, hiervoor brachten we Cas naar mijn ouders toe en vertrokken toen richting Zwolle. Onderweg waren we beiden stil. Gespannen voor wat zou komen. Het ziekenhuis had verteld dat bevallingen die met deze termijn ingeleid worden, heel onvoorspelbaar zijn. Het kan zomaar een paar dagen duren, maar ook binnen een aantal uurtjes gedaan zijn. Ondanks dat het heel onzeker was allemaal, had ik wel vertrouwen in mijn lijf en gingen we met een bepaalde rust richting het ziekenhuis. We beloofden elkaar dat we, ongeacht hoe het zou lopen, rustig zouden blijven en ons zouden laten leiden door de situatie.

Iets voor 9 reden we de parkeerplaats op en liepen we een heel stil ziekenhuis binnen. Door de afgelopen dagen hadden we geen flauw benul van welke dag het eigenlijk was, dus stonden we ook te kijken van het feit dat alle deuren dicht zaten. Uiteindelijk moest er nog iemand het ziekenhuis in die voor ons de draaideur activeerde waardoor wij naar binnen konden. Ook de aanmeldzuil was buiten werking, dus besloten we maar gewoon naar de afdeling toe te lopen. Eenmaal daar werden we ontvangen door een vriendelijke gastvrouw die ons direct naar onze kamer leidde, helemaal aan het eind van de gangen. Op de wand stond een muurschildering van een waterlelie en voor de rest was het een mooie, ruime kamer. Onwennig besloten we maar aan het tafeltje te gaan zitten, de verpleegster zou ons zo komen ontvangen. Na nog geen vijf minuten kwam ze binnenlopen, de verpleegster die ons een paar dagen ervoor ook gezien had en met ons onze wensen en de manier van werken had doorgesproken. Wat was het fijn om een bekend gezicht te zien! Zij begon direct over de wens om nog een CTG te maken, wij wilden graag (als de kleine zijn hart nog klopte) een paar hartslagen afgedrukt hebben voor een eventuele tatoeage. Normaal wil een CTG met deze termijn niet zo makkelijk, maar gelukkig met wat geschuif en gefriemel kreeg de verpleegster het voor elkaar om zijn hartslag in beeld te krijgen. Hij klopte nog altijd heel erg mooi en krachtig! We kregen de afdrukken, spraken nog even en daarna vertrok de verpleegster weer. Zij zou een half uurtje later samen met de arts komen, om het eerste pilletje in te brengen.

Ik probeerde mij te settelen op het ziekenhuisbed, we probeerden de stemming luchtig te houden en grapten wat over het oncomfortabele bed waarop mijn man zou moeten overnachten. Als dit een paar dagen zou gaan duren, zou dat nog een hele klus worden! Na zo'n vijf minuten werd er op de deur geklopt en kwam de arts die bij ons de GUO's had gedaan nog even om de hoek kijken. Ook dit was heel fijn en voelde enorm betrokken. Hij wenste ons veel sterkte en succes en verliet ons weer, hij zou eindverantwoordelijke zijn voor de inleiding maar we zouden geleid gaan worden door een gynaecologe in opleiding. Na een kwartier kwam om iets voor 10 de verpleegster terug samen met de gynaecologe i.o. Zij hadden de medicatie mee en wilde gaan starten met de inleiding. Dit was het moment. Vaginaal werd er een pilletje tegen mijn baarmoedermond aangebracht, deze was op dat moment nog volledig gesloten. Na het inbrengen moest ik een half uur blijven liggen, zodat de pil goed zijn werk zou kunnen doen. Binnen dat half uur voelde ik direct het effect al, ik kreeg last van flinke menstruatiekrampen. Ze waren nog prima te doen, want ik was immers vanuit mijn pubertijd hele heftige menstruaties gewend en besloot nog even te gaan slapen. Rond een uur of twaalf werd ik weer wakker en was het tijd voor de lunch. Twee broodjes met kaas en wat sap. Tijdens het eten voelde ik de krampen zich omzetten in hevigere, lichte weeën en begon er ook een regelmaat in te komen. Goed teken! Mijn lichaam pakte de medicatie dus goed op. Om 14:00 uur zou ik de tweede dosis krijgen maar dat liep vanwege drukte op de afdeling wat uit. Ondertussen was het punt bereikt dat ik de weeën weg moest puffen en ze flink sterker werden. Die tweede dosis was niet nodig, mijn lichaam pakte dit zo goed op, vond ik zelf.

Via de telefoon brachten we onze ouders, een van de weinigen die op de hoogte waren van de inleiding, op de hoogte over de voortgang en daarna was het tijd om te focussen. De ruimte voor grappen had zich nu ingeruild voor emoties, veel tranen en besef. Dit was het, de bevalling was begonnen. Om 14:30 kwamen de verpleegster en gynaecoloog i.o. weer de kamer binnen. Ik gaf aan dat ik al duidelijk weeën had en die pil niet nodig vond, daar dacht de gynaecologe anders over en besloot er toch een in te brengen. Ik zat immers nog maar op 1 cm ontsluiting. Zij zou het wel weten, dacht ik. Weer een half uur op mijn rug, op bed blijven liggen was de opdracht. De gynaecoloog was nog maar amper weg toen de weeën zich direct omzette in een gigantische storm. Op mijn rug liggen, ammehoela! Ik moest op handen en knieën deze weeën wegpuffen. Ik kreeg geen tijd meer tussen de weeën om bij te komen en ze volgden elkaar in rap tempo op. Dat was het moment dat er bij mij lichte paniek ontstond, als dit nog uren zou duren zou ik dit echt niet volhouden. Daar waar ik eerst overtuigd was dit zonder pijnstilling te gaan doen, twijfelde ik daar nu over. Ik vroeg mijn man om op de bel te drukken. Hij rende ondertussen heen en weer met natte washandjes om mijn hoofd en nek koel te houden. Na een paar minuten kwam de verpleegster en vroeg ik naar mijn opties qua pijnstilling. Het antwoord was kort maar krachtig, je zou dan gauw naar een ruggenprik toe gaan. Duidelijk, dat ging ik écht niet doen. Met mijn angst voor naalden ging ik echt veel liever door deze hel dan een naald in mijn rug te laten prikken. Nog even op de zure appel bijten dus. Ik hield in mijn achterhoofd dat wanneer ik zou roepen: '' Dit kan ik niet!'' Dan wist ik uit ervaring dat ik er bijna zou zijn. Dit gebeurde namelijk bij de bevalling van Cas ook.

De verpleegster heeft een tijdje aan het bed gestaan maar besloot ook al gauw weer te vertrekken. Niet omdat ze niet wilde helpen, maar omdat ze zag dat mijn man en ik de situatie onder controle hadden en het in en uit lopen mij alleen maar uit mijn bubbel haalde. Elke keer als de deur open ging, focuste ik me daarop met als gevolg dat ik de weeën niet meer op kon vangen. Dit vervolgde zich dan in paniek en hyperventilatie. Het beste was dan ook zo min mogelijk geluid en zo min mogelijk verandering in de kamer. Het was sowieso al heel erg moeilijk om in mijn eigen bubbel te blijven. Je hoorde toch de deuren op de gang open en dicht gaan, mensen lopen en allerlei vreemde geluiden. Op het moment dat de verpleegster weer vertrok voelde ik iets gebeuren in mijn lichaam. Vrijwel direct riep ik naar mijn man dat hij op de bel moest drukken, ik kreeg persdrang! De minuten hierna waren niet te doen. Ik voelde de drang, maar durfde niet te persen zonder assistentie. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat de gynaecologe i.o. en de verpleegster er waren.

Toen zij eenmaal in de kamer waren, gaf de gynaecologe i.o. aan dat ze inderdaad het hoofdje voelde en ik zo meteen mocht gaan persen. Maar eerst moesten alle spullen klaar worden gezet. Uiteindelijk kwam het moment daar, ik mocht gaan persen. Ik voelde wel drang, maar vond het moeilijk om te voelen waarheen ik moest persen. Ook omdat de kleine écht nog klein was. Uiteindelijk perste ik in een perswee een gedeelte van de vruchtzak, die nog intact was, eruit. Ik voelde de spanning opbouwen. Hierna had ik niet voldoende kracht om verder te persen. De gynaecologe besloot de vliezen te breken. Dit gaf even opluchting en de persweeën moesten zich even herpakken. Met het breken van de vliezen werd ook het lijfje van onze zoon geboren, hij lag in stuit. Uiteindelijk mocht ik weer gaan persen. Tijdens het persen ging de telefoon van de gynaecologe, zonder gein, wel acht keer af. Elke keer bleef het ding rinkelen en moest ze even opnemen om aan te geven dat ze in een bevallig zat. Dit irriteerde mij enorm en haalde me ook gigantisch uit mijn focus. Ik perste met alle kracht die ik had, maar niet effectief. Ik wilde de bevalling er zó graag op hebben zitten. Ik wilde onze zoon ontmoeten en beginnen aan het afscheid. Ik perste wel drie of vier keer per wee. Hierdoor had ik het gevoel dat ik flauw ging vallen. Op dat moment gaven de verpleegster en de gynaecologe aan dat er geen haast was en ik rustig aan kon doen. Dit gaf mij een naar idee, hoezo geen haast? Bij een bevalling moet je doorwerken. Ik begreep maar al te goed dat ze bedoelden dat het voor de kleine niet uit zou maken hoe lang het zou duren. Dit gaf mij een akelig en te stil gevoel. Tegelijkertijd voelde ik weer een perswee aankomen. Ik perste nog een keer met al mijn kracht en toen was het moment daar.

Op 6 maart 2021 om 16:35 werd onze mooie, tweede zoon Jip stilgeboren. Compleet met vruchtzak en placenta, dus de bevalling was ook direct klaar. De gynaecologe vroeg of ik hem bij mij wilde hebben en legde Jip samen met de placenta op mijn borst. Mij viel direct op hoe ontzettend hij op zijn grote broer leek. Hoe af hij al was en vooral. Hoe stil. Jip is tijdens de weeënstorm komen te overlijden. Veilig in zijn moeders buik. Ook hierna was het surrealistisch hoe weinig haast er overal bij was en hoe stil alles was. Het leek alsof de hele wereld was gestopt met draaien. Onze harten braken maar vulden zich tegelijkertijd met trots en een hele berg liefde. We waren voor de tweede keer ouders geworden.

Mocht jij dit nou gelezen hebben en hier vragen over overhouden, of er over willen praten. Dan mag er altijd een bericht gestuurd worden. Ik ben mij maar al te goed bewust van de heftigheid van zulke verhalen, maar vind het wel belangrijk dat ze verteld worden. Voor de kindjes, maar ook voor de ouders. Noem mijn naam, en ik besta. Jip.