Onze wens voor een tweede kindje #4

In de vorige post schreef ik over de 20 weken echo waar we te horen kregen dat er afwijkingen gevonden waren bij ons kindje. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis voor een GUO, echter kon deze pas na het weekend plaatsvinden. We vertrokken vanuit het echocentrum..

Een heel weekend in angst, niet wetende wat dit zou betekenen maar enkel weten dat het niet goed was. Hoe konden we een weekend doormaken op deze manier en ook nog voor Cas zorgen? We hadden het idee dat we onszelf niet eens staande konden houden, laat staan zo'n klein mannetje van anderhalf die helemaal niet begrijpt wat er gaande is. De keus was makkelijk gemaakt, we zouden bij mijn ouders verblijven. Toen we het daar over hadden, kwam het besef. We zouden terugrijden naar mijn ouders, die in spanning zaten te wachten op het nieuws of ze een kleinzoon of kleindochter erbij zouden krijgen, en tegen hun moeten vertellen dat het niet goed zat.

Het idee dat ik mijn moeders' hart zou moeten breken, bracht mij in zo'n diep en intens verdriet. Ik kon niet anders dan heel erg hard huilen. De rit terug was verschrikkelijk. Wanneer we net even wat minder aan het huilen waren, moest ik weer aan Cas denken en begon ik net zo hard weer. Op de terugrit werd ik al gebeld door het ziekenhuis. We hoopten te horen dat we tóch aan de beurt waren maar het was enkel nieuws over de GUO die maandag gepland stond. We mochten maandag als allereerste om 9:00 uur komen. We reden verder en reden uiteindelijk de oprit op bij mijn ouders. Ik raakte zo in paniek dat ik al hyperventilerend uit de auto stapte. Ik liep naar de deur en stapte de keuken in.

Daar stond mijn moeder met Cas op zijn arm. Ze draaide haarzelf met een glimlach op haar mond om, vroeg opgewekt aan Cas:''Kijk eens, wie zijn daar weer?'' en zag toen mijn gezicht. Haar gezicht vertrok direct en ze vroeg wat er was. Ik kon niet anders dan uitbrengen: '' Het is niet goed mam. Het is helemaal niet goed'' en viel in tranen in haar armen. Cas had geen flauw idee wat hem overkwam en werd gauw door papa overgepakt. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik had zojuist ook mijn moeder van die grote roze wolk afgekletterd en haar pijn gezien. Het deed allemaal zo intens pijn, dit was niet te doen. Na een paar minuten alleen maar huilen kwam er meer ruimte tussen de tranen en vertelde ik dat er allerlei afwijkingen in de hersenen gevonden waren en het er echt heel slecht uit zag.

Ook mijn man werd even flink door mijn moeder geknuffeld toen mijn vader binnenkwam. Hij moest naar een zakelijk overleg en had geen tijd om bij ons te zijn. Ook dit deed zo immens pijn. Iemand met zulk slecht, naar nieuws moeten laten gaan. Soms had ik gewild dat hij al weg was geweest, zodat hij het nieuws pas hierna zou krijgen. Maar het was niet anders. We besloten samen op de bank te gaan zitten en te bespreken wat er precies wel of niet gezien was. Iedereen was helemaal lamgeslagen. Waar ik al maanden met onrust en een ‘ik heb het gevoel dat het niet goed is’-feeling rondliep, was de rest ervan overtuigd dat het wel goed zat. De klap kwam dus ook knetterhard toen dit niet zo bleek te zijn.

En daar zit je dan, versuft en lamgeslagen op de bank. We besloten na een uur nabije familie te gaan bellen om te vertellen wat er aan de hand was, iedereen vroeg zich immers af hoe de 20-weken echo gegaan was en of we een beetje genoten hadden. Keer op keer het nieuws brengen was zwaar, de reacties en het verdriet van de anderen net zo. Hierna bespraken we ons plan om bij mijn ouders te blijven, wat uiteraard geen probleem was en hebben vol tranen de dag vervolgd.

Dat hele weekend was een grote waas. De eerste nacht sliepen we niet, mijn man keek de hele nacht serie op de bank beneden en om 4 uur ben ik bij hem gaan liggen. Keer op keer pakte de paniek mij weer en kon ik niet anders dan ontzettend hard huilen. Uiteindelijk viel ik lichtelijk in slaap en vertrok hij naar zijn bed. En toen werd ons mannetje wakker. Normaal slaapt hij tot zeven uur, deze keer vond hij kwart voor vijf lang zat. Zo’n klein ventje voelt een hele hoop onrust in huis. En zo zat ik daar, met rood doorgelopen ogen om vijf uur te bouwen met duplo. Elke beweging, zucht en elk geluid van Cas kwam tien keer intenser binnen. Het besef dat er nog zo’n kindje in mijn buik groeide, maar de kans er flink in zat nooit zulke momenten met hem te kunnen delen waren hartverscheurend.

Dat weekend hebben we vooral veel afleiding gezocht. Spelletjes spelen, bijslapen en op zondagavond nog een luxe diner aan huis. Deze stond eigenlijk voor de vrijdag gepland, vanwege ons 2-jarig geregistreerd partnerschap en Valentijnsdag. Maar op die dag gingen we dat uiteraard, na zulk nieuws, niet doen. We hebben überhaupt geen hap door onze mond gekregen die dag. Toen wij besloten het af te bellen, opperde we om het diner wel door te laten gaan maar dan op zondag. Die dag zouden namelijk mijn ouders hetzelfde diner doen. Afleiding was welkom dus besloten we dit samen te gaan doen. Deze avond was fijn, het hele weekend was er al genoeg gespeculeerd en gepraat. Deze avond waren we gewoon samen en hebben we het fijn gehad. Dit zorgde er iets voor dat het besef, dat we de volgende ochtend de GUO hadden, iets naar de achtergrond gebracht werd. We gingen na het diner slapen, hadden een redelijke nacht en werden vroeg wakker.

In de volgende post lees je over de GUO en de tijd hierna.