Onze wens voor een tweede kindje #1

Mijn naam is Sarina. Ik ben 27 jaar en woon samen met mijn zoontje Cas en man op de Veluwe. In 2018 startte onze kinderwens. Vanwege dat ik helaas gediagnosticeerd ben met PCOS, verwachtten wij dat het een hele tijd zou duren voor en óf we in verwachting konden raken. We wilden eerst kijken wat mijn lichaam zelf zou doen na het stoppen met de pil. Tegen alle verwachtingen in, raakte ik binnen vijf maanden, zonder medische hulp, in verwachting! We waren euforisch en ontzettend trots. Na een redelijk goede zwangerschap, kwam Cas op 11 juni 2019 gezond ter wereld. We genoten op en top van ons mannetje en rond de eerste verjaardag van Cas begon het bij ons weer te kriebelen. De wens voor een tweede kindje was daar en we besloten weer te kijken wat de natuur zou doen..

In mei 2020 besloten we te kijken waar het schip zou stranden. Mijn cyclus was na de bevalling en borstvoeding redelijk op gang gekomen maar ik was er niet zodanig mee bezig geweest dat ik wist om de hoeveel dagen hij was. Dit was dus eerst van belang. Al gauw kwam ik erachter dat mijn cyclus erg onregelmatig en vooral lang was. Dit begon mij, naarmate de maanden verstreken erg op te vreten. Als je cyclus rond de 45 dagen schommelt, weet je überhaupt niet zeker of je wel een eisprong hebt en wist ik dus niet of we wel een kans zouden hebben. Ik merkte dat de kinderwens mij in mijn greep begon te houden en besloot er iets afstand van te nemen. Gestrest een eventuele tweede zwangerschap in gaan leek mij ook niet de bedoeling. Ondertussen was ik wel begonnen met het slikken van teunisbloemolie en tarwekiemolie, in de hoop dat mijn cyclus daar wel wat korter van zou worden. Dit gebeurde ook. Mijn cyclus zakte tot 38 dagen en ik dacht mijn eisprong te voelen. We maakten de afspraak: zolang mijn cyclus onder de 40 dagen blijft, proberen we het zelf. Gaat hij daarboven, dan laten we ons doorverwijzen naar het ziekenhuis. De maanden gingen voorbij en mijn lichaam leek goed te gaan op wat meer ontspanning, mijn cyclus bleef binnen de 'regels' en was enigszins regelmatig te noemen.

Het is de tweede week van oktober als ik weet dat ik bijna weer ongesteld moet worden. Hoe relaxed ik ook was, ik kan op die momenten het niet loslaten en blijf mijn lichaam 'lezen'. Best wel lastig, want als je graag in verwachting raakt, kun je ook de signalen van het ongesteld gaan worden verwarren met zwangerschapssymptomen. Ik zat ongeveer drie dagen voor mijn ongesteldheidsdag toen ik iets bloed verloor. Het was zodanig weinig dat ik dit niet als start kon rekenen. De dagen hierna bleef ik af en toe wat bloedverlies houden, maar zette het niet door. Op 11 oktober stapte ik mijn bed in en ineens overviel mij een gevoel: volgens mij is het gewoon raak! Iets in mij gaf kriebels, alsof ik vlinders in mijn buik had en ik kon niet wachten tot de volgende ochtend..

Op 12 oktober was ik al om half 7 wakker. Het hele huis was nog stil. In alle stilte liep ik naar het toilet en besloot ik een zwangerschapstest te doen. Er was nog geen ongesteldheid doorgebroken, dus dat was goed nieuws! De urine liep door de test en ik tuurde met mijn zaklamp mee. Al gauw dacht ik een streepje te zien, maar wist ook dat je die kon zien zonder dat hij er stond. Ik liep met test en al naar de slaapkamer, wachtte even en keek nog eens. Het was geen heel duidelijk streepje, maar hij stond er toch écht! Het was weer gelukt. IK BEN ZWANGER!

In de volgende post schrijf ik over hoe dit nieuws op ons inwerkte en de weg naar de eerste controle bij de verloskundige.

-  Ik deel mijn/ons verhaal met het oogpunt op openheid en kwetsbaarheid. Ik vind het belangrijk dat alle onderwerpen bespreekbaar kunnen zijn en wil hierbij ook bijdragen aan mijn eigen verwerking maar ook zeker een stukje herkenbaarheid proberen te schetsen voor andere mannen/vrouwen die in soortgelijke situaties zitten.-