De geboorte van onze zoon: Levi.

Voor de derde keer mochten wij het wonder der geboorte meemaken. Toch was het deze keer, wederom, helemaal anders dan de andere keren. De eerste keer, bij Cas, was onbevangen, nieuw en magisch. De tweede keer, bij Jip, was heftig, emotioneel en vooral heel stil. Deze derde keer bracht dan ook erg veel spanning met zich mee. Zou het allemaal goed gaan? Zou dit jongetje wel huilen en gezond zijn. De weken voorafgaand aan de bevalling kroop ik mijn bubbel in, sloot ik mij af van de buitenwereld. Dit allemaal om de rust te bewaren, niet te gespannen te raken. Zoveel mogelijk proberen een mooie, rustige bevalling te krijgen. Ik wachtte elke dag af. En toen werd het 20 maart.

Die nacht had ik erg onrustig geslapen. Ik voelde al een flinke week veel gerommel en voorweeën en heb vaker zitten timen. Toch mocht het elke keer niet baten en zette de weeën niet door. Na een generale repetitie op 13 maart zat de spanning er goed in. Ik had toen zoveel pijn, achteraf gezien van een flinke buikgriep die ook op mijn baarmoeder sloeg, dat ik twijfelde of ik de bevalling wel aan ging kunnen. De nacht van 20 maart heb ik veel liggen draaien. Toen het buiten weer licht werd, Cas ons wekte en we zover waren stapten we onder de douche. Even opfrissen en dan naar beneden om lekker te ontbijten. Terwijl ik onder de douche stond, moest ik een aantal weeën wegpuffen. Maar omdat ik al een week voorweeën had gehad, dacht ik dat het dit keer ook zo was. Wel vond ik het bijzonder dat dit onder de douche niet minder werd.

Na het douchen deed ik wat makkelijke kleren aan en sloeg ik de badjas om mij heen. Eerst maar eens wat eten. Met zijn drieën liepen we naar beneden en stopte ik de kaiserbroodjes in de oven. Terwijl dat deze in de oven zaten hielden de (voor)weeën aan. Ik keek mijn man een aantal keer aan en zei dat ze wel pittig waren. Misschien moesten we even gaan timen? Hup, de app erbij en proberen een start en eindpunt te vinden. Het begon met elke 9 minuten een wee van 1 minuut. Ik smeerde de broodjes en ging samen met Cas aan de salontafel zitten, op mijn knieën op de grond. Cas zat lekker te smullen, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Elke keer als ik een hap wilde nemen kwam er weer een wee. Steeds meer begon ik te denken dat het wel eens begonnen kon zijn. Met dat in mijn achterhoofd pushte ik mijzelf om wel iets te eten en at ik een half kaiserbroodje met hagelslag op. Ondertussen waren de weeën al elke 6 minuten met een wee van 1,5 minuut en kon ik er niet meer door praten.

We keken elkaar aan en besloten mijn ouders en zus te bellen. Cas snapte niet waarom ik elke keer in elkaar dook en hem meermaals aangaf niet op mijn schoot te gaan zitten. Of het nou begonnen was of niet, het was voor iedereen beter als hij hier niet bij was. Het was toen 9:00 dus we belden ze wakker. Vanwege de generale repetitie de week ervoor, stond iedereen direct op scherp en met een half uur waren ze er om Cas mee te nemen. Ondertussen had mijn man de verloskundige gebeld, die was ook onderweg. Het kraampakket was naar beneden gegaan en ik hing over de rand van de bank. Vanaf dit punt wist ik zeker dat de bevalling begonnen was. Niet wetende hoe lang het nog zou duren en vooral of ik nog lang op mijn benen kon staan, besloot ik naar de slaapkamer te verplaatsen. De verwarming aan, gordijnen dicht en tegen het bed hangen op een stapel kussens. Ik probeerde in mijn bubbel te komen maar merkte al vrij snel dat dit niet zo makkelijk ging. Ik stond op scherp en ving elk geluidje op. Gelukkig kwam al gauw de verloskundige om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Een centimeter of 3 á 4 en duidelijk voelbaar dat de weeën druk gaven.

Vanwege mijn 'geschiedenis' van snel bevallen overlegde de verloskundige wat wij prettig vonden. Ik gaf aan dat ik liever niet had dat ze vertrok dus besloot zij beneden even haar administratie op orde te brengen en mij op mijn gemak mijn weeën op te laten vangen. Mijn man was ook beneden, hij moest namelijk nog de boodschappen aannemen die natuurlijk precies nu geleverd zouden worden. Die bezorger moet wel wat door hebben gehad en raar hebben gekeken. Zeker toen mijn man van zenuwen het niet voor elkaar kreeg te betalen en om een factuur vroeg. Ook dit kreeg ik vanaf de slaapkamer helemaal mee en weerhield mij om in mijn bubbel te kruipen. Met man en macht probeerde ik te ontspannen maar elke keer als ik mijn ogen sloot en positieve gedachtes probeerde te hebben kreeg ik flashbacks. Flashbacks naar de bevalling van Jip. De geboorte van ons overleden kindje. Keer op keer bleef ik beelden van in het ziekenhuis te zien en grepen de emoties mij enorm aan.

Na ongeveer een uur kwam de verloskundige weer even bij mij kijken. Ik gaf aan dat ik emotioneel was en moeite met mijn bubbel had en raakte licht in paniek tijdens de weeën. Zij zag dit en praatte mij door de weeën heen. Gaf vooral aan dat ik niet moest vechten tegen de emoties en ze gewoon moest laten gaan. Dit hielp mij enorm toen en de tranen stroomde even flink. Hierna heb ik weinig besef van tijd meer maar voor mijn gevoel kwam al vrij gauw mijn man er ook bij en uiteindelijk ook de partusassistente. De weeën waren flink heftig en deden enorm pijn. Ik wist mijzelf geen houding te geven en belande uiteindelijk op mijn zij op bed. Ook nu nog was ik heel erg emotioneel. De verloskundige zag dit en besloot mijn vliezen te breken, alles om deze bevalling iets sneller te laten verlopen. Het vruchtwater was mooi helder en de weeën zakte heel even af. Na een minuut of vijf kwamen ze in volle kracht weer terug en leek ik weer in een weeënstorm te belanden. Ik werd getoucheerd en bleek op ruim 9cm ontsluiting te zitten. Maar weer dat verdomde randje. Net zoals bij de bevalling van Cas, besloot de verloskundige dit randje even weg te drukken tijdens de weeën. (voor alle duidelijkheid, dit ging met goedkeuring van mijzelf) Maar ik kon deze pijn niet aan, ik schreeuwde het uit en gaf aan dat ik dit niet trok. Ze probeerde het nog een keer maar kreeg het niet voor elkaar. Ik was te gespannen. Het gevolg was dat ik nog even moest inhouden met persen, ondanks dat ik wel persdrang had. Na ongeveer tien minuten was het zover, ik was volledig ontsloten en mocht gaan persen. Tussen de weeën door bleef de spanning in mijn lijf en spande ik volledig aan. Keer op keer gaven de verloskundige en partusassistente aan dat ik moest proberen mijn benen en billen te ontspannen. Zo kon mijn lichaam zelf aan het werk. Met heel veel hulp en ondersteuning lukte dit. Maar toen probeerde de verloskundige het hartje te vinden van ons zoontje.

Met de doptone op mijn buik zocht ze naar zijn hartslag. Dit deed ze 10 seconden, die werden 20, 30 en uiteindelijk anderhalve minuut. Hoe langer het duurde, hoe meer gespannen wij raakten. Ondanks dat ze aangaf dat ze zelf het hartje, heel ver in de verte, wel hoorde. Gaf ons dat geen geruststelling. Wij wilden het hartje zelf horen. Ik denk dat we een kleine vijf minuten verder waren toen de verloskundige besloot back-up te bellen. Ze verzekerde ons dat wij niet in paniek hoefden te raken maar dat ze liever zeker was dan spijt te krijgen. Nadat zij ophing gaf ze aan toch nog een keer te willen proberen. Ze deed extra veel gel op mijn buik, zette de doptone er op en toen ineens was het daar. De hartslag. Een golf van opluchting ging door de kamer. Op dat moment greep de persdrang mij en perste ik met alle kracht die ik had. Twee keer persen later werd met enorm veel kracht ons derde zoontje geboren. Levi. Alsof hij wist dat wij maar een geluid wilde horen, begon hij direct toen zijn gezicht de buitenlucht raakte heel hard te huilen. Hij werd op mijn borst gelegd en ik stortte totaal in. Ik begon enorm te trillen, moest huilen van opluchting en kon niks anders zeggen dan: je bent er. Ons derde mannetje. Veilig, gezond en huilend ter wereld.

Lees ook: "Waarom was één zeldzame ziekte niet genoeg? Of twee? Jij hebt er drie..."