Scotomisation. Zo heet het als je eigen brein je voor de gek houdt, als je iets wat zo overduidelijk is, niet ziet. Je ziet wat je kiest te zien, als het ware. In de psychologie wordt dit fenomeen beschreven als een soort afweermechanisme van je eigen hersenen. Door bepaalde prikkels niet te verwerken zie je ze niet en besparen je hersenen je een mogelijk trauma. Ontzettend nobel eigenlijk, als je het zo bekijkt. Maar ik voel me nu vooral heel erg dom.

“Blijf in de slaapkamer, laat het licht uit en houd je stil” gebied Christian. Hij trekt geruisloos zijn broek aan. “Wacht” zeg ik als hij zo zacht mogelijk de slaapkamerdeur opent. “Moet je geen pistool mee?” fluister ik. Hij schudt zijn hoofd. “Ligt in een kluis in het hotel.” Ik hoor beneden nog wat gerommel en ik kijk hem aan, ik sta op het punt om in huilen uit te barsten. Hij komt naar me toe en kust zacht mijn lippen. “Het komt goed, ik beloof het” fluistert hij. Ik hoor de bovenste traptrede kraken onder zijn gewicht en ik houd mijn adem in. Het gerommel beneden stopt direct. Er kraakt nog een traptrede en ik vervloek op slag het oude huis waar ik ooit zo geweldig verliefd op ben geworden. Ik ben bij de deur gaan staan en hoor nu duidelijk voetstappen beneden. Christian is halverwege de trap. Vanaf daar kraken de treden niet meer, bedenk ik me.

Heimwee komt in de gekste vormen. Je kunt heimwee hebben naar iets, naar iemand, naar een plek en naar een gevoel. Voor mij is dat nu alles tegelijk. Alsof alles vreemd is voor me. Alsof ik in een ander leven wakker ben geworden, een leven waar ik niet thuishoor. Je wordt in je leven heen en weer geslingerd tussen een drang naar veiligheid, herkenbaarheid, een gevoel van thuis enerzijds en een nieuwsgierigheid naar het onbekende, het vreemde en het gevaar anderzijds. Heb je heimwee naar iets wat was, of naar iets wat je niet kent?

Het is een inktzwarte dag, letterlijk en figuurlijk. De regen komt met bakken uit de lucht, er is geen houden aan. In films zie je altijd dat mensen zwarte paraplu’s en zwarte jassen hebben bij een begrafenis. Dat ze buiten staan en natregenen. Vandaag, als we Bastiaan cremeren, kijken we af en toe met een vies gezicht naar buiten. Het hoort niet zo, schiet het door mijn hoofd. Het is de realiteit, fluistert een andere stem. Wanneer is de laatste keer dat je iemand verloor? Ik zeg bewust niet het woord dood, omdat verlies in alle vormen komt en je rouwt alsnog. Rouw, verdriet, verlies.. het draait allemaal om hetzelfde: liefde die je niet langer kunt geven. Het bouwt zich op. Het uit zich in de tranen die over je wangen stromen en de brok die in je keel zit. En laten we maar niet beginnen over het gapende gat waar ooit je hart een stevig ritme klopte maar waar het nu stil en zwart is. Net zo zwart als in de film. Vandaag voel ik me verloren.

Ik dacht dat ik het allemaal wel zo ongeveer op een rijtje had. Toegegeven: ik heb me misdragen, vroeger. Maar daar had ik een goede reden voor. En toen ik die reden niet meer had, deed ik het ook niet meer. En met Floris was alles gemakkelijker. Toen Lewis kwam, was alles nóg gemakkelijker. Ik onderschat het moederschap niet, absoluut niet, maar ik snapte wél ineens dat het nooit aan een kind ligt als zijn ouders niet van hem houden. Het is een genetisch defect in het hoofd van de ouder(s), niet van het kind. Toen ik Lewis voor de eerste keer zag, of eigenlijk daarvoor nog, wist ik dat ik onvoorwaardelijk en voor altijd van hem zou houden. Hij maakte mijn leven lichter, mooier, zonniger. En nu de bewolking langzaam binnen komt drijven, word ik opgezadeld met het afschuwelijke gevoel dat ik iets essentieels mis.

Wanneer ben je voor het laatst bang geweest? En dan bedoel ik niet bang dat je te laat komt of bang dat je niet genoeg melk hebt voor je pannenkoekenbeslag, ik bedoel écht bang, verlamd van angst, liggend in je bed om 2 uur ’s nachts en je niet kunnen bewegen. De angst die je vertelt dat het allemaal niet goed is, hoezeer je je best ook doet. Dat het ook nooit goed zal komen, al blijf je nog zo ver van alles wat je de duisternis in kan zuigen. Je ligt daar, midden in de nacht in je bed, je staart naar het plafond en je realiseert je dat dat stemmetje heel ver binnenin je, dat stemmetje dat zegt dat je die duisternis nodig hebt, misschien wel gelijk heeft. Dat je nooit helemaal vrij zult zijn omdat je nou eenmaal niet vrij geboren bent. Heb je dat weleens? Dat dacht ik al.

Ongeveer eens per week heb ik een nachtmerrie en het is altijd dezelfde: ik ren door het bos, op blote voeten, en er zitten dinosaurussen achter me aan. Ja, I know, dat is een beetje vreemd maar als kind was ik gek op dinosaurussen dus daar zal het wel van komen. Anyhow, de dinosaurussen rennen dus achter mij aan. Het is geen T-rex waarbij het voldoende is om heel erg stil te zijn, nee, het zijn Velociraptors, nietsontziende roofdieren die mij als avondmaal hebben gekozen. Het ergste is dat ik niet meer lijk te kunnen rennen, zo’n sloom gevoel, alsof je door het water loopt. Soms kan ik me even verstoppen maar ze vinden me, altijd, en net als ze me willen bijten word ik wakker. Badend in het zweet en half in paniek. Soms maak ik Floris wakker maar meestal besef ik mij op tijd dat ik in mijn bed lig en dat er niks aan de hand is. Er is niks aan de hand. Er is niks aan de hand. Je bent veilig. Je bent nooit veilig. Je waant je veilig en bent niet meer op je hoede waardoor je een gevoel van veiligheid ervaart maar als je niet meer op je hoede bent, ben je op je kwetsbaarst.

Kan liefde fysiek pijn doen? Kan je ’s avonds in bed liggen en met je hand over je borst gaan om je ervan te verzekeren dat er geen gapend gat zit waar zich ooit je hart bevond? Ik kan het me niet meer zo goed herinneren want dat is wat tijd met je doet, het heelt, nooit volledig maar genoeg om niet kapot te gaan, genoeg om door te blijven lopen tot je jezelf op een dag erop betrapt dat je er nog helemaal niet aan hebt gedacht. En dan denk je eraan en doet het weer pijn, dan voelt het alsof je weer van voor af aan begint.

Ik kijk even peinzend naar het berichtje en leg dan mijn telefoon weg. Met mijn ogen open staar ik naar het plafond. Ik kan hem terugsturen dat hij normaal moet doen, dat is een goed idee. Nee, dat is geen goed idee. Het beste idee zou zijn om hem te negeren. Maar dat wil ik helemaal niet, ik kan toch gewoon vrienden met hem zijn? Als ik zijn rare berichtjes niet beantwoord, dan kan het best gezellig zijn. Jesse en ik hadden het altijd gezellig. Ja, dat doe ik. Ik pak mijn telefoon en stuur hem een berichtje: Het gaat prima, dankje. Alleen nog een beetje hoofdpijn, is morgen vast over. Was goed om je weer te zien! Als je weer eens bij ons bent, stuur gerust een berichtje om koffie te drinken. Tevreden leg ik mijn telefoon weg. Als ik me om wil draaien om te gaan slapen, knippert het lampje alweer. Morgen dus. Ik zoek jou wel op. XJ