De hele dag zit in het WKZ. Dit keer niet voor iets ernstigs maar ‘gewoon’ voor allergietesten voor mijn andere dochter. Bij binnenkomst wordt ons gevraagd onze handen met blauwe gel te desinfecteren. Een hele normale vraag in het ziekenhuis en een hele normale handeling maar voor mij… voor mij geeft het flashbacks. Ik reuk de geur van het ontsmettingsmiddel en ik ben meteen terug in de tijd. Vijf jaar geleden toen ik voor het eerst een NICU op liep en mijn handen moest desinfecteren. Nog niet wetende wat er zou komen. Mijn maag draait zich om en ik voel de angst en paniek weer die ik toen voelde. Meteen ben ik van slag. Ik schrik van mijn lichamelijke reactie. Ik schrik ervan dat ik wil wegrennen en mij zo ver mogelijk wil verstoppen. De pijn en de angst zit geworteld in mijn lichaam en ondanks dat ik rationeel heel goed weet dat ik hier vandaag mijn prachtige grote dochter gewoon mee naar huis neem, lijkt mijn lijf terug in overlevingsstand te schieten. Mijn eetlust is direct weg en mijn hoofd voelt wattig. Naast ons wordt een ziek kindje binnengebracht. Ik zie de paniek in de ogen van de ouders. Wat is dit herkenbaar, wat zou ik graag een toverstafje willen hebben en ieder ziek kind beter willen maken, maar ik ben verlamd. Verlamd door angst, verlamd door het overweldigende verlies. Dit is wat het verlies van je kind met je doet. Nog weken na de dag in het ziekenhuis ben ik volledig van slag. Ik huil bijna iedere dag omdat ik Juliëtte* zo ontzettend mis en heb continue last van flashbacks. Wat verlang ik ernaar om haar terug te hebben, om haar nog even vast te mogen houden, om te zien hoe ze zou zijn als ze vijf was…. Maar dat is niet onze realiteit. De realiteit is dat ze dood is… en dat ik dat ergens zal moeten accepteren maar ik kan het niet.

Morgen is het alweer 20 mei… veel sneller dan ik zou willen. Deze meimaand is weer een rollercoaster aan emoties. Op 1 mei werd Juliëtte’s regenboogzusje Colette geboren. Wat waren je zusjes en broertje blij dat er iets leuks was in de meimaand. De opmerking sneed letterlijk mijn hart doormidden. Ik realiseerde mij weer hoe verscheurd mijn wereld is sinds Juliëtte* overleed. Het is alweer vijf jaar geleden dat onze wereld uiteenspatte en waar wij verscheurd achterbleven. Al voelt het voor mij nog als de dag van gisteren.

De dag voor kerst…

Ik sluit mijn ogen en er flitst van alles als een film voorbij…. Ik zie Juliëtte* voor mij net na haar geboorte. Lief, klein, onschuldig en vooral fantastisch mooi. Wat kijkt ze ongelofelijk wijs de wereld in. Het is net of de tijd stil staat. Ik kijk naar haar en neem haar in mijn op. Ik wandel in gedachten door de weken dat ze heeft geleefd. Een slecht film met een nog veel slechter eind. Het had zo anders moeten zijn. Het is vier jaar, oftewel 1461 dagen, geleden dat ik je voor het laatst zag. 1461 dagen geleden dat ik afscheid moest nemen van Juliëtte’s lichaam. Mijn gedachten dwalen af en ik vraag mijzelf hardop af wanneer ik zal stoppen met het tellen van dagen… wanneer het zal overgaan in weken, op dat moment realiseer ik mij dat ik ook precies het aantal weken weet dat Juliëtte er niet meer is, 208 weken…. Bijna 209… hoelang kan je blijven tellen… wanneer ga je spreken over jaren? Jaren voelen zo lang… alsof het langer geleden is dan dat ik het ervaar, maar wanneer zou het gevoel in overeenstemming zijn met de tijd… Ik weet niet of dat ooit het geval zal zijn. Kon ik de tijd maar loslaten….maar helaas ik ben daar (nog) niet. De maand mei was zwaar. Heel erg zwaar. Ik ben bijna opgelucht dat het erop zit zodat ik hopelijk weer kan gaan bouwen, maar bouwen aan iets wat iedere keer weer net zo hard afbrokkelt is moeilijk. Ik weet namelijk dat het weer gaat instorten, zonder dat ik er zelf invloed op heb. Mijn hart doet pijn, mijn lijf voelt zwaar en soms lijk ik weg te zakken in mijn gemis. Wat ben ik op dat moment toch dankbaar voor mijn levende kinderen en die mij iedere keer weer omhoog lijken te trekken met een mooie opmerking of gewoonweg een onschuldige knuffel zonder dat ik iets hoef uit te leggen.

Zaterdag 2 mei… de vooravond voor de geboortedag van Juliëtte*. Het is druk in mijn hoofd. De woorden willen er uit maar kunnen soms niet. Ik zit hier in stilte. Het is nooit stil in mijn huis met de drie zussen van Juliëtte* en haar prachtige broertje. Er zijn prachtige slingers gemaakt en opgehangen. Het voelt onwerkelijk. De andere kinderen tellen nog altijd haar verjaardagen. Ik hoor ze zeggen… morgen wordt Juliëtte* vier he mama… Ja lief morgen zou ze vier zijn geworden. Ik slik mijn tranen weg. Ik had zo graag geweten wat Juliëtte* leuk zou hebben gevonden. Wat voor verjaardagscadeau ze had gewild en welke taart ze zou hebben uitgezocht. In overleg met de andere kinderen hebben we dit jaar een taart in de letter ‘J’. Hij is prachtig maar ik durfde er niet bij te zeggen dat we niet echt een feestje hadden. Toen ik wegliep hoorde ik de verkoopster zeggen “Fijne verjaardag morgen maak er een mooi feestje van”. Ze kon het niet weten, ik neem haar niks kwalijk maar bij thuiskomst komt er een stortvloed aan tranen uit. Het lijkt wel of ik niet kan stoppen met huilen. De tranen rollen over mijn wangen. Net als nu ik dit schrijf. Het gemis wordt niet beter door de jaren heen, het verdriet wordt niet kleiner, de angst niet, het gevoel niet…. Het is en blijf een gigantisch onderdeel van mijn bestaan… Fijne geboortedag lief… ik mis je.

Ik ben moe, het is druk in mijn hoofd, slapen wil slecht. Voor iedereen is het een zware tijd. Ook ik heb er last van. Ik maak mij zorgen over wat er komen gaat. Ik heb te weinig tijd om mijn hoofd leeg te maken. Al vanaf januari voel ik het… de geboortedag en sterfdag van Juliëtte* komen er weer aan. Op 1 januari weet ik dat alles wat ik heb ingezet om mijzelf wat op te peppen tijdens het jaar brokkelt dit langzaam af tot het weer mei is. Het is bijna vier jaar geleden dat mijn prachtige meisje geboren werd en ik weer zo snel afscheid van haar moest nemen. Vier jaar, voor veel mensen een lange tijd, voor mij is het pas zo kort. Het voelt zo kort en ook zover weg. Ik sluit mijn ogen en ik zie mijn meisje weer bij mij liggen. De eerste momenten, de tijd dat ze ziek was en ik haar alleen over haar arm mocht aaien, de eerste keer dat ik haar weer vasthield, en de laatste keer dat ik haar kuste. Wat was zo mooi en lief. Sinds Juliëtte* overleed is niets meer hetzelfde maar vooral de maanden maart, april en mei zijn lastig. In mijn omgeving worden er veel kindjes ouder die met haar opgegroeid zouden zijn. Ik heb het gevoel dat ik mij moet verontschuldigen dat ik zo verdrietig ben. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben intens blij dat al deze kindjes vier mogen worden en dat zij volop genieten van het leven maar ik vind het ook zo moeilijk om te zien dat mijn kindje dit leven niet gegund was. Normaliter loop ik veel hard in deze periode. Ik wil dan weg, weg van alles wat het normale leven is. Als ik hardloop of gewoonweg zelf iets aan het doen ben verdrukt dat even mijn verdriet. Ik duw de gedachten uit mijn hoofd door te proberen op iets anders te focussen dan thuis zijn… thuis waar wij haar altijd missen. Dit jaar is het anders… dit jaar zitten we allemaal thuis. Het leven staat stil net als in de tijd dat Juliëtte* overleed. Ik merk dat ik ermee worstel. Ik mis mijn werk en ik mis de dingen die ik normaliter doe. Ik heb ze nodig om deze maanden door te komen. Ook ben ik intens bang dat ik niet weet hoe ik mijn bed uit moeten komen als het eenmaal de geboortedag van Juliëtte* is. Tot nu toe heb ik mij altijd gedwongen om op te staan omdat er mensen kwamen. De mensen die mij zo dierbaar zijn. Op die dag tillen ze mij letterlijk op zodat ik door kan gaan, dat ik kan opstaan en dat ik mij zo door heb geliefd voel. Ik ben bang dat ik op haar sterfdag niet een dag iets met mijn gezin kan gaan doen en dat de dag alleen nog maar zwarter wordt. Ik ben heel vroeg opgestaan vanochtend. Om half zeven zat ik al beneden. Alleen met mijn kopje koffie. De hele nacht voelde ik al de tranen in mijn ogen prikken. Ik kan ze niet meer tegenhouden maar ik wil ze niet delen. Mijn andere kinderen hebben het in deze gekke tijd al zwaar genoeg. Kost wat kost wil ik hun beschermen tegen mijn verdriet.

Cleary, we grieve the person we lost.

Op 2 augustus kregen onze dochters er een broertje bij…. Een prachtig mannetje met een prachtig gezichtje, mooi varkentjes roze en ontzettend lief en zoet… een kopie van zijn grote kleine zus alleen dan de jongensversie. Wat is hij ontzettend welkom in ons gezin. Voor het eerst durf ik te zeggen dat we ‘completer’ voelen. Echt compleet zullen we nooit meer zijn, maar we wilden altijd vier kinderen om voor te zorgen en die zijn er nu. Het gemis van Juliëtte* is deze eerste weken misschien nog wel groter dan het ooit is geweest. De grote zussen van Reinder zijn ontzettend gelukkig met de komst van hun broertje. Ze knuffelen hem, kussen hem, wiegen hem en zijn het liefst de hele dag bij hem. Ik vraag mij af wat voor kind Juliëtte* geweest zou zijn. De karakters van onze kinderen zijn zo ontzettend anders van rustig tot druk en alles wat er tussenin zit. Soms is het een chaos in huis met vier kinderen, maar wat is het een voorrecht om voor hun te mogen zorgen. Al blijft er ook altijd de schaduw van het verdriet en het gemis om Juliëtte*. Soms is het alsof ik twee levens leef, eentje met en eentje zonder haar. Het verdriet van het gemis van een kind gaat zo ontzettend diep. Veel dieper dan je je ooit kan voorstellen. Bij een nieuw kindje komen nieuwe zorgen en ook daar moet je wederom doorheen. Vandaag is een lastige dag. De dag dat Reinder ouder wordt dan zijn grote kleine zus. Op de 17e dag overleed Juliëtte*. Het is een rare dag… een dag die ik moet overleven. Vandaag kan ik even niet begrijpen waarom haar zusje en broertje wel groter mogen groeien. Waarom precies zij ziek moest zijn en niet bij ons mocht blijven. Wij hadden haar zoveel te bieden. Drie jaar na het verlies van Juliëtte* kan ik het nog altijd niet accepteren dat ze er niet meer is. Ik probeer haar mee te nemen, maar realiseer mij ook dat ze er nooit meer is. Dat haar zusjes en broertje haar nooit zullen leren kennen en dat wij steeds verder van haar verwijderd zijn. Ik hou mij vast aan het idee dat iedere stap verder weg ook een stap dichterbij haar is en dat ik haar ooit ver ver weg in de toekomst weer in mijn armen zal sluiten. Voor nu knuffel ik de meiden en knuffel ik Reinder… en hou ik Juliëtte* dicht bij mij in mijn hart.

Blijf ademhalen, blijf doorgaan, probeer er niet aan te denken, niet aan denken…. Nee niet nu…. Kijk om je heen…. Verman jezelf. Ik sta midden in de Bijenkorf en de tranen prikken achter mijn ogen. De dag verliep anders dan ik had gepland. Een afspraak in de middag werd afgezegd terwijl ik deze zorgvuldig gepland had zodat ik afleiding zou hebben. De persoon met wie ik een afspraak had, was hier natuurlijk niet van op te hoogte het ging immers om een zakelijke afspraak en ja die kunnen nog wel eens verzet worden. Ik besluit om te gaan winkelen… retail therapie… vaak de beste therapie die er is toch? Ik sta op de babyafdeling… Juliëtte* wordt in augustus voor de tweede keer grote zus dus misschien babydingen kopen… vast een goede afleiding. Ik loop rond.. en rond… en voor de derde keer loop ik hetzelfde rondje. Ik durf niks vast te pakken… ik kijk toch tussen de jongenskleding… het is allemaal lief, klein en schattig maar ik merk dat ik paniekerig word…. Zo paniekerig. Opeens schiet er door mijn hoofd, wat als? Wat als deze baby het ook niet haalt? De paniek neemt toe en ik besluit de kinderafdeling te verlaten… het is beter als ik hier niet ben… veel beter… maar ik kan het niet loslaten. Ik loop verder… winkel wat.. koop hier en daar wat…. Maar ik wil terug naar de auto. Naar huis naar mijn levende kinderen… om te zien dat wat er met Juliëtte* gebeurde een uitzondering is… In de auto besluit ik Marnix te bellen… de tranen stromen over mijn wangen…. Morgen is het zover… drie jaar geleden dat Juliëtte* haar laatste adem uitblies… mijn hart klopte verder terwijl jouw hart stopte… verslagen en verdoofd liep ik dagen rond… alsof het niet gebeurd was. Het mocht niet zo zijn, niet mijn meisje, niet mijn mooie Juliëtte*… maar het is echt zo. Morgen leef ik al drie jaar zonder haar te zien bewegen, groeien, spelen, praten…. ze blijft voor altijd stil. Tot nu toe hield ik mij groot in mei maar vandaag voel ik mij gebroken, vandaag voel ik mij alleen, vandaag voel ik even alleen de pijn…. Ik denk aan mijn lieve mooie meisje en hoe helder zij nog in mijn geheugen gegrift staat en ik denk alleen maar … “dag liefje, was je nog maar hier”