Vijf jaar compleet incompleet

Morgen is het alweer 20 mei… veel sneller dan ik zou willen. Deze meimaand is weer een rollercoaster aan emoties. Op 1 mei werd Juliëtte’s regenboogzusje Colette geboren. Wat waren je zusjes en broertje blij dat er iets leuks was in de meimaand. De opmerking sneed letterlijk mijn hart doormidden. Ik realiseerde mij weer hoe verscheurd mijn wereld is sinds Juliëtte* overleed. Het is alweer vijf jaar geleden dat onze wereld uiteenspatte en waar wij verscheurd achterbleven. Al voelt het voor mij nog als de dag van gisteren.

De extreem rauwe pijn die ik in mijn hart nog altijd voel is onveranderd als op de dag dat je overleed. Ja, de wereld om ons heen groeide ook weer. We hebben het geluk nog twee prachtige dochters en een zoon na Juliëtte* te hebben mogen krijgen, maar het gat in mijn hart zal nooit meer sluiten. Heel soms denk ik dat er een heel dun korstje op is gegroeid. Heel soms ben ik in staat gelukkig te mogen zijn met de korte tijd dat we Juliëtte* hebben mogen hebben, maar ook heel vaak ben ik zo intens verdrietig omdat ik haar zo ontzettend mis. Veel mensen denken dat na vijf jaar de grootste rouw voorbij is, inmiddels kan ik oprecht zeggen dat rouw een doorlopend proces is. Het gaat niet voorbij… het gaat bij je leven horen. De dood is aan ons gegroeid zonder dat we hier zelf enige zeggenschap in hadden.

En toch neemt het verdriet nu een andere plek in dan vijf jaar geleden. Het is een proces dat continue aan het zoeken is… niet wetende hoe de weg zal gaan lopen. Maar morgen is de pijn weer op de voorgrond, morgen mag het zijn zoals het is, morgen wil en kan ik het even niet controleren en wil ik mijn tranen laten gaan. Vaak zeg ik dat ik sinds de dood van Juliëtte* leef ik in twee werelden. De wereld die intens verdriet kent en de wereld waarin ik gelukkig ben. De zin “Je mag gelukkig zijn terwijl je verdrietig bent” spookt wederom door mijn hoofd. Is dit wel zo? Kan het naast elkaar bestaan? Ik ben er niet uit… als ik mijn prachtige gezin zie ben ik oprecht gelukkig, maar als ik naar ze kijk voel ik mij ook intens verdrietig. Het leven had zo anders moeten gaan en ook Juliëtte* had bij ons moeten zijn… Ik mis haar zo zo intens.