5 jaar geleden
Al drie jaar zonder jou...
Blijf ademhalen, blijf doorgaan, probeer er niet aan te denken, niet aan denken…. Nee niet nu…. Kijk om je heen…. Verman jezelf. Ik sta midden in de Bijenkorf en de tranen prikken achter mijn ogen. De dag verliep anders dan ik had gepland. Een afspraak in de middag werd afgezegd terwijl ik deze zorgvuldig gepland had zodat ik afleiding zou hebben. De persoon met wie ik een afspraak had, was hier natuurlijk niet van op te hoogte het ging immers om een zakelijke afspraak en ja die kunnen nog wel eens verzet worden. Ik besluit om te gaan winkelen… retail therapie… vaak de beste therapie die er is toch? Ik sta op de babyafdeling… Juliëtte* wordt in augustus voor de tweede keer grote zus dus misschien babydingen kopen… vast een goede afleiding. Ik loop rond.. en rond… en voor de derde keer loop ik hetzelfde rondje. Ik durf niks vast te pakken… ik kijk toch tussen de jongenskleding… het is allemaal lief, klein en schattig maar ik merk dat ik paniekerig word…. Zo paniekerig. Opeens schiet er door mijn hoofd, wat als? Wat als deze baby het ook niet haalt? De paniek neemt toe en ik besluit de kinderafdeling te verlaten… het is beter als ik hier niet ben… veel beter… maar ik kan het niet loslaten. Ik loop verder… winkel wat.. koop hier en daar wat…. Maar ik wil terug naar de auto. Naar huis naar mijn levende kinderen… om te zien dat wat er met Juliëtte* gebeurde een uitzondering is… In de auto besluit ik Marnix te bellen… de tranen stromen over mijn wangen…. Morgen is het zover… drie jaar geleden dat Juliëtte* haar laatste adem uitblies… mijn hart klopte verder terwijl jouw hart stopte… verslagen en verdoofd liep ik dagen rond… alsof het niet gebeurd was. Het mocht niet zo zijn, niet mijn meisje, niet mijn mooie Juliëtte*… maar het is echt zo. Morgen leef ik al drie jaar zonder haar te zien bewegen, groeien, spelen, praten…. ze blijft voor altijd stil. Tot nu toe hield ik mij groot in mei maar vandaag voel ik mij gebroken, vandaag voel ik mij alleen, vandaag voel ik even alleen de pijn…. Ik denk aan mijn lieve mooie meisje en hoe helder zij nog in mijn geheugen gegrift staat en ik denk alleen maar … “dag liefje, was je nog maar hier”
Maartje132
Lieve Sanne Ik heb met veel gevoelens en respect voor jou... jouw verhaal gelezen. En nee.. ik heb het niet mee gemaakt om een kind te verliezen, maar dat neemt niet weg dat ik mezelf wel in jou kan verplaatsen, en mee kan voelen hoe dat kan en zou kunnen voelen. Geen enkele baby... kind zou moeten komen te overlijden, zij hebben inmiddels een heel leven nog voor zich. Een kind hoort de ouders te overleven... Een kind verliezen is inderdaad een heel andere rouw... dat neem ik zo van jouw aan. Waarom geboren worden en dan weer moeten gaan.... zo oneerlijk... zo onwerkelijk... zo niet te bevatten... Maar toch lieve Sanne... Juliette is er niet meer.... zij was erg ziek en had daarnaast zoveel andere problemen. Zij heeft nu rust.... geen pijn.... geen belemmeringen of beperkingen.... boven zijn... betekend voor mij dat zij al dit niet meer mee hoeft te maken... en gewoon Juliette kan zijn. Maar al deze woorden nemen jouw gemis niet weg... maar hoe moeilijk het ook is... het leven gaat inderdaad gewoon door. Als jij haar los durft te laten.. accepteert dat zij er niet meer is... zal zij nog steeds dat geweldige mooie sterretje zijn en blijven. De herinneringen... ook al mocht zij hier maar kort... kan niemand jouw afpakken. Natuurlijk ben jij de mama van vier prachtige meiden.. juliette het prachtige sterrenkindje en drie prachtige meiden waar jij iedere dag voor moet en mag zorgen. En meid.... weet je ..... voor je het door hebt zijn jouw prachtige meiden groot.... en het moederschap is zo mooi en zo geweldig.... ook al halen zij bij jouw wel eens het bloed onder de nagels vandaan... zo zijn kinderen.... jullie maken herinneringen voor later.... En opeens zijn zij dan groot.... en gaan hun eigen weg.. dan hebben zij jouw steeds minder nodig. En dan komt de spijt dat jij er soms niet helemaal was voor hen... de mama met het masker... ( ook een liedje van Marco Borsato ) de kans om te genieten van jouw opgroeiende meiden is dan voorbij. Jij doet Juliette niks te kort door haar wel mee te nemen in het leven.... maar niet door haar dood. 9 maanden heb jij haar gedragen onder jouw hart... na haar geboorte mocht zij maar heel even hier zijn. Maar jouw andere kinderen hebben jou ook nodig... grijp de kans en ga nu genieten van jouw meiden en laat ✨ Juliette ✨ asjeblieft dat prachtige sterretje zijn.
MiiranuSz
Ik weet precies wat jij voelt. Ik heb mijn dag vandaag niet. Ik zou nu 40 weken zwanger zij. En in plaats daarvan heb ik niks. Verdriet, gemis van mijn kindje die met 24 weken al geboren werd en na een week kwam te overlijden. Ik leef met je mee..
19saskia85
Het is voor mij onmogelijk om te voelen wat jij voelt, maar ik denk dat het afschuwelijk moet zijn. Niemand zou zoiets mee mogen maken. Ik merk dat het lastig is om de goede woorden te vinden .. maar ik wil jou en je gezin veel sterkte en kracht toewensen.
Damaya
Lieve Sanne, wat ben je toch een kanjer!!! Natuurlijk mag je huilen en rouwen, daar is nu eenmaal geen handboek voor, ook ik ondervind dat nu ook weer, maar Juliëtte had zoveel meer verdiend, dus huil wanneer je wilt en koester de herinneringen. Liefs D xxx