Vier jaar zonder jou

Ik sluit mijn ogen en er flitst van alles als een film voorbij…. Ik zie Juliëtte* voor mij net na haar geboorte. Lief, klein, onschuldig en vooral fantastisch mooi. Wat kijkt ze ongelofelijk wijs de wereld in. Het is net of de tijd stil staat. Ik kijk naar haar en neem haar in mijn op. Ik wandel in gedachten door de weken dat ze heeft geleefd. Een slecht film met een nog veel slechter eind. Het had zo anders moeten zijn. Het is vier jaar, oftewel 1461 dagen, geleden dat ik je voor het laatst zag. 1461 dagen geleden dat ik afscheid moest nemen van Juliëtte’s lichaam. Mijn gedachten dwalen af en ik vraag mijzelf hardop af wanneer ik zal stoppen met het tellen van dagen… wanneer het zal overgaan in weken, op dat moment realiseer ik mij dat ik ook precies het aantal weken weet dat Juliëtte er niet meer is, 208 weken…. Bijna 209… hoelang kan je blijven tellen… wanneer ga je spreken over jaren? Jaren voelen zo lang… alsof het langer geleden is dan dat ik het ervaar, maar wanneer zou het gevoel in overeenstemming zijn met de tijd… Ik weet niet of dat ooit het geval zal zijn. Kon ik de tijd maar loslaten….maar helaas ik ben daar (nog) niet. De maand mei was zwaar. Heel erg zwaar. Ik ben bijna opgelucht dat het erop zit zodat ik hopelijk weer kan gaan bouwen, maar bouwen aan iets wat iedere keer weer net zo hard afbrokkelt is moeilijk. Ik weet namelijk dat het weer gaat instorten, zonder dat ik er zelf invloed op heb. Mijn hart doet pijn, mijn lijf voelt zwaar en soms lijk ik weg te zakken in mijn gemis. Wat ben ik op dat moment toch dankbaar voor mijn levende kinderen en die mij iedere keer weer omhoog lijken te trekken met een mooie opmerking of gewoonweg een onschuldige knuffel zonder dat ik iets hoef uit te leggen.