Het jaar rond...

Ik ben moe, het is druk in mijn hoofd, slapen wil slecht. Voor iedereen is het een zware tijd. Ook ik heb er last van. Ik maak mij zorgen over wat er komen gaat. Ik heb te weinig tijd om mijn hoofd leeg te maken. Al vanaf januari voel ik het… de geboortedag en sterfdag van Juliëtte* komen er weer aan. Op 1 januari weet ik dat alles wat ik heb ingezet om mijzelf wat op te peppen tijdens het jaar brokkelt dit langzaam af tot het weer mei is. Het is bijna vier jaar geleden dat mijn prachtige meisje geboren werd en ik weer zo snel afscheid van haar moest nemen. Vier jaar, voor veel mensen een lange tijd, voor mij is het pas zo kort. Het voelt zo kort en ook zover weg. Ik sluit mijn ogen en ik zie mijn meisje weer bij mij liggen. De eerste momenten, de tijd dat ze ziek was en ik haar alleen over haar arm mocht aaien, de eerste keer dat ik haar weer vasthield, en de laatste keer dat ik haar kuste. Wat was zo mooi en lief. Sinds Juliëtte* overleed is niets meer hetzelfde maar vooral de maanden maart, april en mei zijn lastig. In mijn omgeving worden er veel kindjes ouder die met haar opgegroeid zouden zijn. Ik heb het gevoel dat ik mij moet verontschuldigen dat ik zo verdrietig ben. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben intens blij dat al deze kindjes vier mogen worden en dat zij volop genieten van het leven maar ik vind het ook zo moeilijk om te zien dat mijn kindje dit leven niet gegund was. Normaliter loop ik veel hard in deze periode. Ik wil dan weg, weg van alles wat het normale leven is. Als ik hardloop of gewoonweg zelf iets aan het doen ben verdrukt dat even mijn verdriet. Ik duw de gedachten uit mijn hoofd door te proberen op iets anders te focussen dan thuis zijn… thuis waar wij haar altijd missen. Dit jaar is het anders… dit jaar zitten we allemaal thuis. Het leven staat stil net als in de tijd dat Juliëtte* overleed. Ik merk dat ik ermee worstel. Ik mis mijn werk en ik mis de dingen die ik normaliter doe. Ik heb ze nodig om deze maanden door te komen. Ook ben ik intens bang dat ik niet weet hoe ik mijn bed uit moeten komen als het eenmaal de geboortedag van Juliëtte* is. Tot nu toe heb ik mij altijd gedwongen om op te staan omdat er mensen kwamen. De mensen die mij zo dierbaar zijn. Op die dag tillen ze mij letterlijk op zodat ik door kan gaan, dat ik kan opstaan en dat ik mij zo door heb geliefd voel. Ik ben bang dat ik op haar sterfdag niet een dag iets met mijn gezin kan gaan doen en dat de dag alleen nog maar zwarter wordt. Ik ben heel vroeg opgestaan vanochtend. Om half zeven zat ik al beneden. Alleen met mijn kopje koffie. De hele nacht voelde ik al de tranen in mijn ogen prikken. Ik kan ze niet meer tegenhouden maar ik wil ze niet delen. Mijn andere kinderen hebben het in deze gekke tijd al zwaar genoeg. Kost wat kost wil ik hun beschermen tegen mijn verdriet.