De dag voor kerst

De dag voor kerst…

Ik heb al lang niet geschreven. Ik was te druk, met mijn gezin, met mijn werk, zwanger zijn, mijn stichting, eigenlijk met alles. Geen moment rust om even stil te zitten en te bezinnen. Geen tijd om mijn verdriet even mijn verdriet te laten zijn. In deze rare tijden van Corona moeten we door… de kinderen zijn weer thuis… en hoewel ik ze graag om mij heen heb, vind ik het ook pittig om mama, juf, ondernemer, rouwende moeder en vrouw van tegelijkertijd te zijn. Ergens schiet er dan iets bij in. Nou ja, bij mij schiet het schrijven er dan bij in. Het is niet dat ik niet aan Juliëtte* denk… misschien in deze gekke tijd nog wel meer. Deze vooravond van kerst zijn we al 4,5 jaar verder… 4,5 jaar na haar komst en overlijden. Nog altijd lijkt het gisteren. Als ik mijn ogen sluit zie ik haar voor me.. zo lief, zo perfect, zo af en zo ziek. Het is nog altijd om mijn hoofd niet kan begrijpen waar we doorheen gingen en sinds zij er niet meer in leef ik meer in ‘the flow’, al snak ik soms naar houvast. Ik ben een controlefreak en op dingen als de dood heb je geen controle… dit frustreert mij vaak… want als.. zijn woorden die vaak door mijn hoofd spelen. Woorden waar je niets aan hebt, want de tijd draaien we niet terug. Daarnaast had niet haar beter gemaakt weet mijn rationele hoofd, maar helaas kan mijn gevoel daar niet altijd bij. Heel langzaam begin ik te geloven dat het verdriet bij mij hoort en begin ik ergens te accepteren dat het niet meer weggaat, maar waarschijnlijk ook niet meer beter wordt dan dit. De ‘magische’ vijfjaren komen eraan. Al die tijd ben ik op zoek geweest naar een punt in de tijd waarin het beter werd. Ik las erover… na een jaar.. één heel jaar zou het beter gaan, dan had je alles een keer gehad en werd het dragelijker. Helaas, voor mij gold dit niet. Misschien was het tweede jaar nog wel ingewikkelder. Iedereen dacht immers dat het ik het eerste jaar had uitgezeten. Het tweede jaar ga je door. Er is geen keuze en zo volgt er een derde en een vierde jaar en gaandeweg lees je dat na vijf jaar het in je leven verweven is. Ja, verweven is ze in ons leven. Misschien nog wel meer nu we in Juliëtte’s week in 2021 (nog) een zusje voor verwachten. Mijn minder rationele ‘ik’ verbind dit zusje meer aan Juliëtte* dan wat dan ook, maar inmiddels weet ik ook dat ook de komst van een broertje of zusje de pijn of het verdriet niet wegneemt. Juliëtte* is immers dood en niet inwisselbaar. Misschien is deze kerst wel minder ingewikkeld voor mij in deze tijd. We zitten immers niet allemaal gezellig bij elkaar. Iedereen moet wel iemand missen en ik… ik mag een hele kerst thuis zijn, waar zij misschien niet in levende lijven is maar waar zij wel in ons huis verwezen zit.