Na een zwangerschap vol complicaties staat vandaag (12 mei) de inleiding gepland in het LUMC (Leiden), ik ben intussen 36+3 weken zwanger. In de ochtend bellen we naar het ziekenhuis en horen we dat we om 14.00 in Leiden worden verwacht. Rob en ik pakken de laatste spullen nog even in, maken de auto klaar en dan vertrekken we (voor het laatst) met twee lege maxi cosi’s naar Leiden. De rit duurt iets langer dan twee uur en de boys dansen volop in m’n buik (auw, auw, auw!). We worden vriendelijk ontvangen door het personeel en naar een triage kamer gebracht, daar wordt alles aangesloten voor de CTG en zal (zo nodig) een ballonnetje geplaatst worden. Na controle blijkt dat ik al 3 cm ontsluiting heb en daarom is een ballonnetje plaatsen niet nodig. De CTG geeft wederom een moeilijk beeld, het lijkt alsof er steeds maar één hartslag gemeten wordt en daarom wordt er snel een echo gemaakt om de ligging van de boys (hun hartjes) te bepalen. Even later komt het nieuws dat we overgeplaatst worden naar de verloskamer, waar ze mijn vliezen zullen gaan breken. Wauw, dat gaat even sneller dan wij verwacht hadden. Rob en ik grappen nog tegen elkaar, zouden we vrijdag de 13de (ongeluksdag zal ons vast geluk brengen) dan nog wel halen?! Dus Rob gaat snel onze spullen uit de auto halen en ik bel mijn zus om haar op de hoogte te brengen. Er komt verpleging binnen om alles klaar te maken voor de bevalling en voor onze boys. We zitten vast aan een kamer waarin ze ingrepen kunnen doen, voor als het niet goed gaat met de boys. Dit is wel even slikken als ik om de hoek kijk, een halve operatiekamer alleen dan in mini (baby) formaat, hopelijk zullen onze boys hier niet belanden!

Wat we met 20 weken niet durfde te dromen is toch echt waarheid geworden, de jongens zullen in mei geboren worden!! Inmiddels ben ik 35 weken zwanger, slaap ik ’s nachts nog maar 2 of 3 aaneengesloten uren (daarna moet ik nodig naar de wc), ben ik al buiten adem als ik de trap op loop en heb ik eigenlijk geen kleren meer die me nog fatsoenlijk passen. Mijn buik neemt de gekste vormen aan door het getrappel van de boys en ook mijn ribben (waar ze met hun voetjes tegenaan liggen) hebben het momenteel erg zwaar te verduren. We hebben voor de inleiding, die op 12 mei gepland is, nog wat leuke dingen op de planning staan. Zo vieren we de verjaardag van Rob, hebben we een fotoshoot met ons gezinnetje en vieren we moederdag. Allemaal erg leuke activiteiten, maar ik merk ook dat ze super vermoeiend voor me beginnen te worden. Fysiek is het momenteel behoorlijk zwaar, want een prettige houding aannemen (zowel staand, zittend als liggend) is vrijwel onmogelijk. Met momenten ben ik er dan ook helemaal klaar mee. Toch probeer ik positief te blijven en door te gaan, alles voor een zo goed mogelijke start voor onze boys! We ‘vieren’ aan het begin van deze maand bewust veel ‘laatste keren’ als gezin van drie en leven heel erg toe naar de inleiding.

Wauw, de 30 weken zijn gehaald en ineens besef ik me dat april de laatste volledige maand is dat ik zwanger zal zijn. In mei gaan de boys sowieso gehaald worden, wie had nou gedacht dat de boys het zo goed zouden blijven doen?! April vult zich al snel met allemaal leuke activiteiten, zo vieren we twee keer een minibabyshower (met familie en met vriendinnen), shoppen we de laatste spullen voor de boys (en zet Rob alles in elkaar), komen ze de gordijnen ophangen (nadat ze eerst fout geleverd waren), is het pasen en koningsdag (wat natuurlijk gevierd moet worden), mag Lovi voor het eerst mee naar een echo (dit vond vooral ik erg leuk) en hebben we de laatste echo’s in zowel Maastricht als Leiden (hierover zo meer).

Inmiddels zijn de echo’s afgebouwd en gaan we om de week naar Maastricht en Lieden. We worden nu in beide ziekenhuizen gezien, omdat ik waarschijnlijk in één van beide ziekenhuizen ga bevallen. De controles verlopen gelukkig nog steeds goed en de boys lijken zich mooi ‘in hun eigen curve’ te ontwikkelen. Ze lopen zelfs nog redelijk gelijk op met een eenling-zwangerschap, wat natuurlijk een goed teken is!

We starten de eerste dag van deze maand direct met een echo in Leiden. Inmiddels zijn beide perinatoloog gynaecologen weer aanwezig. Vol spanning start de echo en na een aantal pogingen lukt het de echoscopiste het bloedvaatje in de hersenen te meten. We hebben inmiddels zelf ook al de nodige ervaring met deze metingen en zien meteen dat de boys nu weer veel dichter bij elkaar liggen (en dat is heel goed nieuws). Ook doet de echoscopiste nog bij beide boys alle reguliere metingen, omdat deze metingen vanwege alle complicaties al even niet meer opgenomen zijn. De echoscopiste is erg positief en de eerste perinatoloog gynaecoloog, die tijdens de echo even binnen komt lopen om ons verhaal te horen, zegt ook dat de waarden er allemaal heel goed uitzien. Fijn om te merken dat ze oprecht geïnteresseerd is in ons verhaal en super blij met de ontwikkelingen die ze ziet van onze boys. Na de echo volgt nog een gesprek met de tweede perinatoloog gynaecoloog die aangeeft dat de boys ‘er nog niet zijn’, maar dat ze wel mooie vorderingen maken. Beide perinatoloog gynaecologen hadden ook nog even met elkaar overleg gehad en kwamen tot de conclusie dat ze de gehele placenta nooit in één laserbehandeling hadden kunnen overzien en laseren. Raar maar waar, ik vond dit erg fijn om te horen.. Ten eerste omdat er dus geen fout is gemaakt, ten tweede dat ze hun werk serieus nemen en bereid zijn kritisch te kijken naar hun eigen handelen (en dat van elkaar) en ten derde dat ze dit dan ook nog open en eerlijk met ons bespreken. Dit geeft zeker vertrouwen en kracht voor de toekomst! De volledige bedrust voor mij is iets versoepeld en we hoeven over een week pas weer terug op controle. Wat een topnieuws, de volgende echo willen we al deze lieve medewerkers van het ziekenhuis graag bedanken met een echte Limburgse vlaai (ze geven zelf aan dat we met 30 weken pas mogen gaan vieren, maar dit is voor ons al z’n mijlpaal!).

Wat kunnen de dagen toch lang duren als je alleen maar rust mag houden. Gelukkig krijg ik veel bezoek en zorgt Lovi ook voor de nodige afleiding. Ik streep inmiddels elke dag die voorbij gaat af en er branden overal kaarsjes voor onze boys, hopelijk mogen ze nog lang in mijn buik blijven groeien en ontwikkelen. Rob neemt intussen met een beetje steun van familie en vrienden de volledige zorg voor Lovi, het huishouden en voor mij over. Dan is het eindelijk weer dinsdag en gaan we weer voor een echo naar Leiden. Deze keer vind ik het nog spannender dan de vorige keer! Bij start van de echo zien we direct twee kloppende hartjes, een intact tussenvlies en ook heeft boyke één nu al wat blaasvulling en iets meer vruchtwater. De TTS lijkt te stabiliseren, maar helaas houd dan het goede nieuws ook direct op.. Onze boys hebben, waarschijnlijk doordat de placenta niet geheel gelaserd kon worden, tweeling anemie polycythemie sequentie ontwikkeld (oftewel TAPS). De kans dat TAPS spontaan ontstaat is ongeveer 5% en na laserbehandeling voor TTS 13%. Net als bij TTS ligt het probleem bij TAPS tweelingen in de bloedvaten die de boys met elkaar delen. In plaats van bij TTS (waar het gaat om de grote bloedvatverbindingen), gaat het bij TAPS om de zeer kleine en vaak moeilijk zichtbare bloedvatverbindingen (minder dan een millimeter dik). Door deze kleine verbindingen worden alleen de rode bloedcellen ‘vervoerd’. Hierdoor ontwikkeld één baby bloedarmoede (anemie) en de andere baby krijgt veel te dik bloed (polycythemie). Het gevaar van bloedarmoede is dat de organen van de baby te weinig zuurstof krijgen, wat kan leiden tot orgaanschade (bijvoorbeeld aan de hersenen of het hart) en soms zelf overlijden. Het gevaar van te dik/stroperig bloed is dat het bloed niet goed kan stomen, wat kan leiden tot verstoppingen of infarcten in de huid, vingers, tenen, hersenen of andere organen. Daarnaast kan het hart overbelast raken, omdat het veel kracht kost het dikke bloed rond te pompen. Er wordt ons verteld dat de boys hierdoor snel achteruit gaan, het verschil in de dikte van hun bloedwaarde is groot en stijgt daarnaast ook nog snel (waardoor het verschil nog groter wordt).

Begin januari start ik op mijn nieuwe werkplek en dat is direct even schakelen voor mij, van voornamelijk thuiswerken en heel flexibel naar een 08.00-17.00 baan op locatie (en dus ook weer de nodige reistijd). De start van een nieuwe baan ervaar ik altijd als redelijk vermoeiend en intensief, maar deze keer is dit gevoel wel heel extreem. Na mijn eerste twee dagen werken voel ik me dan ook helemaal kapot. Ik heb veel last van harde buiken en mijn buik begint ook steeds meer ‘op te blazen’. Continu heb ik het gevoel dat ik op ‘ontploffen’ sta, een gevoel wat ik totaal niet herken van de zwangerschap van Lovi en wat behoorlijk pijnlijk voelt! Na aandringen van Rob (en een nachtje slapen) besloten we om het plaatselijke ziekenhuis toch even te bellen om de klachten te overleggen. Gelukkig kan ik na wat gepuzzel binnen een paar uurtjes in het ziekenhuis terecht voor een controle. Rob gaat ook mee en na uitleg van mijn klachten maakt de gynaecoloog een snelle echo. Ze ziet direct twee kloppende hartjes, twee druk bewegende kindjes, maar geen tussenvlies. Toen ik aangaf dat deze er wel hoorde te zijn keek ze snel nog een keer en dacht ze hem wel gezien te hebben. Ze meet nog even de lengte van mijn baarmoedermond op, die prima is en stuurt ons naar huis met het advies wat rustiger aan te doen. Eigenlijk ben ik zelf niet echt gerust gesteld, maarja alles was oké volgens de gynaecoloog dus daar hoop ik dan maar op. Na overleg met mijn werkgever besloten om voortaan nog maar halve dagen op locatie te gaan werken en de andere helft thuis, om te kijken of de klachten dan zullen verminderen. Helaas heb ik sterk het gevoel dat zowel de rust van het weekend als de aangepaste werktijden geen/weinig effect hebben op mijn klachten. Sterker nog, ik heb steeds meer het gevoel dat ik ‘ontplof’ en kan eigenlijk nog maar nauwelijks iets op mijn buik hebben (zowel qua aanraking als kleren).

Inmiddels zijn we al redelijk gewend aan de tweewekelijkse bezoeken aan Maastricht (het ziekenhuis waar pap ook voor behandeling naartoe ging), de twins worden goed in de gaten gehouden en tot nu toe zijn er weinig bijzonderheden geconstateerd. De uitslag van de NIPT was goed en ook bij de 13-weken echo lijkt alles ‘erop en eraan’ te zitten. Elke echo veranderen onze twins van twee kikkervisjes steeds meer naar ‘echte’ mini-mensjes. De controle van mij (o.a. hartslag, bloeddruk e.d.) vindt nog steeds plaats bij de gynaecoloog in het plaatselijke ziekenhuis en ook hierin zijn gelukkig tot op heden nog geen bijzonderheden vernomen. Begin december volgt er weer een standaard/maandelijks bezoek aan de gynaecoloog en ze vraagt direct of er een co-assistent mee mag kijken (helemaal prima). De gynaecoloog wil de co-assistent laten zien hoe een monochoriale-diamniotische tweeling eruit ziet dus krijg ik ook nog even een echo. Tijdens deze echo vraagt de gynaecoloog of ik het geslacht van de twins al weet en/of graag zou willen weten, want het blijkt heel goed te zien te zijn. Dit weten we nog niet en ondanks het feit dat Rob er vandaag niet bij is kan ik mijn nieuwsgierigheid natuurlijk niet bedwingen, natuurlijk wil ik het weten!! De co-assistent maakt een printscreen van de echo en het is inderdaad direct heel duidelijk te zien, we krijgen twee boys. Yes, wederom klopte mijn sterke voorgevoel tijdens deze zwangerschap, er groeien twee zoontjes/broertjes in mijn buik. Ik race stralend naar huis, waar ik Rob (die thuis werkt en midden in een meeting zit OEPS) verras met dit prachtige nieuws. Hij moet zichtbaar even schakelen, doordat hij volop in zijn werk zat en zelf twee meiden had verwacht, maar is al snel super blij met dit mooie nieuws! Een aantal dagen later bevestigd de gynaecoloog in Maastricht eveneens dit nieuws en vertellen we het aan de trotse opa, oma’s, zus en broers. Wederom worden we overspoeld met leuke en lieve reacties, echt hartverwarmend. We besluiten het nieuws met iedereen te delen door middel van onze kerstkaart. Lovi roept al sinds dat we haar verteld hebben dat we zwanger zijn dat ze twee broertjes wilt. De kerstkaart was dus snel gemaakt, Lovi op de slee voor de kerstboom met het letterbord waarop staat: ‘I asked santa for a real brother for christmas & I even get two!’. Lovi haar lachende snoet op deze leuke foto maken ons grote geluk compleet. Laat 2022 maar komen, wij zijn er klaar voor!! 

In november hebben we de eerste afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis, het is namelijk erg belangrijk dat ze goed zicht krijgen op welke soort tweeling er in mijn buik groeit. Er bestaan verschillende soorten tweelingen en elke soort heeft verschillende risico’s en mogelijke complicaties. Aangezien dit helemaal in het begin van de zwangerschap het duidelijkst zichtbaar is wordt ik vrij snel ingepland. De gynaecoloog geeft aan dat ze verwacht dat het om een monochoriale-diamniotische tweeling gaat, het gaat dan om een tweeling die één placenta deelt, het buitenste vlies (chorion) delen, maar wel allebei een eigen binnenste vlies hebben (amnion). Er wordt ons verteld dat onze tweeling is ontstaan door een splitsing van de bevruchte eicel na 3 tot 7 dagen. Het binnenste vlies of tussenschot zoals het ook wel genoemd wordt is vrij dun, waardoor de gynaecoloog voor de zekerheid ook nog een echoscopist mee wil laten kijken en we later die week nogmaals een echo zullen krijgen. Ook krijgen we een hele berg, met naar ons idee voornamelijk negatieve, informatie over de zwangerschap en het verloop hiervan. Termen als (extreme) vroeggeboorte, TTS, TAPS, achterblijven in groei en ontwikkeling worden allemaal benoemd en (kort) uitgelegd. ‘Woooh?!?’ dat is wel even slikken voor ons, net als trouwens de algemene ‘ behandeling’ in het ziekenhuis (deze is erg medisch/zakelijk/kil) iets wat we bij de zwangerschap van Lovi juist totaal niet gewend waren (in de begeleiding van de verloskundige).