Onze monochoriale-diamniotische twins, kan dit ook ooit goed gaan?!

In november hebben we de eerste afspraak met de gynaecoloog in het ziekenhuis, het is namelijk erg belangrijk dat ze goed zicht krijgen op welke soort tweeling er in mijn buik groeit. Er bestaan verschillende soorten tweelingen en elke soort heeft verschillende risico’s en mogelijke complicaties. Aangezien dit helemaal in het begin van de zwangerschap het duidelijkst zichtbaar is wordt ik vrij snel ingepland. De gynaecoloog geeft aan dat ze verwacht dat het om een monochoriale-diamniotische tweeling gaat, het gaat dan om een tweeling die één placenta deelt, het buitenste vlies (chorion) delen, maar wel allebei een eigen binnenste vlies hebben (amnion). Er wordt ons verteld dat onze tweeling is ontstaan door een splitsing van de bevruchte eicel na 3 tot 7 dagen. Het binnenste vlies of tussenschot zoals het ook wel genoemd wordt is vrij dun, waardoor de gynaecoloog voor de zekerheid ook nog een echoscopist mee wil laten kijken en we later die week nogmaals een echo zullen krijgen. Ook krijgen we een hele berg, met naar ons idee voornamelijk negatieve, informatie over de zwangerschap en het verloop hiervan. Termen als (extreme) vroeggeboorte, TTS, TAPS, achterblijven in groei en ontwikkeling worden allemaal benoemd en (kort) uitgelegd. ‘Woooh?!?’ dat is wel even slikken voor ons, net als trouwens de algemene ‘ behandeling’ in het ziekenhuis (deze is erg medisch/zakelijk/kil) iets wat we bij de zwangerschap van Lovi juist totaal niet gewend waren (in de begeleiding van de verloskundige).

De week erna volgt gelukkig al de afspraak bij de echoscopist, zij neemt uitgebreid de tijd voor ons en beantwoord al onze vragen. Ze bevestigd het vermoeden van de gynaecoloog dat het om een monochoriale-diamniotische tweeling gaat (dus een ééneiige tweeling). Ook geeft ze hierbij aan dat een ééneiige tweeling maximaal t/m 36 weken zal worden ‘gedragen', omdat daarna de risico’s van vroeggeboorte minder zijn dan de risico’s van complicaties. Na het horen van alle informatie vorige week en het kijken naar alle informatie die we gekregen hebben spookt er één vraag voortdurend door mijn hoofd. ‘Gaat het eigenlijk ook ooit wel goed met z’n tweeling?’ vraag ik de echoscopist. Gelukkig bevestigd ze dit en geeft ze aan dat we wel doorgestuurd zullen worden naar AMC (ziekenhuis Maastricht) voor de verdere controles (daar kunnen ze nog beter zicht houden op onze twins). Super spannend weer allemaal natuurlijk, maar op de echo zien we twee heel beweeglijke kids met mooie kloppende hartjes en dat stelt ons toch ook weer enigszins gerust. Thuis rekenen we uit dat de twins rond 8 mei geboren zullen worden als we de 36 weken zwangerschap zullen halen. Ook dit is weer een speciale datum voor ons, omdat dat de verjaardag van ons pap is. Normaal ben ik heel nuchter en geloof ik niet in zulke ‘ zweverige onzin’, maar nu voelt het voor mij toch echt als ‘een teken’ van pap. Wauw, wat bijzonder is dit toch allemaal! Pap, je kijkt vast ‘vanuit ergens’ mee, wil je onze twins asjeblieft beschermen tegen alle gevaren?!