Zal een slechte generale een perfecte premiere brengen?!

Wat we met 20 weken niet durfde te dromen is toch echt waarheid geworden, de jongens zullen in mei geboren worden!! Inmiddels ben ik 35 weken zwanger, slaap ik ’s nachts nog maar 2 of 3 aaneengesloten uren (daarna moet ik nodig naar de wc), ben ik al buiten adem als ik de trap op loop en heb ik eigenlijk geen kleren meer die me nog fatsoenlijk passen. Mijn buik neemt de gekste vormen aan door het getrappel van de boys en ook mijn ribben (waar ze met hun voetjes tegenaan liggen) hebben het momenteel erg zwaar te verduren. We hebben voor de inleiding, die op 12 mei gepland is, nog wat leuke dingen op de planning staan. Zo vieren we de verjaardag van Rob, hebben we een fotoshoot met ons gezinnetje en vieren we moederdag. Allemaal erg leuke activiteiten, maar ik merk ook dat ze super vermoeiend voor me beginnen te worden. Fysiek is het momenteel behoorlijk zwaar, want een prettige houding aannemen (zowel staand, zittend als liggend) is vrijwel onmogelijk. Met momenten ben ik er dan ook helemaal klaar mee. Toch probeer ik positief te blijven en door te gaan, alles voor een zo goed mogelijke start voor onze boys! We ‘vieren’ aan het begin van deze maand bewust veel ‘laatste keren’ als gezin van drie en leven heel erg toe naar de inleiding.

In de (vroege) ochtend van 9 mei wordt het even spannend. Als ik opsta om naar de wc te gaan valt er ineens een plas vocht op de grond. Rob is direct wakker en we bellen naar Leiden, omdat we verwachten dat mijn vliezen gebroken zijn. Daarnaast voelt mijn buik ook aardig hard aan, maar ik heb gelukkig nog niet het gevoel weeën te hebben. Na overleg mogen we direct naar Maastricht rijden, zodat de artsen daar de controles kunnen uitvoeren en in overleg met Leiden een plan te maken. Schoonouders gebeld voor oppas op Lovi, de laatste spullen in onze tassen gedaan en daarna snel naar het UMC. Onderweg trekt mijn harde buik steeds meer weg en komen we erachter dat we wat spullen vergeten zijn. We grappen tegen elkaar: ‘hopelijk is dit de slechte generale en volgt er straks een perfecte premiere’. Na een klein half uurtje rijden komen we aan in Maastricht en worden er zoals altijd super hartelijk ontvangen. De CTG wordt aangesloten en de verpleging geeft aan dat de gynaecoloog zo snel mogelijk een vruchtwatertest komt doen. Vandaag voor het eerst een (knappe) mannelijke gynaecoloog die de vruchtwatertest afneemt, ik schaam me even dood als hij concludeert dat mijn vliezen niet gebroken zijn. Verpleging legt later uit dat het waarschijnlijk veroorzaakt is doordat de boys op mijn blaas schoppen, dit is zowel een verklaring voor de harde buik als het vochtverlies. Gelukkig is de CTG ook prima en mogen we (nadat de doktoren overleg hebben gevoerd met Lieden) weer lekker naar huis. Nog drie dagen te gaan en dan is het eindelijk zover, hierover meer in mijn volgende blog!