Griep en Corona hadden we inderdaad ook nog niet gehad...

Inmiddels zijn de echo’s afgebouwd en gaan we om de week naar Maastricht en Lieden. We worden nu in beide ziekenhuizen gezien, omdat ik waarschijnlijk in één van beide ziekenhuizen ga bevallen. De controles verlopen gelukkig nog steeds goed en de boys lijken zich mooi ‘in hun eigen curve’ te ontwikkelen. Ze lopen zelfs nog redelijk gelijk op met een eenling-zwangerschap, wat natuurlijk een goed teken is!

Na een zeer onrustige nacht met veel harde buiken, pijn in mijn rug en bekken bellen we voor de zekerheid toch even naar Leiden (dit is ons eerste aanspreekpunt). Zij geven aan dat ik toch even op controle moet in Maastricht, snel schoonouders gebeld (of ze al eerder op Lovi kunnen passen), koffer in de auto en rijden maar.. Om 6.30 uur zijn we er al en worden we naar de spoed-kamer begeleid. Er volgen een heleboel onderzoeken. Allereerst wordt mijn urine gecontroleerd (op blaasontsteking e.d.), ze meten hartslag, saturatie en bloeddruk op en leggen me aan de CTG om te kijken of er weeën zijn en de hartslag van de boys te meten. De verpleging is super vriendelijk en regelt tussen de wisseling van hun diensten en ondanks de drukke dag nog snel een lekkere sandwich voor Rob en mij. Het duurt ook wel even voordat ze zicht krijgen (via de CTG) op de boys, want zoals gewoonlijk ‘zwemmen’ ze er druk op los. Alle andere waarden zien er goed uit, maar 10 minuten aaneensluitend beeld krijgen van de hartjes van onze boys wil maar niet lukken. Op de duur komt er een verpleegster naast me zitten om de boys te ‘vangen’. Ook hierin worden uiteindelijk gelukkig geen bijzonderheden gezien. De gynaecoloog komt ook nog even kijken en meet mijn baarmoedermond, die nog mooi lang is. Opgelucht vertrekken we weer naar huis.

Helaas besluit de griep en Corona onze familie deze maand niet over te slaan en komen we voor de nodige uitdagingen te staan, zowel qua huishouden als qua opvang voor Lovi. Alsof dat nog niet genoeg is blijkt Rob ook positief getest op Corona. Ik zit er dan echt even helemaal doorheen, want ‘Hoe gaat dat nu als ik zo ga bevallen?’ / ‘Hoe gaan we dit doen in de verzorging van Lovi (dit kan ik fysiek niet meer)?’ en ‘Hoe kunnen we samen blijven leven in ons huis?’. Uiteindelijk lossen we dit samen op, door zoveel mogelijk afstand te houden, mondkapjes te dragen, regelmatig te poetsen e.d. Ook springt waar nodig familie en vrienden bij om ons te helpen. Rob zijn herstel verloopt helaas niet zo voorspoedig als we gehoopt hadden en als klap op de vuurpijl wordt Lovi dan ook nog eens erg ziek. Ze hoest veel, geeft flink slijm over en houd zowel geen eten als drinken meer binnen. We bellen de huisartsenpost, die nadat ze Lovi (op de achtergrond) hoort hoesten zegt dat we direct met haar naar buiten moeten en direct langs moeten komen. Aangezien ik haar niet kan dragen gaat Rob en mogen ze snel langs komen (want Rob heeft natuurlijk ook nog Corona). De arts denkt aan een virus wat vanzelf over zou moeten gaan. Lovi ligt de hele dag als een klein zielig vogeltjes naast me op de bank. We wassen ons een slag in de rondte om te zorgen dat we schoon beddengoed en pyjama's voor haar hebben, maar dat gaat maar moeizaam (zodra 1 wasje klaar zijn liggen er weer 2 vieze). Vanaf de ochtend, het is dan inmiddels 16.00 uur, blijkt Lovi niks meer geplast te hebben dus toch weer even naar de huisartspost gebeld. Advies gekregen haar ORS te geven en goed te letten op uitdroging. Gelukkig houd ze dit binnen en heeft ze in de avond een klein beetje geplast. Het herstel van Lovi komt niet echt op gang en na een negatieve Coronatest voor haar en mij besluiten we drie dagen later toch naar de huisarts te gaan. We maken ons behoorlijk zorgen om Lovi, vooral ook als we gaan googlen (moet je ook niet doen, maarja wat een wanhoop) en zien dat het lijkt op de symptomen van kinkhoest. Dit is potentieel namelijk ook erg gevaarlijk voor de boys. Na controle bij de huisarts blijkt Lovi een dubbele oorontsteking en luchtweginfectie te hebben. Ze krijgt antibiotica en moet 3 tot 4 maal daags een paracetamol. Bij geen verbetering moeten we aan het eind van de week terug komen. Helaas zitten we er op vrijdag weer. De antibiotica bij Lovi naar binnen krijgen is een hel, ze spuugt het steeds uit en we moeten haar echt met twee man in de houdgreep houden en dan nog krijgt ze nauwelijks iets binnen (zo zielig). Het voelt als een marteling voor haar en voor ons trouwens ook. Ik heb zelf  het idee dat ze na het nemen van de antibiotica erg misselijk is (is ook een bijwerking), waardoor ze weer moet overgeven. Wanneer ik dit voorleg aan de huisarts bevestigd hij mijn gevoel en zegt dat we dan wellicht beter kunnen stoppen. Gelukkig zien we in de dagen erna ons meisjes weer in haar heerlijk puberend peuter eigenwijsje vol streken veranderen (wat hadden we dat gemist!).

Eind deze maand hebben we 30 weken echo in Leiden, wat zijn we blij en trots dat we deze mijlpaal behaald hebben samen! De echo is zeer uitgebreid, o.a. vanwege aanvullend onderzoek voor de twinlife studie, en gelukkig worden de boys beide weer helemaal goed ‘gekeurd’. We eten (op advies van de artsen ;)) met z’n allen een lekker limburgs vlaaitje om dit even te vieren. Groeien en ontwikkelen jullie nog fijn even door in mijn buik sterke boys?!