2 jaar geleden
Het ongeduld begint toe te slaan, maar de laatste loodjes zijn echt aangebroken!
April 2022
Wauw, de 30 weken zijn gehaald en ineens besef ik me dat april de laatste volledige maand is dat ik zwanger zal zijn. In mei gaan de boys sowieso gehaald worden, wie had nou gedacht dat de boys het zo goed zouden blijven doen?! April vult zich al snel met allemaal leuke activiteiten, zo vieren we twee keer een minibabyshower (met familie en met vriendinnen), shoppen we de laatste spullen voor de boys (en zet Rob alles in elkaar), komen ze de gordijnen ophangen (nadat ze eerst fout geleverd waren), is het pasen en koningsdag (wat natuurlijk gevierd moet worden), mag Lovi voor het eerst mee naar een echo (dit vond vooral ik erg leuk) en hebben we de laatste echo’s in zowel Maastricht als Leiden (hierover zo meer).
Zowel in Maastricht als in Leiden krijgen we telkens weer een bevestiging dat de boys het heel goed doen. Wat zijn we hier trots op en dankbaar voor! Bij ‘de laatste’ echo in Leiden krijgen we onder andere te horen hoe de bevalling zal gaan verlopen en wanneer ik ingeleid ga worden. Vooral dat eerste stuk, meer informatie over de bevalling, was wel even slikken voor mij. Als de bevalling niet natuurlijk op gang zal komen wordt er een ballonnetje geplaatst. Daarna zullen de vliezen worden gebroken en krijg ik zo nodig via een infuus weeën-opwekkers. Boyke 1 ligt al sinds 20 weken ‘goed’, dus met zijn hoofdje omlaag, waardoor ik natuurlijk mag bevallen. Dit raden ze in het ziekenhuis aan en hier gaat ook mijn voorkeur naar uit. Als boyke 1 is geboren wordt hij, iets alles goed met hem gaat, direct bij me gelegd en zal er ondertussen een echo gemaakt worden om te kijken hoe boyke 2 na de geboorte van zijn broer ligt. Ze zien het liefst dat boyke 2 dan met zijn benen omlaag ligt, dus in stuitligging, en zullen hem dan aan zijn benen eruit trekken (aangezien zijn broer de weg al ‘vrij’ heeft gemaakt). Mijn eerste reactie; ‘Huh?! Zoals ze bij koeien en varkens ook doen?!’. De ouders van mijn vader hadden een boerderij, dus daar hoorde we vroeger regelmatig verhalen over. De perinatoloog gynaecoloog moest wel lachen om mijn reactie en bevestigde dat dit inderdaad de procedure is. Ik moest even slikken, maar bedacht me toen dat ik hier als het zover is (net als met de geboorte van Lovi) vast geen problemen mee heb en alleen maar blij ben als ze geboren zijn en we ze eindelijk ‘in het echt’ kunnen bewonderen. Daarnaast zijn er ook andere opties, maar die zijn zeker niet beter. We bespraken ook scenario’s zoals een draaiing of een keizersnede onder narcose van de tweede, maar uit alle opties lijkt me de eerste dan toch het beste (in hoeverre ik hier zelf iets in te kiezen heb). Midden mei zal de bevalling plaats gaan vinden, dus het blijft nog even afwachten en spannend.
Nog een andere leuke highlight in april is dat Lovi voor de eerste keer mee mocht naar een echo bij de verloskundige. Doordat de zwangerschap medisch is en er volop Corona-maatregelen in het ziekenhuis gelden is ze nog nooit mee geweest naar een echo. De lieve dames van Verloskundigen Weert, die ondanks dat ik daar niet meer onder controle sta toch nog regelmatig telefonisch informeren hoe het met me gaat, maken het toch mogelijk om een echo te maken waar Lovi bij mag zijn, zo super super lief! Lovi had tijdens de echo natuurlijk 1000 andere prioriteiten en schrok zich rot toen ze de hartjes ‘ineens’ hoorde kloppen. Thuis raakte ze echter niet uitgepraat over deze ervaring en moest iedereen naar de echo foto’s die ze had meegekregen komen kijken. Ook kreeg mijn buik/ de boys de hele avond kusjes en knuffels in overvloed. Op den duur had ze de echo foto’s zelfs helemaal om haar buik gewikkeld en zei ze trots; ’Kijk mama, nou heb ik ook een filmpje van de baby’s in mijn buik’. Zo geweldig om te zien hoe Lovi als grote zus ook (net als wij) toeleeft naar het moment dat ze haar broertjes eindelijk in haar armen mag sluiten! Het rustig aan doen, hulp vragen en accepteren heeft in ieder geval zijn vruchten af geworpen. Inmiddels ben ik al bijna 35 weken zwanger en breken nu dus ook echt officieel de laatste loodjes aan. Ondanks dat die mijn vooral fysiek super, super, super zwaar vallen ben ik onwijs dankbaar dat de boys al zo lang in mijn buik hebben mogen groeien en ontwikkelen. Nog even volhouden dus…
