In oktober, na de geboorte van onze dochter, hebben wij direct de adoptie verder in gang gezet. Het voorwerk was gelukkig al gedaan dus enkel het opsturen van de geboorte akte was nog nodig. Na een aantal weken was de uitspraak, mijn partner is nu officieel moeder van onze dochter! Een paar weken zou het duren voordat zij op de geboorteakte kwam te staan, maar het gezag was direct geregeld werd ons verteld. Nou, mooi niet dus..

Zo, na een aantal weken zijn wij ook weer terug van weggeweest. Het was even een hectische periode als kersverse ouders. Of echt kersvers is het niet meer, onze kleine meid is inmiddels al 4 maanden oud! 
De laatste controle bij het CB ging niet helemaal zoals verwacht. Yaël is een gezonde, vrolijke baby waarbij we nog geen zorgen hebben gehad om bepaalde dingen. Nu leek haar ene beentje langer dan het andere. In verschillende poses twijfelde de kinderarts toch aan heupdysplasie. Al snel volgde een verwijzing naar het ziekenhuis. 'Uh, nu moeten we zeker een ID of paspoort voor haar regelen?' En zo was op dezelfde dag ook nog een afspraak in het gemeentehuis, en bij een fotograaf geregeld voor een pasfoto, omdat we de volgende dag al in het ziekenhuis moesten zijn. Gelukkig konden we de eerste afspraak, gebruik maken van een zogeheten noodpas. Als we haar paspoort maar de eerstvolgende keer wel hadden, anders was het consult voor eigen rekening. 

Oooohhh wie heeft dit verzonnen: onesies met voetjes eraan. Onze meid is lang en slank, dus niet alle kleding van iedere baby winkel zit goed. Met de onesies zitten de voetjes of te hoog, of te laag. Hierdoor zit de onesie nooit zoals het hoort. En dan de onesies zonder opening bij het kruis, waardoor je je baby helemaal moet uitkleden tijdens het verschonen?
Een vestje met capuchon is ook niet altijd even handig. Maar staat wel erg schattig! Vooral met van die oortjes, en dan een leuk flared broekje eronder.

Oh ja, niet rekbare baby kleding. Wie verzint dat dan ook? Wij hebben twee niet rekbare setjes en drie keer raden, die krijgt ze nooit aan. Het is gewoon niet ideaal aan en uit trekken! Soms vraag ik mij echt af welke personen achter deze ‘uitvindingen’ zitten..
Voor de rest heeft deze meid niets te klagen hoor, net als haar moeders een kast vol kleding haha.

Wat trouwens echt een top tip is, al zeg ik het zelf, is een puppy-pad op het verschoonkussen met een spuitluier. Of die antidoorlekmatjes uit je kraampakket. Je verschoonkussen en de hoes blijven schoon en de puppy-pad vouw je dicht met luier en al en gooi je weg. Echt ideaal. Het is ook handig met douchen of badderen. Yaël gaat altijd plassen daarna, wanneer ik haar aan het afdrogen ben. Hierdoor blijft de boel ook weer droog en schoon.

Wij geven onze meid kunstvoeding met Hegen flessen. Door deze flessen heeft zij minder krampjes en de spenen pakt zij het beste. Eigenlijk had ik eerst Difrax flessen gekocht en zelfs eentje gekregen. En uit pure nieuwsgierigheid ben ik gaan checken of de CC op de flessen wel kloppen. En wat denk je? Met de Hegen fles is 150 CC exact dezelfde hoeveelheid in een maatbeker. Maar 150 CC in de Difrax, kwam ik ineens 10 CC te kort? Met drie verschillende maatbekers getest en helaas, de maten op alle Difrax flessen die wij hebben, kloppen niet! Hierdoor zijn de verhoudingen water en poeder niet correct, wat ook weer een rede kan zijn voor krampjes bij je kleine. Dus geef jij melk met een Difrax fles? Controleer even of de CC van jouw fles wel overeenkomt. Nog een tip van mij voor jou. En laat hieronder even weten of die van jou wel kloppen, ik ben heel benieuwd of het wellicht enkel bij onze flessen fout is en (gelukkig) dan niet bij alle verkochte flessen. Geef jij voeding met een andere fles? Ik ben heel benieuwd met welke fles en wat jij daar van vindt. Let me know.

Arme meid. Ze kreeg als Sinterklaas cadeautje haar eerste prikje: de DKTP. Bij het consultatie-bureau zit ze qua groei iets onder het gemiddelde, maar wat haar ontwikkeling betreft, loopt ze weer iets voor. Ze focust heel goed, kijkt mee als je met je hoofd van links naar rechts draait en lacht en brabbelt zelfs al veel. Ze is nu 56,1 CM lang en weegt inmiddels 4,5 KG. Ze is dus best flink gegroeid in de afgelopen vier weken!

De titel zegt het al een beetje, maar wat een heerlijke chaosdagen zijn het sinds Serena weer aan het werk is. Dit was er overigens maar een van.
Van de ene dag lekker kunnen uitslapen en alle tijd op de dag om wat dingetjes in huis te kunnen doen, naar een nacht waarbij je om de twee uur wakker gemaakt wordt en ze de rest van de dag geen zin meer heeft om te slapen. We merken dat onze kleine een ritme aan het creëren is, waarbij ze soms zelf net even wat moeite heeft deze dan weer vast te houden. De ene ochtend wordt mevrouw om 07.30 wakker na de laatste fles van 23.00 uur, de andere nacht krijgt ze de laatste fles om 00.00 en meldt ze zich om 02.30 weer. Gelukkig kan ik goed tegen minder slaap en is het voordeel aan mij wel, dat als ik wakker ben, ik aan sta. Althans, ik zie het als een voordeel. Maar als je het Serena vraagt, zal ze er misschien een andere mening over hebben haha. Wanneer zij aan het wakker worden is, sta ik al als een stuiterbal naast het bed om de dag te beginnen.

Van de week had ik mezelf voorgenomen om het huis aan kant te maken. Sereen was op kantoor en ik was samen met Yaël nog even naar bed gegaan na de fles van 07.00 uur. We werden rond 10.00 uur weer wakker en ik dacht ik kleed haar even om. Dit was blijkbaar ook direct nodig, want haar shirtje was een natte witte vlek rijker. Na het wassen en een nieuw schoon setje, was ze er denk ik niet mee eens wat ze aan kreeg. Ze besloot weer een mooie witte vlek te creëren toen ik het bed aan het verschonen was. Ik moest ook nog opschieten, want de honden moesten ook nog uit. Maar goed, weer even een nieuw schoon setje aantrekken, had die lieverd zich ook nog helemaal ondergepoept..

Uiteindelijk weer een wasbeurt en kledingwissel later, was het tijd om de honden uit te laten en daarna voor Yaël om te slapen. En wat gebeurt er op de dag dat je van plan bent het huishouden te doen, de stapels vuile en schone was weg te werken en de stofzuiger er doorheen te halen? Juist, ze had geen zin om te slapen. Huilen, speen kwijt, white noise was uit gegaan, weer huilen en uiteindelijk toch slaap kunnen vatten. Ondertussen was ik gemiddeld vijftien keer van beneden naar boven, van de zolder en weer terug gerend om die kleine meid gerust te stellen en d’r speentje in te doen.

Eindelijk, tijd voor lunch. Of in mijn geval, een veel te laat ontbijt. Maar eerst even snel plassen dacht ik. Ik zit nog geen seconde of ik hoor een geluid wat erg lijkt op spugen! Met mijn broek nog op mijn knieën ren ik naar de woonkamer. K*t, een hond heeft gekotst op het kleed. Nou, broek omhoog en plassen doe ik later wel. Tijdens het schoonmaken, hoor ik van boven gepruttel en wordt Yaël ook weer wakker voor een fles.

Uiteindelijk had ik mijn ontbijt op rond 15.00 uur, was het kleed weer helemaal schoon en moest ik ook echt de deur uit om iets op te halen voor Serena. En de overige taken? Ach, morgen weer een nieuwe (rommel)dag..

Neem een kijkje in ons leven via onze Instagram: @rmoon.sreen

Draagzak of draagdoek

De laatste afspraak bij de verloskundige is geweest van de week. Even gezellig gekletst, van alles nabesproken en afscheid genomen van elkaar. Wat hebben wij veel aan hen gehad. En wat een toppers zijn het! Beide zijn tijdens mijn medische bevalling in het ziekenhuis, toch nog even langs gekomen. Super fijn, en al helemaal voor Serena. Ik zat met mijn hoofd op een andere planeet, maar Sereen heeft de bevalling natuurlijk geheel bij bewustzijn meegemaakt haha. We zijn ze echt dankbaar voor de geweldige tijd.De gynaecoloog heeft vrijdag nog gebeld met de uitslag van mijn bloedtest. De galzurenzouten zijn weer 2,1. Een hele mooie en normale waarde, in plaats van de achterlijke 184 tijdens mijn zwangerschap. Gelukkig is nu uitgesloten dat deze waarde niet altijd te hoog is, waardoor we weten dat er niets met mijn lever aan de hand is. Mijn galblaas is helaas een ander verhaal..Met de volgende zwangerschap (als we wel een tweede kindje zouden willen), weten we nu dat ik met een ‘normale’ waarde start en kan er gedurende de zwangerschap extra opgelet worden door middel van bloedprikken.Onze kleine meid heeft haar eerste sprongetje al gehad. Ze was jengelig, dronk ineens weer slecht en had een humeur van heb ik jou daar. En van de een op de andere dag was ons vrolijke meisje weer terug. Ze lacht heel veel, kijkt echt goed naar ons en de omgeving en volgt ook meer bewegingen. De veranderingen in de eerste zeven weken van haar leven zijn echt ongekend. Van een alleen maar slapende pasgeboren baby, naar een mini mensje waarbij haar karakter al een soort vorm lijkt te krijgen. Zo leuk om te zien en mee te maken. Ik kan niet wachten tot ze alweer wat meer kan en er wat meer interactie gaat komen. Maar blijf vooral nu nog maar even klein, de tijd gaat zo ontzettend snel. Over iets minder dan twee weken is ze alweer twee maanden!Ik vond zwanger zijn dus echt helemaal niet leuk. Alle lichamelijke ongemakken zoals bekkeninstabiliteit, misselijk, continu maagzuur, last van mijn rug en niet op mijn buik kunnen slapen, waren best wel zwaar. En dan te bedenken dat negen maanden aardig lang duurt. Maar ik vond mezelf wel prachtig! Ik mis mijn buik enorm hoor. De vorm van mijn zwangere lijf, ik vond dat zo magisch. Maar misschien mis ik ook wel het getrappel in mijn buik.. Iets waarvan ik dat niet had verwacht, aangezien je aan de binnenkant echt behoorlijk blauw geschopt wordt.

Laatst vroeg een vriendin van ons, of wij zelf een invulling willen geven aan hoe ons kind ons straks gaat noemen. Zij werkt zelf op een kinderopvang en heeft dan ook drie kindjes die twee mama’s hebben. Ze zegt dan altijd tegen het kindje welke mama hem of haar komt ophalen die dag. Ergens ook wel handig, om onderscheid te kunnen maken tussen een van de twee mama’s, maar ergens denk ik ook wel dat een kind dit uiteindelijk zelf ‘regelt’. Zo heb ik al eens een stel gehoord waarbij hun zoon onderscheid maakt door de intonatie. Bij de opvang van mijn vriendin, noemt een kindje de moeders: mama en mimi. Ontzettend schattig en toch ook wel weer handig. Dan weet je altijd over wie de kleine het heeft. Onze beste vriendin zegt altijd met een gekke bek mapa. Een combi tussen mama en papa. Het klinkt best gek, maar dat is denk ik omdat we niet anders gewend zijn.Als ze ons maar niet mama Serena en mama Ramona gaat noemen, ik vind dat een beetje afstandelijk klinken als wij bij onze voornamen genoemd gaan worden.Hoe noemt jouw kindje jou en je partner? Allebei mama of papa, of is er een tweede benaming voor vader of moeder? Wellicht breng je ons op ideeën. 😊Nacontrole in het ziekenhuisVanochtend hadden we weer een afspraak bij de gynaecoloog. Omdat wij de gehele zwangerschap bij de verloskundige hebben gelopen in een praktijk en niet in het ziekenhuis, wisten wij ook niet zo goed wat we konden verwachten van deze afspraak..De arts liep iets uit en we werden binnen geroepen. ‘Jij was degene met die belachelijke hoge cholestase, ja jullie vergeten wij niet meer hoor. Dit was het record van het ziekenhuis’, zei hij direct. Even de bevalling nabesproken en hij vroeg of we een wens hebben voor een tweede kindje. Hij gaf aan dat hij bij een eventuele tweede kindje graag de zorg overneemt met ongeveer achtentwintig a dertig weken zwangerschap. De kans op zwangerschapscholestase bij een tweede is dus heel erg groot en helaas laat mijn lichaam dus niet merken dat ik dit heb. Het gevaarlijke is dus dat de baby in je buik meer kans heeft op overlijden. Daarom zal ik bij een tweede, ook direct ingeleid worden als de waarde weer verhoogd is. ‘De kans op een prematuur is dan ook erg groot’, gaf de arts aan. Of we een tweede willen, is natuurlijk weer een andere vraag. Op dit moment zeg ik volmondig nee. Het was dan al een groot risico met Yaël, maar ik vind de baby tijd zo ontzettend leuk. Wie weet verander ik toch nog van gedachten, haha! En dan nog is het de vraag of het ons weer gegund is..Na de afspraak, moest ik nog even bloed laten prikken om te kijken of de waarde van mijn lever al is genormaliseerd. Twee weken geleden gaf de uitslag nog wel de waardes aan die horen bij galstenen, maar de waarde van mijn lever was al wel gezakt. Hopelijk is deze waarde nu weer zoals het hoort.Serena is helaas weer aan het werk en ik moet zeggen dat het dan best zwaar is in je eentje. De cyclus van drie uur en dan nog de bijkomende krampjes. Op dat moment gilt ze het uit en is er geen land mee te bezeilen. Maar ik vind het zo zielig voor haar.. Probiotica lijkt het erger te maken en infacol werkt bij haar het beste. Maar man oh man, wat een decibel produceert ze zeg! Ik heb al een keer met oortjes in haar lopen wiegen en d’r luier verschoont. Tsja, je moet toch wat als ze niet getroost kan worden, maar je oren wel bijna kapot gaan van het geluid. Hopelijk gaan de krampjes snel weer over en is ze weer de gehele dag het vrolijke meisje.Dit is onze Instagram: rmoon.sreen

Wat zijn wij verliefd op ons kind! Echt een ontzettend mooi meisje (dat zegt iedere ouder natuurlijk over zijn of haar eigen kind, haha) en ze is ook nog eens super makkelijk. Ze gaat mee uiteten, op visite, naar verjaardagen en andere dagjes weg. Ze slaapt heerlijk door, drinkt goed haar fles en is vrolijk als ze wakker is, op haar krampjes na dan.De uitslag van haar hielprikje kregen wij van de week per post toegestuurd, deze was goed. Dat is wel weer een geruststelling zeg..Op 3 november was ons prinsesje alweer een maand oud. De tijd vliegt voorbij, Serena is weer aan het werk na vier weken en op die dagen sta ik er ineens alleen voor. Het is goed te doen, maar wel even wennen. Even de deur uit, heeft tegenwoordig een voorbereiding van twintig minuten nodig. ‘Even de luiertas checken, heb ik wel genoeg luiers bij me of melkpoeder? Zit er een extra setje kleding in de tas en waar is nou weer haar reserve speen?’Kind in de maxicosi, onderstel in de auto en oh ja, vergeet de opzetstukken voor de maxicosi vooral niet. Dat is ons inmiddels al twee keer overkomen namelijk..Dan zit je eindelijk in de auto en kan je op stap. Vroeger (uhm, vijf weken geleden pas, maar goed) zat ik met twee minuten in de auto. En dat plannen is wel wennen. Zij heeft een cyclus van drie a vier uur overdag, dus moet je ook goed plannen dat ze na die tijd weer een fles en een schone luier nodig heeft. Maar het is wel makkelijk dat ze nog zo klein is en overal slaapt. Straks als ze wat ouder is en een ritme heeft waarbij zij haar dutjes in haar bedje zal doen thuis, zal het weer anders zijn.Hoe hebben jullie mama’s een ritme geïntroduceerd aan jullie kindje? Ochtend en middag dutje en een vast ritueel voor het slapen gaan. Please send help! Haha, nee geintje. Maar jullie tips zijn hieronder wel erg welkom. Wanneer begin je, hoe begin je en zijn er nog dingen die handig zijn of waar aan gedacht moet worden?Oh en dan vraag ik mij ook af, zijn er mama’s die ook moeite hebben met de gedachte dat je kind naar de opvang moet? Ze zijn nog zo klein en fragiel. En voordat ze er was, zei ik altijd heel stoer: ‘Oh nee hoor, dat krijg ik niet.. Ik breng haar zo zonder pardon naar de opvang. Dat hoort toch bij het leven?’ Nu ik eenmaal mama ben, praat ik daar wel anders over. En ik merk dat ik sowieso wel over bepaalde dingen anders ben gaan denken, of dat ik anders naar dingen kijk. Maar dat is natuurlijk nooit verkeerd. Want een ouder die zijn of haar kind veel liefde geeft en altijd zijn of haar gevoel volgt, is nooit een verkeerde ouder!Volg ons op Instagram: rmoon.sreen