Ja.. ik geef het eindelijk toe. Ik voel mij verd*md eenzaam! Straks in februari is het 4 jaar geleden dat wij zijn verhuisd. Wij zijn verhuisd van een bruisende stad in het midden van Nederland naar een dorp in the middle of nowere in het oosten van het land. En ik overdrijf niet als ik zeg dat we net 2 weken woonden toen de eerste lockdown er aan kwam. Nu zul je wel denken, waarom verhuis je dan?! Nou mijn man komt uit het oosten des lands en we hadden best wel een pittige periode achter de rug van ziekte en een zware bevalling (red.) En dus leek het ons een goed idee elders opnieuw te beginnen en wat dichterbij zijn ouders te gaan wonen. Dit idee is overigens niet over één nacht ijs genomen.

Adoptie. Een keuze die gemaakt wordt uit een mengelmoes van wanhoop en liefde. Althans dat denk ik dan. Je kinderwens wil je vervult hebben, alleen het zelf kinderen krijgen lukt niet.. en of je hart is zo groot voor nog meer kinderen.

Eerlijk, ik heb mijn vorige berichtje even terug gelezen want het was al even geleden. Ik heb het niet droog gehouden. De herinneringen kwamen weer naar boven.

Nu is rustig aan doen niet echt aan mij uit besteed. Zoals ik in mijn vorige verhaal vertelde oogde ik fit. Ik heb één nachtje op de kraamafdeling geslapen en mocht volgende dag in roomen op de kinder afdeling. Daar lag ik dan, samen met mijn kindje op een te grote kamer.

Ik voel mij wonderbaarlijk goed na de keizersnede. Ze laten medicatie via infuus toedienen tegen de misselijkheid. En ik ben met 40/60 minuten na de operatie zo opgeknapt dat ik weer naar de afdeling mag. Ondertussen is Lars samen met zijn papa op de kinderafdeling en krijgt Lars daar zijn plekje.

Sinds ik moeder ben en gedurende mijn eerste zwangerschap lees ik blogs van andere vrouwen die schrijven over zwanger worden ,zwangerschap en natuurlijk over het ouderschap.

De laatste dagen breken aan voor de geplande datum. Nog steeds zit ik in de TM. Het is vrijdag die maandag erop staat de keizersnede gepland. Nadat ik mijn ctg's heb gemaakt wacht ik niet af maar neem meteen zelf contact op met de verpleegkundige. Het voelt niet goed. de gemiddelde hartslag is voor het eerst vrij laag.. met dipjes die nog lager komen. Ook voel ik mijn kindje niet zoals het zou moeten. Ik hang inmiddels aan de telefoon en spreek mij zorgen uit. Ik kan als ik wil die zelfde dag nog naar het ziekenhuis. Ik overleg even met mijn man en hoe we de oudste bij opa en oma brengen. Uit eindelijk geef ik later die dag aan (nadat de verpleegkundige mij de keuze had gegeven om die zelfde dag of de volgende dag mij te melden in het ziekenhuis)dat ik de dag erna zaterdag ochtend mij meldt in het ziekenhuis.

De bevalling, toen ik in de TM( thuis monitoring) terecht kwam, kwam het gesprek bevallingsplan ter sprake. Ik gaf aan dat ik dat nog niet had op advies van de gynaecoloog. Omdat het allemaal zo onzeker was, een ding was wel zeker.. het zou wederom een keizersnede worden. De zuster die ik des tijd had zei:" nee we gaan inprincipe altijd uit van een vaginale bevalling, en je gaat nu zo goed". Oke dacht ik.. Dat zou het overwegen waard zijn om "natuurlijk" te bevallen. En zo kwam dit onderwerp weer in mijn gedachten. En dus ging ik dingen op papier gezetten.

Daar zitten we dan. Een week later dan de vorige controle. Mijn man vond het maar vreemd dat ik ineens elke week moest komen. Daarvoor had ik om de 3 á 4 weken de controle. Maar vanaf ongeveer 29/30 weken wilde de gynaecoloog mij elke week zien.