Not happy

jij hebt dit gedaan...

Eerlijk, ik heb mijn vorige berichtje even terug gelezen want het was al even geleden. Ik heb het niet droog gehouden. De herinneringen kwamen weer naar boven.

Dat klote infuus met magnesium. Het heeft zijn werk gedaan. Het voelde 24 uur later als een reset. Alsof mijn lichaam gereset was.
Het beroerdste van alles nog, was dat mijn oom en tante die avond bij mij op bezoek kwamen. Ik heb weinig mee gekregen van wat wij besproken hebben. geen idee of ze Lars hebben gezien.

Nu zijn we alweer 14 maanden verder. 15 januari 2023 is ons mannetje alweer 14 maanden oud.

Nu denk ik; goh wat gaat de tijd snel. Maar wat ging de tijd tergend langzaam die eerste maanden.
Ik was namelijk totaal niet blij.

Toen ik daar ziek in dat bed lag in het ziekenhuis aan dat klote magnesium. Moest dat kleine hummeltje het ontgelden. Ja. Daar werden de beginselen van een postnatale depressie geboren. Mijn onmacht mijn teleurstelling in mijn lichaam.. ik projecteerde dat op dat kleine mannetje. Nee hij kon er ook niks aan doen. Dat weet ik ook wel. Maar toch het gebeurde.
God wat waren die eerste weken/maanden zwaar.
Direct bij thuiskomst bij de kraamhulp jankend in bed gelegen. Nee dit waren geen baby blues. Dit voelde anders.
Zelfs zo erg;dat op het moment van ontslag van Lars uit het ziekenhuis, ik in de grote hal wachtte en ik het vondelingekamertje zag, in een spit second dacht, ik laat je hier achter. Nee. Dat kan niet!!! Ohw die gedachtens en gevoelens gingen alle kanten op. Toen Lars thuis was, kwam zowel de verloskundige als de huisarts een keer langs.. Bij de huisarts wel al direct aangekaart dat mijn gevoel anders was. En dat ik mij hier zorgen over maakte.
Goddank nam iedereen mijn hulpvraag serieus en heb ik hulp/ondersteuning gekregen.
En heb ik direct psychische hulp ingeschakeld.

En nu. Nu is mijn mama gevoel 1000% procent! Ohw het is zo'n heerlijk mannetje. Van mijn beide mannetjes geniet ik vollop! Hoe heb ik ooit moeite gehad om van dit mannetje te houden. Ik voelde mij zo intens schuldig naar dat mannetje en mezelf.. Ik... Ik als geadopteerd kind. Hoe kon uit gerekend ik niet van mijn kind houden?

Gelukkig! Gelukkig is het goed gekomen. En geniet ik nu intens van mijn beide mannetjes.

Zijn er zorgen? Ja.
Wil ik ze af en toe achter het behang plakken? Ja.
Maar ik zou ze voor geen goud willen missen of iets aan doen.

Lieve mede mama's: Het is niet erg als het in het begin allemaal niet wil zoals je had gehoopt. Maar wees er eerlijk in naar jezelf en je partner. En zoek hulp! Er gebeuren al zoveel dingen in die laatste en eerste weken van en rondom je zwangerschap en bevalling.

Ik ga niet zeggen wees lief voor jezelf, want dat ben ik zelf ook niet voor mezelf. Maar loop er niet onnodig mee rond.😘