moederschap

Ja.. ik geef het eindelijk toe. Ik voel mij verd*md eenzaam! Straks in februari is het 4 jaar geleden dat wij zijn verhuisd. Wij zijn verhuisd van een bruisende stad in het midden van Nederland naar een dorp in the middle of nowere in het oosten van het land. En ik overdrijf niet als ik zeg dat we net 2 weken woonden toen de eerste lockdown er aan kwam. Nu zul je wel denken, waarom verhuis je dan?! Nou mijn man komt uit het oosten des lands en we hadden best wel een pittige periode achter de rug van ziekte en een zware bevalling (red.) En dus leek het ons een goed idee elders opnieuw te beginnen en wat dichterbij zijn ouders te gaan wonen. Dit idee is overigens niet over één nacht ijs genomen.

Maat goed het is uit eindelijk wel gebeurd. Ik heb echt mijn best gedaan om contacten te leggen, ik ben van mezelf sociaal aangelegd. Maar helaas, de sociale wetten zijn hier anders dan in het westen van het land. Spontaniteit kennen ze hier niet. Ik hou er van om spontaan wat te doen; zij het een bakje koffie drinken en hup weer door of even met de kinderen wat te doen. Maar hier speelt het sociale leven zich af in de supermarkt en of het wel bekende ons-kent-ons. Ik kan maar niet aarden en wennen aan de mentaliteit hier. In die 4 jaar dat we hier nu wonen hebben we een 2e kindje gekregen midden in de corona-tijd. Dat terzijde; er is een :gewoonte in onze straat dat er bij bijzonderheden de buurt wordt opgetrommeld.. en natuurlijk bij ons weer niet. Dit heb ik dan ook ter sprake gebracht in de groepsapp van de straat toen het moment zich aandiende. Sinds dien voel ik mij nog meer een buitenstaander en klote in het dorp waar ik woon. Heel lang heb ik mezelf voor gehouden; Ik doe dit voor mijn kinderen... maar ondertussen merk ik dat ik aanmezelf voorbij ga en meer en meer in mezelf keer. 

Sowieso vind en vond ik het al even wennen sinds het moederschap dat sociale contacten veranderen.

Ik ben in vele opzichten niet meer de vrouw die ik dik 5 jaar geleden was :'( 

Mijn man?! sorry... daar heb ik weinig aan. Die is een stille binnenvetter. Geen vrienden, geen sport o.i  die gaat naar zijn werk,doet zijn ding daar komt thuis en doet thuis zijn papa-ding en ploft op de bank.. tv kijken en naar bed.

Ik ben stapel op mijn kinderen echt waar! Maar wat voel ik mij eenzaam en alleen. Nu kun je zeggen, ga op een sport,vrijwilligers werk etc. 

Ja ik werk, nee ik sport niet... helaas kan ik fysiek niet veel aan tgv hellp. Maar de contacten op het werk gaan niet verder dan werk gerelateerd. idem op het schoolplein. Iedereen is hier erg op zijn eigen en of je komt er als buitenstaander gewoon niet tussen.