adoptie

Adoptie. Een keuze die gemaakt wordt uit een mengelmoes van wanhoop en liefde. Althans dat denk ik dan. Je kinderwens wil je vervult hebben, alleen het zelf kinderen krijgen lukt niet.. en of je hart is zo groot voor nog meer kinderen.

In mijn geval is het wel een wanhoopsdaad geweest. Zelf op meerdere facetten.

Ik ben geadopteerd. Ik ben in 1990 naar Nederland gekomen. Mijn des tijd adoptie ouders hadden al een heel turbulent traject achter de rug.
Gedurende de adoptie procedure ( dit duurde des tijd zo'n 7 jaar). Is de vader-figuur uit de kast gekomen. Helaas is onder druk van o.a. direct naaste familie de adoptie procedure voort gezet. Met als resultaat dat in maart 1990 een klein bruin kruimeltje landde op Schiphol.

Natuurlijk is dat niet de remedie! Een gezin vormen/stichten tegen heug en meug in. Dat is gedoemd te mislukken! En dat gebeurde. Amper 6 weken na aankomst in Nederland vertrok vader-figuur van het kersverse gezinnetje en stond moeder-figuur er alleen voor. Daar sta je dan, met een klein bruin meisje wat net in Nederland is.
De kinderbescherming dook er meteen bovenop. Want ja dit was natuurlijk geen veilige setting voor een adoptie kindje. (Je moet weten dat gedurende het eerste jaar, je verslagen moet bijhouden en er maatschappelijk werk mee kijkt bij de (gezins)ontwikkeling van het adoptiekind) Een rechtzaak werd aangespannen en moeder-figuur kreeg een jaar de tijd om een veilige gezinssituatie te creëren.
Dit gebeurde. Moeder-figuur trouwde binnen een jaar na aankomst van mij. En.. was warempel ook nog zwanger geraakt.
Je kan er een boek over schrijven... naja nu is dat niet helemaal de intensie. Maar ik wil jullie graag wel mijn kant van het verhaal vertellen..Wat dit alles met mij heeft gedaan en heeft gemaakt tot de persoon die ik nu ben]