Hel(l)p

Nu is rustig aan doen niet echt aan mij uit besteed. Zoals ik in mijn vorige verhaal vertelde oogde ik fit. Ik heb één nachtje op de kraamafdeling geslapen en mocht volgende dag in roomen op de kinder afdeling. Daar lag ik dan, samen met mijn kindje op een te grote kamer.

En ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik voel mij altijd wat ongemakkelijk.. ik voelde vooral een begrenzing in het pakken van je kindje. Natuurlijk moet zo'n hummeltje rusten. Maar in zo'n ziekenhuis omgeving voelt het niet Natuurlijk om je kindje bij je te hebben.

Maar goed we waren daar en dat gaf wel wat rust om als gezin en zeker voor de oudste om te wennen aan de nieuwe situatie. Lang leve de tablet. Want onze oudste moest niet alleen wennen maar heeft ook een spanningsboog van een garnaal.

Helaas had Lars nogal last van reflux en had zijn maagje moeite met voeding binnen houden. Het fijne daarvan was stiekem dat ik hem al heel snel in bad mocht doen. En zo stond ik de volgende dag na mijn bevalling al de kleine in bad te doen. Ik voelde mij nog steeds goed, wel merkte ik dat ik wat moe werd, maar tja wat wil je.

Mijn bloeddruk was redelijk niet perse zorgelijk.

Woensdagochtend werd ik wakker en voelde mij redelijk goed, zelfstandig gedoucht, ontbeten tussendoor gekolfd. En toen mocht ons mannetje weer in bad.

zowel Lars als ik gingen na het badderen even rusten. Tegen het middag uur zou ze het flesje komen brengen en helpen met voeden.

Maar helaas dat verliep allemaal anders. Ik had mijn lunch besteld bij de voedings assistente. En voelde mij eigenlijk niet zo lekker worden. Het eten stond mij tegen. Ik belde toch maar even.. En toen de zuster kwam, ze had direct het flesje mee, zag ze al meteen dat ik niet lekker was. Ze ging mijn bloeddruk meten.. deze was hoog ook was mijn temperatuur verhoogd.

Ze zou bellen met de kraamafdeling. Eenmaal aan de telefoon zag ze dat ik verslechterde. Ergens vaag vroeg ze zich hardop af of ik met rolstoel naar de kraamafdeling kon maar op dat zelfde moment gaf ik aan heel misselijk te zijn.

Uit eindelijk ben ik met bed en al terug naar de kraamafdeling gebracht. Hier was het erg druk maar er was toch een lieve zuster die even de tijd voor mij nam.

Ze wilde eerst gewoon bloedprikken maar ik verslechterde zo snel dat ze daar per direct besloot een infuus te prikken. Daar tapte bloed vanaf en ik werd aan de monitor gelegd. Bloeddruk steeg. Borsten stonden op knappen. En zo lag ik ineens weer op de kraamafdeling met een lactatiekundige naast mijn bed die mij hielp mijn borsten te legen.

En aan de monitor. De arts assistent was al een keer geweest en had wat reflex testen gedaan.

Ergens in die hectiek heb ik mijn man nog weten te bellen dat ik van kind afdeling naar kraamafdeling was gegaan. Want die zou begin van de.middag met de oudste komen. Wat voelde ik mij beroerd.. ik heb liggen huilen in bed. Toen mijn man er eenmaal was ging het snel. Er werd besloten dat ik een Magnesium infuus zou krijgen.

Shit.. nee! Ja dus. Ik bleek toch Pe/Hellp te hebben.

Wat voelde ik mij naar! daar lag ik dan. Mijn oudste zoontje van bijna 3 in een grote rode stoel met zijn tablet. Ik heb gehuild! Ik voelde mij zo verslagen zo machteloos dat mijn lichaam mij alsnog in de steek had gelaten! En dat mijn zoontje hierbij was. Geen idee wat hij er werkelijk van mee heeft gekregen. Maar god wat voelde ik mij schuldig.

Daar stonden ze dan 2 verpleegkundige een arts assistent en mijn man... om mijn bed om dat rot Magnesium toe te dienen.

Ik kan je vertellen... tijdens het schrijven hiervan voel ik weer die emoties.

Dat Magnesium is kut spul! Het voelde voor mij alsof er lava door mijn aderen werd gepompt. Je staat in de fik! Elke vezel van je lichaam krijgt deze opdonder.