bewust keizersnede meemaken

De laatste dagen breken aan voor de geplande datum. Nog steeds zit ik in de TM. Het is vrijdag die maandag erop staat de keizersnede gepland. Nadat ik mijn ctg's heb gemaakt wacht ik niet af maar neem meteen zelf contact op met de verpleegkundige. Het voelt niet goed. de gemiddelde hartslag is voor het eerst vrij laag.. met dipjes die nog lager komen. Ook voel ik mijn kindje niet zoals het zou moeten. Ik hang inmiddels aan de telefoon en spreek mij zorgen uit. Ik kan als ik wil die zelfde dag nog naar het ziekenhuis. Ik overleg even met mijn man en hoe we de oudste bij opa en oma brengen. Uit eindelijk geef ik later die dag aan (nadat de verpleegkundige mij de keuze had gegeven om die zelfde dag of de volgende dag mij te melden in het ziekenhuis)dat ik de dag erna zaterdag ochtend mij meldt in het ziekenhuis.

Die zaterdag maak ik mij klaar...pak mijn tas en pak ook alvast kleertjes voor het ongeboren kindje. Zo'n vreemd iets. en toch voelt het echt.

de spanning stijgt. Ja ik weet het, dit is letterlijk niet goed voor mijn bloeddruk die al hoog is.

Eenmaal in het ziekenhuis valt er een last van mij af. Ik ben veilig als er nu iets gebeurd ben ik een  druk op de knop verwijderd van hulp.

Die gedachten geeft mij rust. sowieso want ik merk dat ik tot rust kom in het ziekenhuis. Beter kun je je niet voorbereiden op een bevalling.

En zo is het zondagavond. de zuster die ik dan heb is zo vrij en praktisch om te vragen of ze mij alvast infuus mag prikken. Ja graag eigenlijk. Scheelt weer een hoop gedoe zo in de vroege ochtend. erg fijn dat er meegedacht wordt.

Die maandag ochtend is mijn man al vroeg bij mij. we hadden die zondagavond al gehoord hoelaat ik ongeveer aan de beurt zou zijn. Er waren immers meer keizersnedes gepland. Het was lopende band werk zeg maar.

En dat hebben we geweten. Die maandag ochtend rond 9:00 kwam er een zuster aan gehobbelt en vertelde dat ze het druk had dat ze samen met haar collega deze taak had gekregen. en ze het zo hadden opgelost dat de ene heen weer liep tussen de wachtruimte voor de o.k. en de ander in de wachtruimte wachtte om de patiënten op te vangen.

Eenmaal in de o.k. waren ze nog bezig met de laatste dingen opruimen van de vrouw voor mij en de hele kamer moest nog wederom worden ingericht en klaar gemaakt. naar mijn idee duurde het ook eeuwen voor de ruggenprik gezet werd. dit klopte ook mijn man heeft dik 20 min moeten wachten voor ie bij mij mocht komen.

Eenmaal naast mij vlotte het helaas nog niet echt. Ze hadden flink tijd nodig om door het stugge littekenweefsel van mijn vorige keizersnede heen te komen. Maar eindelijk daar was ons kindje dan! Het luikje ging open en daar was een jongetje! Ja een jongen. We wisten namelijk niet wat het zou worden. Lars! Dapper ventje. Welkom! Al snel kwam hij bij mij liggen. Dat was een heel apart maar fijn gevoel.. wel wat onhandig maar oh wat ben je mooi! 2 grote bruine kijkers kijken mij aan. vol nieuwsgierigheid en aandacht. 

Helaas voel ik mij misselijk worden, en vraag ik of iemand Lars kan overnemen. Ik wilde namelijk niet , mocht ik moeten overgeven dat ik dat over mijn pasgeboren kindje deed. En zo werd Lars helaas bij mij weg gehaald. achteraf maar goed ook. Want hij was aan het afkoelen. Hij werd uit eindelijk door de kinderarts onderzocht terwijl ik nog dicht gehecht werd. 

Ik heb serieus maar 40 tot een uurtje op de uitslaapkamer gelegen. Ik was helder en helemaal bij, mijn misselijkheid n af en ik had zelfs dorst. na een paar slokken mierzoete ranja voelde ik mij stukken beter.

Helaas mocht Lars niet bij mij op de kamer maar moest hij op de kinder afdeling blijven omdat hij toch een stuk kleiner en lichter was dan iedereen dacht...