Het is inmiddels al weer een lange tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, maar helaas zaten we de afgelopen maandjes weer in een rollercoaster. Ik merk dat ik de behoefte heb om het van me af te schrijven, maar ook merk ik dat ik het eng vind om dit met de wereld te delen. Het schrijven werkt voor mij goed, het helpt mij met het verwerken. En door het te delen hoop ik dat er andere vrouwen zijn, die zich door het lezen van mijn verhaal minder eenzaam voelen. Want als ik voor mezelf spreek heb ik mij, ondanks dat mijn man/familie /vrienden dag en nacht voor mij klaar stonden en nog steeds staan, mij best vaak eenzaam gevoeld.

Het is al weer een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven hier op mamaplaats. De afgelopen week zijn wij ons rot geschrokken en merk ik dat ik weer de behoefte heb om dit van mij af te schrijven.

Wat leuk dat je weer meeleest met een nieuwe blog. Dit is het tweede deel over mijn HG zwangerschap. Heb je deel 1 nog niet gelezen, zou ik dat nog snel eventjes doen!

Wat leuk dat jullie (weer) meelezen met een nieuwe blog. Na een lang traject, hoop tegenslagen en miskramen was daar dan eindelijk de positieve test van onze, nu inmiddels geboren, dochter Nola! Hebben jullie deze blogs gemist, dan zou ik als ik jullie was deze nog even snel lezen! Aangezien het best een lang stuk is, zal ik deze blog in tweeën delen.

Ondertussen waren we ander half jaar verder in het traject met Clomid met daarin een hoop ziekenhuis bezoeken, een missed abortion, een curratage en daarna nog 4 vroege miskramen. ‘Mijn baarmoeder heb ik alleen maar ter decoratie’ schreeuwde ik tegen mijn vriend toen ik de clomid pillen de prullenbak in smeet. Waar ik normaal heel positief ingesteld ben, kon ik dit alleen nog maar negatief in zien en zat er alleen nog maar in mijn hoofd dat het ons nooit zou gaan lukken om een kindje te krijgen. Elke dag waren wij er mee bezig & dat kon ook eigenlijk niet anders. Altijd maar in de gaten houden dat je je pillen niet vergeet, 2 weken in de maand om de dag naar het ziekenhuis toe om vervolgens naar huis gestuurd te worden met de woorden ‘U moet vandaag, overmorgen en over 5 dagen gemeenschap hebben, dan is de kans op bevruchting het grootst’. Echt top, dat maakte het in de slaapkamer ook allemaal lekker spontaan en ongedwongen (NOT)!

Daar lig ik dan op 1 oktober 2018, in een ziekenhuis schort met hoge sokken eronder te wachten tot ik gehaald word om naar de OK te gaan. Melvin probeerde mij nog aan het lachen te krijgen zodat ik met een positief gevoel naar de OK zou gaan. De verpleegster komt even later binnen lopen en verteld mij dat ze mij mee gingen nemen om klaar te maken voor de OK. ‘Zou ik tot zo ver t mag, mee mogen lopen’, hoor ik Melvin vragen aan de verpleegster. Hij pakte het hoofdeinde van mijn ziekenhuis bed vast en hielp de zuster mee om mij te verplaatsen naar de ontvangstkamer. Terwijl hij met één hand het bed duwde, pakte hij met zijn andere hand mijn hand vast en ik voelde dat hij er steeds harder in ging knijpen. De verpleegster geeft aan dat hij niet meer verder mee mocht lopen ‘Ik wacht hier op je lieverd’ fluistert Melvin in mijn oor. Ik kreeg nog een kus op me voorhoofd van hem en ik werd zo door gereden naar de anesthesist.

Daar zat ik dan op de ochtend van 14 augustus 2018, stik zenuwachtig met een zwangerschap test in mijn hand. Om mezelf niet al te veel hoop te geven, riep ik de hele ochtend al; ‘nou ik zal wel een test doen, maar het zal toch wel niet zo zijn’. Terwijl ik de test op het wasmeubel neerleg, loop ik zelf terug naar bed.

Wat super leuk dat jij mijn blog leest, ik zal eerst even wat over mijzelf vertellen. Ik ben Natasja en ik ben sinds Nov’16 samen met mijn vriend Melvin. Wij zijn ongelofelijk dankbaar en trots dat onze lieve prachtige dochter Nola ons op 2 april 2020 Papa en Mama heeft gemaakt. De weg erna toe was nogal een hobbelig weg en daarin wil ik jullie graag mee nemen.