Voor 3 minuten lang dachten wij dat we onze dochter kwijt waren, dit waren er 3 te lang!

Het is al weer een jaar geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven hier op mamaplaats. De afgelopen week zijn wij ons rot geschrokken en merk ik dat ik weer de behoefte heb om dit van mij af te schrijven.

Afgelopen woensdag reed ik terug naar huis van mijn werk en werd ik gebeld door mijn man. ‘Ik denk dat Nola een beetje ziek aan het worden is, ze heeft heel veel geslapen en voelt heel erg warm’. Ik vraag hem of hij bij thuiskomst gelijk even haar temperatuur wilt meten. Hij belt mij na 5 minuutjes terug en zei dat ze 39,9 graden koorts heeft dus er gelijk een zetpil in heeft gedaan. Wanneer ik thuis kom, liggen ze samen op de bank. Nola was tegen haar papa aan in slaap gevallen. Stiekem vond mijn man dat wel lekker, want normaal heeft zij geen rust in haar donder om even te komen kroelen of bij je te zitten. We besluiten haar een flesje te geven en lekker om 18:00 uur naar bed te doen, als je ziek bent moet je gewoon lekker slapen.

Na al wat kleine huiltjes te hebben gehoord, merk ik dat Nola rond 23:00 echt een beetje wakker begint te worden. Ik stap mijn bed uit om voor haar een flesje te gaan maken en zeg tegen mijn man dat ik haar dan gelijk weer even zal tempen en een zetpil zal geven. Terwijl ik beneden de waterkoker aan klik, schrik ik van een hele harde aparte huil kreet van Nola en hoor ik mijn man naar haar toe rennen. Ik ren ook gelijk naar boven en zie m’n man staan met Nola achter over hangend in z’n armen. ‘Haar lichaampje schokt helemaal, doe het licht aan’ zegt mijn man. Voor ik het weet pak ik Nola uit zijn armen en schreeuw ik ‘Bel 111, ze gaat dood, bel 111’!’ Heel rustig vraagt mijn man aan mij, wie is 111 lieverd, je bedoeld zeker 112 en hij begint te bellen. Nola haar lichaampje was nog helemaal aan het schokken en haar oogjes draaien weg. Machteloos kijk ik naar haar, ik wil haar helpen maar ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen. Terwijl m’n man met de ambulance belt schreeuw ik alleen maar op de achtergrond: ‘ Schiet op, mijn dochter gaat dood, ze gaat dood schiet op!’ Ineens voel ik Nola niet meer bewegen, haar lijfje ligt helemaal stil in m’n armen, haar lipjes werden blauw en ze stopte met ademenen. Ik zak in elkaar op het bed, schreeuw naar mijn man ‘ze is dood, heelllppp ze is dood!’ Mijn man blijft heel rustig, beantwoord alle vragen van de alarmcentrale en zegt mij dat ze onderweg zijn en dat het goed komt. Voor mijn gevoel stond de wereld stil, ik dacht dit kan niet waar zijn, ik zit in een slechte film, het is niet waar, dit kan niet waar zijn, dit mag niet waar zijn. Terwijl ik naar haar gezichtje kijk zie ik dat haar oogjes weer terug draaien, er komt weer wat kleur om haar gezicht en ze begint zachtjes te huilen. Met nog wat afwezige oogjes kijkt ze mij weer aan en voel ik dat ze weer terug komt. ‘Ze is er weer, ze ademt weer’ roep ik naar mijn man. Hij komt naar mij terug lopen en hangt de telefoon op. ‘Wat gebeurd er allemaal met haar, wat is er aan de hand, waar blijft de ambulance’ vraag ik. ‘Lieverd de ambulance is er zo, ik ga met Nola naar beneden kleed jij je maar even aan’. Hij pakt Nola van mij over, die gelukkig steeds harder ging huilen en hij liep met haar naar beneden. We moesten alle lampen aan doen en de deur open zetten voor wat frisse lucht. Mijn man loopt rustig wat heen en weer met Nola, ze was nog steeds wat afwezig maar bleef gelukkig wel huilen. Ik dacht alleen maar blijft maar zo hard huilen als je kan, dan weet ik in ieder geval dat je er nog bent. Ijsberend loop ik in de keuken uit het raam te kijken en te klagen waarom het zo lang moet duren voordat de ambulance er is. Doordat de deur open stond hoorde we van ver ineens letterlijk piepende banden aan komen. Zodra ik de blauwe lichten in de straat zie, ren ik naar de gang om de deur open te doen. Twee ambulance broeders lopen gelijk door naar Nola en vragen ons om te vertellen wat er precies gebeurd is. Mijn man vertelt rustig het verhaal want ik kreeg er geen normaal woord uit. Al snel verteld de ambulance broeder ons dat zij een koortsstuip heeft gehad. Hij legt gelijk uit dat het voor ons een vreselijk gezicht is maar dat het eigenlijk voor haar vrijwel onschuldig is. De andere broeder checkt wat waardes van Nola en stelt ons gerust dat alles er heel netjes uitziet. Ze had een goede plas luier, geen luierpijn, geen intrekking en geen vlekjes. ‘Ga maar weer lekker terug naar papa of mama’ zegt de broeder tegen Nola die het ondertussen nog steeds uitschreeuwde. Snel pak ik haar bij me, slaat ze haar armpje om mij nek heen en kijkt ze me recht in mijn ogen aan. Ik voel dat de tranen weer komen, ik pak haar hoofdje vast en fluister in haar oortje ‘wat heb je ons laten schrikken meisje, blijf alsjeblieft voor altijd bij ons’. Ik druk haar hele lijfje weer dicht tegen mij aan en ik voel dat ze rustiger word. Haar hartslag word weer rustiger, ze word stil en valt een beetje in slaap. In de tussen tijd hebben ze broeders ons, voornamelijk mijn man, nog wat informatie gegeven over een eventuele volgende keer en hoe dan te handelen. Omdat ik zo met Nola bezig was, merkte ik dat dit compleet langs mij heen ging. Toen ik naast mij keek, zag ik ook ineens mijn buurvrouw naast mij zitten. Ik had niet eens gemerkt dat hun binnen waren gekomen.

Het liefst wilde ik Nola de hele nacht tegen mij aan laten slapen, maar ik wist ook wel dat het beter was als zij gewoon in haar eigen bedje zou slapen. Haar bedje is naast ons bed geschoven zodat wij dicht bij haar in de buurt waren. We hebben Nola een zetpil gegeven want die mocht zij ondertussen weer en met wat lichte angst heb ik haar weer in bedje neer gelegd. Zij viel direct lief in slaap. Mijn man en ik konden nog niet echt slapen dus besloten beneden nog even een drankje te doen. Terwijl wij hier beneden nog even aan het bijkomen waren van de schrik, merkte wij ook dat we toch graag bij haar wilde zijn. Ondanks dat we nog niet konden slapen, zijn we toch bij haar gaan liggen. We stappen ons bed in en zien dan dat we aangestaard worden door een klein vrolijk koppie. Ze steekt haar armpjes uit, dus ik geef haar mijn hand en ik zeg tegen haar ‘Ga maar lekker slapen lieverd, papa en mama zijn bij jou’. Ze gaat weer liggen en terwijl ik mijn hand terug probeer te trekken voel ik dat zij in mijn hand knijpt en hem niet los laat. Ik ga ook liggen en laat mijn arm bij haar in haar bedje liggen. Ons nacht lampje stond aan, dus zo hebben wij nog even een kwartiertje naar haar liggen staren waarna ik uiteindelijk hand in hand met Nola weer in slaap viel.

De volgende ochtend moesten wij de huisarts gelijk bellen voor een controle, we konden daar s’middags pas terecht. Toen Nola om half 10 wakker werd had ze alweer helemaal praatjes alsof er niks was gebeurd. ‘Gelukkig, dat is onze Noli weer. Wat fijn’ zegt mijn man tegen mij. Wat was het inderdaad fijn om te zien dat ze er weer was, haar heerlijke vrolijke zelf. In de middag kwamen we er bij de dokter achter dat ze aan beide oortjes een oorontsteking had en dit mogelijk de hoge koorts had veroorzaakt. Met een antibiotica kuur worden we weer naar huis gestuurd. Inmiddels is de koorts volledig weg, slapen mijn man en ik weer wat beter en hebben we de ergste schrik kunnen laten bezinken.

Ik had wel eens verhalen gehoord van mensen dat zij een koortsstuip hadden mee gemaakt met hun kindje, maar ik wist niet dat dit zo enorm heftig kon zijn voor de ouders. De wanhoop dat ik niet wist hoe ik mijn eigen kind moest helpen. De paniek die ik voelde omdat ik niet wist wat er gebeurde. De angst die ik had om haar te verliezen. Het verdriet achteraf bij de gedachtes dat het anders had kunnen lopen. Voor 3 minuten lang, dacht ik dat ik mijn kindje kwijt was. Dat zijn gewoon 3 minuten te veel! Niemand zou dit gevoel voor de rest van zijn leven moeten mogen ervaren.

Ik deel dit verhaal niet om er aandacht mee te krijgen, maar om het wat meer onder de aandacht te krijgen. Ik merkte aan mijzelf dat ik hierna zelf ook opzoek was naar soort gelijke verhalen. Het was fijn om te lezen dat het gevoel van angst de dagen erna bij alle ouders bleef hangen en ook weer weg gaat. Voor de volgende keer, die hopelijk niet komt, weet ik nu wat ik moet doen. Rustig blijven ( jaa makkelijk gezegd altijd ), zorgen dat zij op haar zij ligt zodat ze zich niet kan verslikken in haar eigen tong en wachten tot zij weer bij komt.

Zijn er mensen die dit lezen die ook een koortsstuip hebben mee gemaakt met hun kindje, laat het dan hieronder weten hoe jullie hier mee om gingen en hoe jullie je voelde.

Een hele dikke knuffel van ons!

Xx mama van Nola 🤎