Mijn baarmoeder is alleen maar ter decoratie

Ondertussen waren we ander half jaar verder in het traject met Clomid met daarin een hoop ziekenhuis bezoeken, een missed abortion, een curratage en daarna nog 4 vroege miskramen. ‘Mijn baarmoeder heb ik alleen maar ter decoratie’ schreeuwde ik tegen mijn vriend toen ik de clomid pillen de prullenbak in smeet. Waar ik normaal heel positief ingesteld ben, kon ik dit alleen nog maar negatief in zien en zat er alleen nog maar in mijn hoofd dat het ons nooit zou gaan lukken om een kindje te krijgen. Elke dag waren wij er mee bezig & dat kon ook eigenlijk niet anders. Altijd maar in de gaten houden dat je je pillen niet vergeet, 2 weken in de maand om de dag naar het ziekenhuis toe om vervolgens naar huis gestuurd te worden met de woorden ‘U moet vandaag, overmorgen en over 5 dagen gemeenschap hebben, dan is de kans op bevruchting het grootst’. Echt top, dat maakte het in de slaapkamer ook allemaal lekker spontaan en ongedwongen (NOT)!

‘Waarom lukt het bij andere mensen wel, waarom bij ons niet!’ ‘Waarom is iedereen om mijn heen zwanger’ ‘Waarom doet mijn lichaam niet wat hij hoort te doen, ik ben toch een vrouw & een vrouw hoort een kind te kunnen dragen’ dat waren de vragen die Melvin elke dag een paar keer naar zich toe kreeg. Hoewel hij deze elke keer weer met allerlei lieve woorden probeerde te beantwoorden, wat natuurlijk onmogelijk was, kreeg hij er vaak nog een sneer achteraan (arme man).

‘Misschien is het beter om even een tijdje te stoppen met deze pillen lieverd’ zei Melvin op een gegeven moment tegen mij. Ik ging totaal niet lekker op de hormonen in mijn lijf en had veel aan mijn hoofd door wat we allemaal hadden mee gemaakt in zo korte periode. ‘Het is tijd dat jij wat rust krijgt in je koppie’. En eerlijk gezegd was ik het daar gelijk mee eens. Natuurlijk was mijn grootste wens een kindje, maar niet op deze manier. Ik wilde een kindje uit liefde & natuurlijk als ik daar een handje bij geholpen moest worden dan moest dat maar zo, maar dit werd bijna een obsessie.

De clomid pillen gingen even weer de kast in en onze reis naar Zuid Afrika werd direct geboekt. Even lekker 3 weken genieten van elkaar, mooie plekken en heerlijke wijntjes! Terwijl we savonds op de bank zitten, zeg ik tegen Melvin dat ik wat raar gerommel voel in mijn buik. Misschien komt dat wel nog door al die zooi die ik de afgelopen ander half jaar in mijn lichaam heb gehad of misschien kreeg ik toch een menstruatie uit mezelf?

- Door mijn pcos word ik maar 1 a 2 x per jaar uit mezelf ongesteld

‘Of misschien ben je toch ineens zwanger’ zegt Melvin. ‘Nee dat kan helemaal niet zonder die pillen’ antwoord ik erop en we kijken weer verder naar onze serie. Toch bleef die vraag in mijn hoofd spoken, misschien was dat het wel, kon mijn lichaam het dan toch.. neee het kan niet, de dokters hebben het gezegd dat het niet op de natuurlijke manier zou kunnen lukken... maarjaaaa je hoort wel eens verhalen dat mensen dan toch zwanger raken.

Wanneer we in bed liggen zeg ik tegen Melvin ‘Wat nou als je gelijk had’, ‘Gelijk had waarin, waar heb je het over?’ Natuurlijk, stom van me! Een man vergeet natuurlijk een minuut later waar het gesprek over ging. ‘Nou dat ik misschien toch zwanger ben’. Ineens kijken er twee grote ogen mij hoopvol aan ‘ oooh schat ga aub morgen een test halen, dat zou toch fantastisch zijn!’

Zo gezegd zo gedaan, de volgende ochtend hup de auto in een test halen. ‘We moeten wel wachten tot morgen, want het moet met ochtend urine, maar het zal wel niet zo zijn hoor schat’. Ik merkte dat ik mijzelf geen hoop wilde geven en uit bescherming mezelf al continue wijs maakte dat het niks zou zijn. De volgende ochtend ga ik toch een tikkeltje zenuwachtig op het toilet zitten met (voor zeker wel de 200ste keer) een zwangerschap test in mijn handen & ik zie na een paar seconde iets veranderen op het staafje! JAAAA HOOOOOR, 2 DIKKE VETTEN STREPEN!!!

Hoe kan dit nou? Hoe kan dit zonder pillen? Heb ik de test goed gedaan? Was de test wel goed? Gaat het dit keer niet weer mis? Blijft het vruchtje nu wel zitten?

Duizenden van dat soort vragen spookte er door mijn hoofd. Maar ondanks de angst die ik weer voelde, voelde ik zoveel geluk, dankbaarheid en blijheid! Ik voelde het aan alles, dit is ons grootste en ook kleinste wondertje! 

X Mama van Nola 

IG: @mamavannola & @wonenmetnola