Wij hebben hetzelfde gehad, gaan altijd even de kids checken voordat we gaan slapen. Maar goed ook, zo vonden we onze zoon in een epileptische aanval. In eerste instantie dachten de artsen ook een koortsstuip, uiteindelijk hebben we nu al een paar jaar de diagnose van epilepsie. De eerste keer zat de angst er ook goed in, ik kon ook helemaal niks alleen maar schreeuwen: m'n kind! M'n kind! Gelukkig bleef m'n man heel rustig.

Wat ontzettend heftig en goed dat je dit schrijft! Al hoop je het natuurlijk nooit mee te maken.. Sowieso heb je een fijne schrijfstijl! Dikke knuffel voor Nola!

Dit is zo een herkenbaar verhaal voor mij. Mijn zoontje heeft het ook 2x gehad. De eerste keer dacht ik dat hij aan het stikken was en heb ik hem zelfs ondersteboven gehangen. Op zijn rugje gestaan en mond op mond proberen geven tot ik van pure wanhoop met hem al schokkend naar de living liep, viel hij slap in mijn armen. Gelukkige ademde hij nadien ook gelijk weer en de ambulance was ondertussen ook door mijn man gebeld en onderweg. We zijn toen een nachtje ter observatie in het ziekenhuis verbleven. Hij was toen anderhalf jaar ongeveer. Nadien heeft hij het nog 1x gehad rond zijn 2jaar. De kinderarts heeft me zelf een medicijn meegegeven om op te spuiten als hij het nog eens kreeg, gelukkig hebben we het nooit moeten gebruiken. Volgens onze kinderarts groeien de kinderen er rond hun 7jaar uit. En gelukkig maar want dit was een nachtmerrie die ik niemand toewens. Alvast veel succes met jullie schatje in de toekomst. Veel liefs

Mijn dochter was 10 maanden toen ze een koortsstuip kreeg. Ik dacht in eerste instantie aan een epileptische insult aangezien haar hele lijf aan het schokken was en ze een dwangstand had van haar ogen. 112 gebeld, meegenomen naar de seh. Op de seh hebben ze een infuus geprikt en medicatie toegediend. Nadat ze 2 uur later nog in de stuip zat werd er besloten om haar in slaap te brengen en moest ze beademd worden. Ze kon niet in dit ziekenhuis blijven, wij werden overgeplaatst naar de kinderic in het WKZ. Voordat ze in de ambulance lag had ze nog maar een bloeddruk van 60/24. In de nacht werd de medicatie (midazolam) afgebouwd en mocht ze van de beademing. De eerste hoi van mijn dochter was goud waard. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ze een blaasontsteking had. Na paar dagen was ze weer thuis. Wij hebben gezien het een a typische koortsstuip was medicatie bij voor het geval het nog een keer gebeurd. Dit was 7 maanden later het geval. Toen lag ze binnen 1 minuut met blauwe lippen in bed en te schokken. 112 gebeld en medicatie toegediend. Voor controle naar seh en later op de dag naar huis. De angst dat je je kind verliest is vreselijk. De angst dat het nog een keer gaat gebeuren is ook vreselijk. Mijn dochter is nu 5, nog steeds ben ik gestresst zodra zij koorts heeft. Doordat haar eerste stuip zo heftig was laten wij maar een paar mensen oppassen. Na de 2e keer heeft ze gelukkig geen stuip meer gehad. Het is een akelig iets waar je geen controle over hebt.