Ik greep naar mijn buik en vroeg ‘zijn ze weg’

Daar lig ik dan op 1 oktober 2018, in een ziekenhuis schort met hoge sokken eronder te wachten tot ik gehaald word om naar de OK te gaan. Melvin probeerde mij nog aan het lachen te krijgen zodat ik met een positief gevoel naar de OK zou gaan. De verpleegster komt even later binnen lopen en verteld mij dat ze mij mee gingen nemen om klaar te maken voor de OK. ‘Zou ik tot zo ver t mag, mee mogen lopen’, hoor ik Melvin vragen aan de verpleegster. Hij pakte het hoofdeinde van mijn ziekenhuis bed vast en hielp de zuster mee om mij te verplaatsen naar de ontvangstkamer. Terwijl hij met één hand het bed duwde, pakte hij met zijn andere hand mijn hand vast en ik voelde dat hij er steeds harder in ging knijpen. De verpleegster geeft aan dat hij niet meer verder mee mocht lopen ‘Ik wacht hier op je lieverd’ fluistert Melvin in mijn oor. Ik kreeg nog een kus op me voorhoofd van hem en ik werd zo door gereden naar de anesthesist.

Na een tijdje wachten werd ik dan eindelijk de ijskoude kille steriele operatie kamer binnen gereden. Hoewel ik vrij rustig was, merkte ik dat ik steeds nerveuzer werd & toen was daar de confronterende vraag; ‘Mevrouw Zondervan, klopt het dat u hier bent voor de curettage van uw tweeling’. Oe die vraag komt binnen, met tranen in mijn ogen vertel ik de arts dat dat de reden is dat ik daar lag. Een lieve verpleegster komt naast mij zitten en pakt mijn hand lief vast; ‘dit is zwaar hè meis, je gaat zo lekker slapen en dan komt het allemaal goed’. Om mij met een fijner gevoel de narcose in te laten gaan kreeg ik de welbekende vraag of ik nog lekker op vakantie zou gaan. Terwijl ik haar vertel over onze vakantie plannen naar Zuid Afrika, vertelde zij mij dat ik zo ging slapen maar dat ik vooral lekker door moest vertellen. Voor ik het door had voelde ik mijn arm koud worden van de vloeistof en was ik in een klap weg.

Ik word huilend wakker, greep naar mijn buik en vroeg de verpleegster direct; ‘zijn ze weg’? De verpleegster pakte mijn hand vast ‘ ja ze zijn weg, het is allemaal goed gegaan’. Ik voel de tranen stromen over mijn wangen, ik voel me leeg echt leeg!

Al snel mocht ik terug naar mijn kamer en daar stond Melvin, ijsberend door de kamer heen, op mij te wachten. Ik zag dat er bij hem de tranen in zijn ogen schoten toen ik de deur door kwam. ‘Ah lieverd wat duurde dat lang zeg, wat fijn dat je er weer bent’. Ik pak hem gelijk stevig vast en daar gingen weer de tranen stromen. ‘Ze zijn weg Mel, ze zijn nu echt weg’. Wat nou als ze het niet goed gezien hadden, dat de hartjes wel nog klopte maar dat het beeld gewoon stil stond. Ineens gingen er dat soort rare vragen door mijn hoofd. Terwijl ik deze gedachtes deelde met Melvin kwam de verpleegster naar ons toe; ‘Het is normaal dat je die gedachtes hebt, maar ze hebben voor de curettage nog een echo gemaakt en helaas deden de hartjes het echt niet meer’.

Gelukkig mocht ik al snel weer naar huis toe. Eenmaal in de auto bellen wij onze ouders op om te vertellen dat de operatie goed gegaan is. Na deze telefoontjes rijden we verder in stilte naar huis, terwijl we elkaar handen vast houden. Het enige wat ik kon doen was huilen, de klap dat ze niet meer leefde kwam hard aan maar deze is was helemaal hard! Op het moment dat we hoorde dat hun hartjes niet meer klopte leek het alsof we in een roes leefde en nu ik was geopereerd was het echt definitief. Ze waren nu echt weg, die twee zo gewenste kindjes waren ineens weg. 

X Natasja 

IG; @mamavannola