Het voelde alsof het mij allemaal niet gegund was

Wat leuk dat je weer meeleest met een nieuwe blog. Dit is het tweede deel over mijn HG zwangerschap. Heb je deel 1 nog niet gelezen, zou ik dat nog snel eventjes doen!

Ondertussen waren we week 20 voorbij en was het tijd om de baby spulletjes te gaan kopen. Ik had mij er enorm op verheugd en stapte vol goeie moed de auto in. Helaas ging het de eerste bocht al mis en al snel was mijn eerste plastic tasje gevuld, maar niet getreurd ik was er op voorbereid en had er nog 3 bij. Hoe de reis verder verliep zal ik jullie een klein beetje besparen, het enige wat ik jullie kan vertellen is dat de 3 zakjes vol waren toen we aankwamen bij de babypark. Oké auto uit, even inademen en vol goeie moed de winkel in, dacht ik bij mezelf. ‘Mel ik denk dat ik weer moet spugen, zie jij een prullenbak’ & voordat hij heeft kunnen antwoorden sta ik letterlijk voor de ingang en probeer ik het in mijn handen op te vangen. Ik schaamde mij kapot! ‘Je hoeft je nergens voor te schamen, je zal niet de eerste zijn bij wie dit gebeurd’ zegt mijn vriend. Hij helpt mij met schoonmaken en toen liep ik met toch een wat rood hoofd de winkel in. Oké weer inademen dacht ik, we moeten door want zo komt die baby uitzet er nooit. Na een kwartier daar rond te hebben gelopen, zei ik tegen mijn vriend dat ik echt niet meer kan. We hadden wat kleine spulletjes verzameld en bij het afrekenen kreeg ik van de verkoopster nog een aantal plastic tasjes en papieren doekjes mee. Eenmaal weer thuis moest ik gelijk mijn bed weer in en voelde het alsof al mijn energie weggezogen was. Wanneer ik zo iets inspannendst had gedaan, moest ik er soms wel dagen van bijkomen.

Vanaf week 26 leek het erop dat de misselijkheid iets minder was en ging ik proberen om weer iets te eten. Vanaf dat moment leefde ik op 2 broodjes kaas per dag. Het was niet veel maar het was al meer dan de afgelopen weken. Mijn verloskundige vond dat er eens naar mij gekeken moest worden in het ziekenhuis want dit kon ik niet nog tot week 40 uithouden. Ik kreeg gesprekken met gynaecoloog, maatschappelijk werkster, voedingsdeskundige, maag darm lever artsen en nog meer verschillende mensen in witte jassen die mijn verhaal hadden gehoord en mij even wilde zien om te kijken of zij iets konden bedenken. Alle medicatie die er was had ik al geprobeerd en zonder positief effect. Even werd er nog gedacht aan een maagsonde, maar aangezien dat soms ook de misselijkheid kon verergeren hoefde ik dat gelukkig niet. Wel moest ik dan beloven die twee broodjes kaas te blijven eten per dag. Verder was helaas iedereen zijn antwoord ‘sorry hoe vervelend ook, wij kunnen verder niks voor je doen’.

Omdat ik bijna niks kon eten, maakte ik mij vanaf dag 1 dat ik zo misselijk was al zorgen over de groei van mijn kleintje. Hoe zou zij kunnen groeien als ik niks eet en wat ik eet er gelijk uitspuug. Ze hadden mij al meerdere keren verzekerd dat een kleintje echt wel ze voedingstoffen eruit kon halen, al zoog het mij nog meer leeg, zij redde zich wel. Toch vond de verloskundige het wel een fijn idee om bij week 30,32 en 34 een groei echo te doen. En wat bleek die kleine meid deed het perfect! Ze lag netjes op groei en ik hoefde mij om haar echt geen zorgen te maken!

Toen ik 30 weken zwanger was, kwam mijn vriend met het idee om een weekendje weg te gaan. Nog even samen weg voordat de kleine meid er zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, dat weekend stapte we de auto in naar Haarlem. Aangezien mijn kracht helemaal weg was en ik niet verder kon lopen dan een rondje om het huis, hadden we mijn rolstoel mee genomen.Ondanks dat het niet een weekendje weg was zoals je dat gewend ben, lekkere ontbijtjes, lunches, uiteten en gezellig borrelen, vond ik het echt heerlijk om er even uit te zijn en kreeg ik echt een soort positieve boost van.Omdat ik niks meer gewend was besloten we bij aankomst om die dag verder lekker op de kamer te blijven. De volgende ochtend begon ik vol goede moed. We sliepen in een van der Valk hotel en die staat bekend om zijn heerlijke ontbijtjes. Hoe graag ik ook zo heerlijke pannenkoek wilde of zo vers croissantje met chocola, besloot ik om toch voor een broodje met kaas te gaan. Ik wilde niet dag 2 verzieken van ons weekendje weg. In de middag zijn we heerlijk even de stad in gegaan. ‘Zo wil ik vaker shoppen met je’ zei mijn vriend. ‘Nu kan ik het tempo bepalen en kan ik lekker de winkels voorbij waar ik geen zin in heb’. Hij wist dat ik het vervelend vond in de rolstoel en probeerde hij het op die manier mij een beetje te doen vergeten. Toen kwam de vraag wat we gingen doen met eten. Ik wilde koste wat het kost uiteten en een leuke avond hebben. Ik deed nog even een power nap van een uurtje en heb mezelf in een jurkje gehesen. Omdat ik me niet helemaal top voelde hadden we besloten om in het restaurant van het hotel te gaan eten. Tijdens de reservering hadden we mijn situatie al uitlegt en zou ik een mandje brood krijgen met boter. Mijn vriend bestelde heerlijk iets van de kaart en ondanks ik aan me broodje met boter zat hadden we een heerlijke avond samen.

Waar het in week 26 steeds iets beter leek te gaan en er soms dagen waren dat de misselijkheid iets minder aanwezig was, werd het in week 33 weer erger! Ik kreeg het ook lichamelijk steeds zwaarder. Ik kreeg last van mij bekken en onderrug, ik kreeg last van oefen weeen en lag elke avond wel op de bank met harde buiken. Toen ik hiervoor de verloskundige belde, zeiden ze mij dat ik echt rustig aan moest gaan doen. Nog rustiger aan??? Hoe dan, ik lag de hele dag op de bank en mijn enige uitje was een rondje om het huizenblok. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk kreeg ik het zwaarder. Eerst krijg je te horen dat je geen kindjes op de natuurlijke manier kan krijgen, dan moet je een lange weg afleggen met hormoon shit, miskramen en curratage en dan krijg je ook nog eens 9 rot maanden erachteraan. Het voelde soms alsof het mij niet gegund was en dat voelde vreselijk!

De misselijkheid werd weer erger, ik kon alleen nog maar naar buiten in een rolstoel en vervolgens lag ik dan weer de hele dag in bed of op de bank om bij te komen. Toen ik bij de verloskundige weer op controle moest in week 34 barste ik in dikke tranen uit. ‘Ik trek het niet meer, ik kan niet meer, ik ben op. Ik weet niet hoe ik dit nog voel moet houden, ik weet het gewoon echt niet meer. Ik ben op en mijn lichaam is op’. Hun vonden ook dat het genoeg was geweest en wilde dat ze onze kleine meid eerder gingen halen. Ik kon het mentaal niet meer aan en ook mijn gezondheid werd er niet beter op.

We zaten nog geen week later in het ziekenhuis voor ons gesprek met de gynaecoloog, na 3 minuten daar binnen te hebben gezeten en zij mij heeft geobserveerd zei ze al heel snel ‘We gaan jou niet langer laten lopen zo, je heb het zwaar genoeg gehad. Het is geen grapje maar op 1 april gaan we jullie dochter halen’. Mijn vriend pakte mijn hand vast en van opluchting schoten te tranen bij ons beide in onze ogen.

Onderweg in de auto kwam het besef, over 3 weekjes gaan we onze dochter ontmoeten! Niet nog 5 of misschien zelf 7 weken wachten maar gewoon nog maar 3 weken! Als ik die andere 34 weken al overleefd had, konden deze 3 er ook nog wel bij! Mijn moeder kwam bijna elke dag wel even langs, om nog even samen een rondje te lopen zodat ik even het huis uit ging of ze deed nog wat klusjes in huis voor ons. Zo deed ze Nola haar kamertje nog een keer goed schoonmaken, heeft ze alle kleertjes en dekentjes nog eens lekker gewassen en gestreken.

Ondank dat ik mij vaak eenzaam heb gevoeld was ik eigenlijk nooit een dag alleen. Niet alleen mijn moeder maar ook mijn broer kwam mij halen om soms even bij hun op de bank te liggen en zo stonden er ook vriendinnen voor mij klaar die even een half uurtje kwamen kletsen zodat de tijd soms wat sneller ging. Ik ben mijn vriend, familie en vrienden enorm dankbaar voor al hun hulp. Zonder hun had ik het helemaal niet vol gehouden.

Ga jij op dit moment ook door deze ellende heen? Weet dat je niet alleen bent en weet dat je er door heen komt! Hoe dat weet niemand, maar het lukt je echt! Zeker weten! Je bent sterker dan HG!

Liefs Natasja

IG; @wonenmetnola / @mamavannola