Wat nou als mijn kindje hierdoor niet goed kan groeien?

Wat leuk dat jullie (weer) meelezen met een nieuwe blog. Na een lang traject, hoop tegenslagen en miskramen was daar dan eindelijk de positieve test van onze, nu inmiddels geboren, dochter Nola! Hebben jullie deze blogs gemist, dan zou ik als ik jullie was deze nog even snel lezen! Aangezien het best een lang stuk is, zal ik deze blog in tweeën delen.

Helaas na een lange hobbelig weg, kreeg ik het tijdens mijn zwangerschap ook nog eens behoorlijk voor mijn kiezen. Wanneer je denkt aan zwanger zijn, beeld je je al in dat je net als in een film een keer op je werk de prullenbak onder spuugt en je dan daarna lachend kan zeggen ‘ Ja het was nog een verrassing maar ik ben een beetje misselijk, want ik ben zwanger’. Helaas was dat bij mij net even anders.

Doordat ik tijdens mijn vorige zwangerschap van de tweeling ook enorm last van misselijkheid had gehad, zat ik te wachten op het moment dat de misselijkheid weer zou komen. Precies op week 5 dacht ik dit gaat goed, misschien krijg ik het niet. Alsof ik het over mijzelf af riep stond ik de volgende ochtend kots en kots misselijk op. Tussen het spugen door probeerde ik mijzelf klaar te maken voor mijn werk. De weg er naar toe, heb ik wel een aantal x moeten spugen en heb ik huilend mijn vriend gebeld. ‘Ik sta weer langs de kant stil, ik moet weer spugen’. ‘Meld je ziek van je werk en kom lekker terug naar huis’ kreeg ik toen als antwoord van hem. Ik vond dat ik mezelf maar moest vermannen en gewoon door moest gaan. Na nog een aantal stops kwam ik op mijn werk aan en kreeg ik natuurlijk direct de vraag ‘Zo jij ziet er slecht uit, wat kom jij hier doen’? Ik probeerde het een beetje weg te lachen en verzon als smoes dat ik dat het eten niet zo lekker was gevallen. Gelukkig kon ik redelijk vaak even weg lopen naar het toilet zonder dat iemand het door had. Dit kon ik zo 3 dagen volhouden tot er ineens een collega naar mij toe kwam en zei ‘Goh dat was zeker wel een hele bedorven kip, dat je er nog ziek van ben of is er misschien iets anders’. Ik kon het toen niet meer inhouden en barste in tranen uit. Zo gelukkig als ik was, zo verdrietig voelde ik mij dat ik zo ziek ervan was. Mijn team werd bij elkaar geroepen en al snel zei mijn leiding gevende dat ik mijn vriend moest bellen en voorlopig niet meer mocht komen werken. Ik moest voor mezelf en mijn kleintje zorgen.

Ik kon alleen maar in bed liggen, met de gordijnen dicht en geen geluid om mijn heen. Ik kon geen enkele prikkel aan. Ik probeerde cola, vanille vla, kaakjes, peren ijsjes, ijsblokjes.. echt van alles maar helaas kwam alles er met de zelfde vaart binnen 2 sec weer uit. Ik kon niks eten en drinken & daarnaast moest ik ook nog eens (niet overdreven) 15-20 x per dag overgeven. Dit hield mijn lichaam natuurlijk niet lang vol en al snel belandde ik in week 7 in het ziekenhuis waar ik aan het infuus moest voor een paar dagen. Daar lig je dan tussen mensen die echt ‘ziek’ zijn, wat voelde ik mij zwak!

Nadat ik weer wat vocht binnen had werd ik naar huis gestuurd met emesafene en Primperan. Helaas hielpen deze medicijnen beide niet, maar ermee stoppen durfde ik eigenlijk ook niet. Ik bleef elke dag kots en kots misselijk, de peren ijsjes kwamen ondertussen letterlijk mijn neus uit en ik merkte dat ik mij depressief ging voelen. ‘Ik kan dit niet meer aan, ik kan niet meer, ik ben op, ik kan echt niet meer’. Dit was het enige wat ik op een gegeven moment nog maar kon zeggen. ‘Weet waar je het voor doet, je heb straks een kleintje in je armen’ zeiden mensen dan wel eens tegen mij. Hoe goed bedoeld ook, kon ik die mensen die dat zeiden wel schieten.

Naast het hele ziek zijn voelde ik ook nog eens ontzettend veel angst. Wat nou als die kleine niet goed groeit? Wat nou als ik niet genoeg binnen en het kleintje geen voeding stoffen krijgt? Kan het geen kwaad dat ik die mama pillen niet binnen kon houden, zou dan straks ons kindje daardoor niet goed ontwikkeld zijn? Dit waren ook continue mijn vragen als ik weer een controle had bij de verloskundige. Zij stelde mij continue gerust dat het met die kleine echt goed komt. ‘Die kleine is het een parasiet, die zit daar echt goed’.

Toen ik de 12 weken passeerde had ik stiekem hoop dat het minder werd, maar helaas. Zo had ik die hoop bij 16 weken ook weer, omdat er dan ook weer iets veranderd in je hormoon huishouding. Maar helaas nog steeds elke dag kots en kots misselijk, meerdere malen spugen en voelde me steeds depressiever worden. Door het vele spugen, was heel mijn slokdarm aangetast waarvoor ik weer andere medicijnen moest slikken. Het leek wel op mijn slokdarm de hele dag in de fik stond. Daarnaast kreeg ik ook nog eens als kadootje een maagbreuk en een navelbreuk! ‘Top wat zit er nog meer in het pakket wat ik er gratis bij kan krijgen’?

Toen ik bij week 20 kwam, merkte ik een klein verschil en het spugen werd iets minder. Na 20 weken in een donker hol in mijn bed of op de bank liggen, was ik letterlijk spuug en spuug zat dus probeerde ik op een ‘goeie’ dag af en toe de deur uit te gaan. Lees; ik kon een blokje rondom ons huizenblok of ik kon mezelf slepend achter een winkelkarretje meetrekken door de supermarkt. Hoe fijn het soms was om er even uit te zijn, was het bij thuiskomst altijd weer even een tegenvaller dat ik helemaal op was, vaak gelijk moest spugen van de inspanning en direct weer me bed in kon. Maar goed ik had van mijn gynaecoloog ondertussen de opdracht gekregen om niet bij te pakken neer te zitten als ik mijn beide armen niet omhoog zou krijgen, maar dat ik het leven als moest vieren als ik 1 hand om hoog zou krijgen. Dus dit probeerde ik dan ook!

‘Ik wilde niet meer de hele dag zeiken en zielig doen, maar ik moest gewoon doorbijten! Ik ben sterker dan dit, ik ben sterker dan HG.’ Toen ik dit savonds tegen mijn vriend zei, begon in spontaan een klein stukje te schrijven over HG.

“ Lieve Hg,

Zo blij als ik was toen ik een positieve test in mijn handen was, zo teleurgesteld was ik toen jij bij 5 weken om de hoek kwam kijken.

Je kwam onverwachts en ongevraagd.

Hoe vaak ik ook lelijk tegen je deed, je uit heb gescholden en gesmeekt hebt om aub weg te gaan, bleef jij naar vol houden.

Ik sta met jou samen op, we brengen samen de hele dag door en we gaan weer samen met elkaar naar bed.

Waarschijnlijk vind jij het zo gezellig dat je mij vaak ook nog snachts even vergezeld.

Ik heb nu al 20 weken met jou overleefd, vraag me alleen niet hoe.

Hele dagen doodziek voelen, hele dag door brengen boven het toilet of boven mijn emmer, nachten verblijven in het ziekenhuis aan het infuus, hele medicijnen kast rijker en een hoop kilo’s verloren ( wat ik normaal fijn zou vinden, maar nu totaal niet)

Hoe verschrikkelijk jij ook ben, weet ik wel dat dit alles is voor het kleine wondertje in mijn buik.

Voor jou heb ik niks hoeven doen, maar voor dit kleine wondertjes heb ik hard moeten vechten.

Daarom zal ik jou laten zien dat ik veel sterker ben dan jij, hoe hard je ook probeert. Over 20 weken sluit ik haar hopelijk in mijn armen en zal ik jou voorgoed vaarwel zwaaien.

Liefs,

Natasja xxx “

Ik merk dat het stukje alweer veel te lang word, dus de rest zal ik bewaren voor een 2e deel.

Super bedankt weer voor het lezen en tot de volgende!

X Natasja

IG; @wonenmetnola / @mamavannola