Het beeld bleef stil, veel te stil

Het is inmiddels al weer een lange tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, maar helaas zaten we de afgelopen maandjes weer in een rollercoaster. Ik merk dat ik de behoefte heb om het van me af te schrijven, maar ook merk ik dat ik het eng vind om dit met de wereld te delen. Het schrijven werkt voor mij goed, het helpt mij met het verwerken. En door het te delen hoop ik dat er andere vrouwen zijn, die zich door het lezen van mijn verhaal minder eenzaam voelen. Want als ik voor mezelf spreek heb ik mij, ondanks dat mijn man/familie /vrienden dag en nacht voor mij klaar stonden en nog steeds staan, mij best vaak eenzaam gevoeld.

Afgelopen zomer tijdens een ziekenhuis bezoek voor vreemde buikklachten kwamen we erachter dat mijn PCOS volledig was terug gegroeid, mijn eierstokken zaten weer helemaal vol met blaasjes. De gynaecoloog vertelde ons dat wij hierdoor (weer) niet op de natuurlijke manier zwanger konden worden en wij aan de bel moesten trekken als de kinderwens weer actief werd. In de auto terug naar huis gingen de emoties alle kanten op. Een wens voor een tweede had ik diep van binnen altijd, maar de angst voor weer een HG zwangerschap overheerste waardoor we er niet aan durfde te beginnen. Toch merkte ik dat het steeds vaker ging kriebelen. Hoe leuk een zusje of broertje voor Nola. Wat als het dit keer anders is, dat ik dit keer minder misselijk ben? Ik weet nu wat er gaat komen, ik weet in welke weken de misselijkheid een andere vorm aan neemt, ik weet nu hoeveel liefde je er na die 9 maanden ellende voor terug krijgt. Maar ook andere gedachtes gingen door mijn hoofd. Wat als ik het nog erger krijg, wat als ik dit keer wel aan de sonde voeding moet. Hoe ga ik voor Nola zorgen, hoe gaat zij dit beleven als zij mij weken lang zo ziek ziet.

Mijn man en ik hebben er veel gesprekken over gevoerd en uiteindelijk het besluit om in het nieuwe jaar een gesprek te plannen met de gynaecoloog om de opties te bespreken. 

Twee maandjes later, voelde ik mij ineens raar. Een beetje een weeïg gevoel, wat gekke krampen in mijn onderbuik en een sterk gevoel dat mijn lijf mij vertelde dat ik zwanger was. Maar er was mij verteld dat dat onmogelijk zou zijn, dus dat is onmogelijk. Misschien wilde ik het te graag en dacht ik deze dingen te voelen omdat het te veel in mijn hoofd zat. Voor de zekerheid dacht ik, ik doe wel gewoon even een test dan kan het gewoon uit mijn hoofd weg. De volgende ochtend doe ik de test en tijdens die twee minuten dat we moeten wachten ga ik nog even terug naar bed. Mijn timer ging af, toen zei m’n man; zal ik met je mee gaan? ‘Nou ik denk niet dat je mee hoeft want hij zal wel negatief zijn, maar je mag wel mee lopen als je wilt’ zei ik tegen hem. Ik pak de test op, zonder echt goed te kijken zeg ik tegen mijn man, ‘zie je gewoon negatief’. Terwijl ik hem de test geef, zie ik dat hij lang kijkt naar het staafje. Hij kijkt me met een glimlach aan en zegt ‘ kijk jij eens goed, volgens mij zie ik hier een lijntje’ & hij had gelijk, er stond een lijntje. De tranen schoten in mijn ogen en voor ik het wist stonden we te springen in de badkamer van blijdschap. Wat was dit een mega cadeautje!

We besloten het al best snel een aantal van onze dierbaren te vertellen, ik wilde het vertellen nu ik mij nog goed voel en niet dat zij er straks achter komen als ik al weer ziek ben. Ondanks dat iedereen mij hielp om positief te blijven, dat het dit keer anders kon zijn en dat er ook een kans bestond dat ik helemaal niet zo ziek zou worden merkte ik dat ik zelf de dagen aftelde dat ik mij nog goed voelde. Ik zat inmiddels in week 5 en ik voelde me nog oké, bij Nola had ik hier al de eerste sprintjes naar het toilet afgelegd. Zou het dan toch anders zijn, is het mij dan toch gegund? Maar helaas met week 5,5 werd ik wakker met een intens misselijk gevoel. Gewoon even een cracker eten terwijl ik lig, goed blijven ademen en dan zal het straks weg trekken dacht ik. Misschien ben ik wel misselijk omdat mijn brein dat koppelt aan zwangerschap. Maar het was helaas niet de angst, het was gewoon de keiharde werkelijkheid. Dit is geen misselijk die je weg kan eten met een cracker of door een gember theetje. Dit is gewoon weer die fucking vervelende klote HG die mij 9 maanden lang ziek gaat maken. Met 5,5 week hadden wij door onze historie met miskramen en eerder hg zwangerschappen al een afspraak staan bij de verloskundige. Zodra we binnen komen zegt ze al’ ik hoef aan jou niet te vragen hoe het gaat, laten we daar gelijk maar even wat voor voorschrijven. De verloskundige zei tijdens het voorschrijven van de medicatie tegen misselijkheid ‘ ik wil je niet ontmoedigen maar hou in je achterhoofd er rekening mee dat je dezelfde route gaat bewandelen, dat ook een ziekenhuis opname niet uitgesloten is’. Toen ze dat zei zakte de grond onder mijn voeten vandaan, ‘ik wil dit helemaal niet, ik weet hoeveel ellende mij nog te wachten staat, dit is nog maar het begin ik wil dit niet’. Ik kon alleen maar huilen, de opluchting van het feit dat we net een goede echo hadden gehad en een kloppend hartje hadden gezien voelde ik niet. Waarom moet ik dit weer door, waarom ben ik zo ziek als ik zwanger ben, waarom is het mij niet gewoon gegund? Elke dag verdubbelde de misselijkheid, ik wist nog van de vorige keren dat dit tot week 10 zou blijven stijgen. Ik vocht keihard om maar een klein hapje wit brood naar binnen te krijgen, deed zo hard mijn best om een klein slokje drinken binnen te krijgen maar ik blokkeerde. Ik durfde niet meer te eten en drinken, terwijl ik ook weet dat hoe minder je eet en drinkt hoe slechter je je voelt. Ik kon het niet, de angst nam het over. Mijn dierbare probeerde mij elke keer iets te laten eten of drinken, stonden telkens voor mijn neus met een ijsje. Maar na 4 dagen belande ik toch in het ziekenhuis. Daar lag ik weer, alles kwam weer boven. De pijn van het prikken van het infuus, de geur van het ziekenhuis die je nog misselijker maakt en het eenzame gevoel die je hebt als je daar ligt. Na 3 liter vocht voelde ik me iets beter en stuurde ze me naar huis. Daar deed ik weer zo mijn best, maar ging ik weer met de dag achteruit. Na weer precies 4 dagen moest ik weer terug naar het ziekenhuis, weer aan het infuus. Tijdens een gesprek met de gynaecoloog hebben we besloten dat ik andere medicatie zou krijgen, Zofran in combinatie met emasafene en vitamine B tabletten. Zofran geven ze niet graag, maar mij zo door laten lopen was gevaarlijker dan het voorschrijven van deze medicatie. Ook zou ik elke week terug mogen komen voor een infuus, als dat was wat ik nodig had om het door te komen dan zou dat geregeld worden. Na weer een ellendige nacht in het ziekenhuis, met een hoop piepjes en snurkende mensen in de nacht was ik blij dat ik de volgende dag weer lekker naar huis mocht. Het enige wat ik kon doen, was op bed liggen in een donkere kamer zonder geluid om me heen. Af en toe kwam Nola mij een dikke knuffel geven en als ik verdrietig was kwam ze naar mij toe en veegde ze de tranen van me gezicht en zei ze: ‘ Niet huilen mama, Nola is er’. ‘kom maar uit bed mama, kom maar spelen zei ze meerdere keren op een dag, met pijn in mijn hart moest ik keer op keer zeggen dat mama niet kon spelen, mama kon niet uit bed komen. Nola snapte er niks van, wat er voor zorgde dat zij continue woede uitbarsting had. Als ze werd opgehaald door een opa/oma/ tante of oom ging ze door het lint. Als ik in de buurt was hield zich zo hard als ze kon aan mij vast en ging ze huilen, schoppen, slaan en schreeuwen dat ze bij mama wilde blijven. Mijn hart brak, keer op keer. Ik voelde me enorm schuldig en egoïstisch. Het was niet meer alleen de vraag hoe ik die 9 maanden door ging komen, maar hoe mijn hele gezin hier doorheen ging komen.

Omdat Nola er zo niks van begreep, dachten wij dat het goed zou zijn om haar mee te nemen naar de echo. Dan zouden we haar, samen met het boek ‘mama is het spuugzat’ van stichting ZEHG misschien uit kunnen leggen dat er een baby in mama haar buik groeit. Vrijdag stappen we met z’n drietjes te auto in, op naar de verloskundige. ‘Zullen we eens gaan kijken naar de boosdoener’ zegt de verloskundige en terwijl we het scherm van echo aan zien schieten blijft het stil. Alsof alles op pauze stond, helemaal stil. ‘Sorry’ is het enige wat de verloskundige zegt! We kijken elkaar aan en we weten genoeg, dit beeld hebben we helaas al vaker gezien. Het hartje van onze kleine cadeautje is gestopt. Alles voor niets,  is het enige wat ik kan denken. Al die weken ziek voelen, verdriet hebben, angstig zijn en ellendig voelen waren voor niks.

Na een paar dagen mocht ik mij melden in het ziekenhuis voor een curretage, ik wilde zo snel mogelijk geholpen worden want zolang als dat het vruchtje nog in mij zat bleef ik mij zo ziek voelen. Na de ingreep op de uitslaap kamer grijp ik meteen naar mijn buik, ‘is het weg’ vraag ik aan de verpleegkundige. Ergens voelde ik een kleine opluchting omdat ik wist dat de misselijkheid voorbij zou zijn, maar tegelijkertijd schoten de tranen in mijn ogen en voelde ik me zo leeg en was ik zo kwaad. 

De misselijkheid nam in de dagen erna af, maar het besef dat we het kleintje verloren zijn neemt alleen maar toe. Waarom kregen wij dit cadeautje en is het dan alsnog van ons afgepakt? Waarom moeten wij nog een keer door deze ellende heen? Helaas gaan we hier nooit antwoorden op krijgen. De dagen door komen gaat met ups and downs. Ik probeer mijn kracht te halen uit Nola. Gelukkig kan ik weer met haar spelen en ik kan weer een mama zijn voor haar! Zij is weer het vrolijke lieve meisje als dat zij altijd was. Zij is mijn redding, want voor je kind moet je altijd door!

🤎

Veel te klein en

veel te vroeg

Je was al zo kostbaar en geliefd

toen ik je bij me droeg

🤎