Dat ziet er niet goed uit mevrouw

Wat super leuk dat jij mijn blog leest, ik zal eerst even wat over mijzelf vertellen. Ik ben Natasja en ik ben sinds Nov’16 samen met mijn vriend Melvin. Wij zijn ongelofelijk dankbaar en trots dat onze lieve prachtige dochter Nola ons op 2 april 2020 Papa en Mama heeft gemaakt. De weg erna toe was nogal een hobbelig weg en daarin wil ik jullie graag mee nemen.

Ik hoop dat jullie plezier, erkenning maar ook troost en hoop kunnen halen uit mijn komende verhalen.

Daar zat ik dan op 2 juli 2018 met mijn vriend samen in het ziekenhuis op de afdeling Gynaecologie. ‘Mevrouw Zondervan’ hoor ik ineens door de stille wachtkamer heen galmen. Mijn hart schoot direct in mijn keel en ik keek mijn vriend gespannen aan. Eenmaal binnen na een aantal vragen en een inwendig onderzoek zei de gynaecoloog al snel; ‘ik zie het al, kleed u maar weer aan’

Wat heeft hij zo snel gezien, is dat juist positief of negatief, waarom zegt hij niet gewoon wat hij gezien heeft & zo gingen er wel nog meer van dat soort vragen door mijn hoofd toen ik mezelf weer aan het aankleden was. Met een bonzend hart, klamme zweethanden en mijn adem ingehouden ga ik zitten. ‘Mevrouw dat zag er niet uit zoals het eruit hoort te zien, u heeft PCOS. Weet u wat dat is?’ Ja natuurlijk wist ik dat, ik had uiteraard alles al zitten googlen toen ik door gestuurd werd naar het ziekenhuis. ‘En nu’ zei ik ‘gaat het ons wel ooit lukken denkt u’ vroeg ik gelijk. De gynaecoloog vertelde mij dat het ons waarschijnlijk niet ging lukken op de natuurlijk manier maar dat er tegenwoordig zoveel manieren zijn, dat wij ons absoluut nog geen zorgen moesten maken.

Hij stelde voor direct te beginnen met Primolut, dit om een menstruatie op te wekken ( een menstruatie is nodig voor een eisprong), daarna zou ik aan de clomid moeten die er voor zouden gaan zorgen dat mijn eitjes gingen groeien en ik een eisprong zou krijgen. Door de PCOS heb ik die niet of nauwelijks waardoor er dus weinig tot geen kans is op een bevruchting. Daarna zou ik om de dag 2 weken lang naar het ziekenhuis moeten komen zodat ze konden zien of de clomid zijn werk deed en mijn eitjes dus groot genoeg groeide om wel erdoor heen te komen en een bevruchting mogelijk zou worden.

Met een berg informatie stapte mijn vriend en ik weer de auto in. We zijn allebei dood stil, hij pakte mijn hand en de tranen begonnen bij mij te stromen. Ik zei tegen hem ‘ Schat ik ben zo bang en ik heb het gevoel dat dit het begin is van een hele lange hobbelige weg’. Waarop hij antwoordde ‘Geloof mij lieverd, het gaat goed komen. Links om rechtsom of met 1000 omwegen en hobbels het komt goed’