Het was te mooi om waar te zijn

Daar zat ik dan op de ochtend van 14 augustus 2018, stik zenuwachtig met een zwangerschap test in mijn hand. Om mezelf niet al te veel hoop te geven, riep ik de hele ochtend al; ‘nou ik zal wel een test doen, maar het zal toch wel niet zo zijn’. Terwijl ik de test op het wasmeubel neerleg, loop ik zelf terug naar bed.

De timer van me telefoon gaat af en we kijken elkaar gespannen aan, ‘ga jij maar kijken’ zeg ik tegen Melvin ‘ik durf het niet’. ‘ Tassss’ hoor ik uit de badkamer komen, ‘ wat betekend het als ik 2 streepjes zie’. Ik sprint zo snel als ik kan de badkamer in en ik zie de 2 streepjes in het scherm. Mijn hart staat even stil, de tranen schieten in mijn ogen en voor ik weet staan we samen te springen van geluk in de badkamer.

IK BEN ZWANGER!!!

Tijdens onze eerste echo was alles nog zo klein dat we helaas nog niet veel konden zien. Op 6 september mochten we terug komen. Ik vertel de gynaecoloog dat ik mij echt heel erg misselijk voel en daardoor ook eigenlijk niet meer uit bed kan komen. ‘Misselijkheid is wel een heel goed teken, laten we maar snel even gaan kijken’ zegt de gynaecoloog. ‘Nou mevrouw ik begrijp waarom u zo misselijk bent, ik zie namelijk niet 1 maar 2 mooie kloppende hartjes’. Melvin was gelijk door het dolle heen toen hij dat hoorde, hij hoopte altijd al op een tweeling. Ik daarin tegen kreeg het eerlijk gezegd best een beetje benauwd. Dat past toch niet in mijn buik, hoe gaan we dit doen in de nachten als ze allebei huilen, hoe ga ik dit doen als ik alleen ben?

Na een nachtje slapen begon ik het steeds leuker te vinden en voelde ik me enorm dankbaar dat ik niet een maar twee kindjes mocht krijgen.

Nog steeds kots misselijk gingen we met 10,5 week voor onze 3e echo.

‘Nou gaan we weer eens kijken hoe het met jullie twee kindjes gaat’ zegt de gynaecoloog. Vol spanning kijken we naar het scherm en de gynaecoloog word stil. Ik blijf naar het scherm staren, ‘staat hij niet vast’ zeg ik met een trillende stem, ‘dit kan toch niet zo zijn’.

‘Het spijt me’ zegt de gynaecoloog, ‘helaas zijn hun hartjes ermee gestopt’.

‘Dat kan niet, we hebben het laatst nog gezien, het kan echt niet’! De tranen rollen weer over mijn wangen.

Nog vol in schok kreeg ik gelijk allerlei vragen over me heen, wil je wachten tot het vanzelf je lichaam verlaat of wil je het gelijk weg laten halen.

Weg laten halen ? Nog geen 2 min geleden was ik nog gelukkig zwanger en nu hebben we het ineens over weg halen. De tranen stromen weer over mijn wangen, ‘het kan toch niet, het kan echt niet zo zijn!’

Na een afspraak te hebben gemaakt voor een curettage stappen we weer de auto in. Ik grijp met één hand naar Melvin en met mijn andere hand naar mijn buik, de tranen beginnen weer te stromen. ‘Waarom zijn de hartjes gestopt, waarom is het ons niet gegund, waarom?’

Ik voel dat Melvin harder in mij hand gaat knijpen, ‘ik weet het ook niet lieverd, ik weet het echt niet’ hoor ik hem met een trillende stem zeggen.

x Mama van Nola

IG: @mamavannola