Levend verlies
Afscheid nemen van een toekomst die nooit zal zijn.
Levend verlies
Levend verlies
Afgelopen week met Mirthe naar de revalidatie arts geweest. En daaropvolgend gister naar de spalken en schoenmaker. Afspraken die ik eerder ff snel tussen door deed, vreten nu energie. Mirthe voelt dit en in plaats van mee te werken ligt ze dwars. Ze weet niet wat ze moet met deze mama. Gelukkig is de revalidatie arts lief en kennen we elkaar al lang. Ze kent Mirthe dus ook erg goed en weet hoe ze met haar om moet gaan.
Toen de zomervakantie begon was ik niet mijn vrolijke zelf. Ik was snel geïrriteerd, boos en verdrietig. Ik was niet de moeder die ik anders ben. Normaal gesproken ben ik diegene die alles bij elkaar houd, regelt, stuurt en zorgt. Nu was ik een soort tegenovergestelde versie van mij zelf. Kattig en boos. Dan weer ruzie zoekend, vervolgens afwezig.
In tegendeel. Ik vind alles en iedereen om me heen te veel. Ik kan niet genieten van de momentjes samen en lach niet mee om de grapjes die worden gemaakt.
Vandaag een wat andere blog dan jullie misschien van mij gewend zijn. Anders omdat het meer gaat over Natasja en iets minder over ‘de moeder van.’ Maar omdat ik weet dat schrijven mij helpt, schrijf ik dit. Eerlijk en waarschijnlijk herkenbaar, zoals jullie wél van mij gewend zijn.
Wat vond ik het moeilijk zeg, een plekje te vinden voor Mirthe Kiera waar ze kon groeien, ontspannen, zichzelf kon ontwikkelen en haar veilig zou voelen.