Herfst, herfst, wat heb je te koop

Het is vandaag een mooie herfstdag. Mirthe is zoals gewoonlijk op woensdag thuis van school. Ze heeft deze pauze midden in de week echt nodig. School vraagt veel van haar. Maar ze doet alles met plezier en vol enthousiasme. Hierom geven wij haar grens aan en is ze woensdags vrij.

Omdat het zonnetje schijnt en de bomen nu alle kleuren hebben van geel tot rood gaan we naar buiten. Het is maar een klein stukje lopen naar de speeltuin. Je kan de schommels vanuit huis zien. Dus besluiten we te lopen. Meestal zit Mirthe buiten in haar rolstoel omdat de rechterkant van haar lichaam niet goed mee doet. Maar bewegen is goed voor haar. Dus na wat moppers van Mirthe's kant vertrekken we richting de speeltuin. Plastic tasje mee voor de blaadjes die we onderweg mee willen nemen.We hebben thuis al een leuk knutselwerkje uitgezocht op de computer.

Als ik dit zo schrijf lijkt het of ik met een kleuter op stap ben. Niks is minder waar. Mirthe is al 15, zoals ze zelf elke dag wel 10 keer roept. Als we haar kamer binnen komen omdat we gaan eten, als het tijd is om de telefoon weg te leggen, als ze even moet helpen. Bij alles wordt er gezucht en gekreund en word ferm geroepen dat ze geen klein kind meer is en het allemaal zelf mag weten. Een puber dus. Net als onze andere twee meiden toen ze die leeftijd hadden.

Maar toch zijn wij op een zonnige woensdag middag op zoek naar blaadjes om mee te knutselen. We stoppen bij de speeltuin waar schommels, een glijbaan en een klimrek staan. Net als altijd kijk ik direct naar het trappetje bij de glijbaan. Die moet te doen zijn. Niet te stijl, geen ronde open treden maar een degelijke houten trap die niet al te hoog is. Mirthe staat ook te kijken en besluit het te proberen.Maar de regen van eerder heeft het hout glad gemaakt. Ze krijgt geen grip op de treden. Ik probeer haar te helpen en zeg haar haar hak zo te plaatsen dat hij rust tegen een randje. Maar ja, daar komt de puber weer naar boven. Ze weet het zelf wel. Ze komt boven maar moet daarna op adem komen en gaat met moeite zitten, op haar jas die ze, heel slim, op het torentje van de glijbaan heeft gegooid. Ze komt overeind, als Bambi op het ijs en bekijkt de volgende hindernis. De glijbaan zelf. Ze laat haar zelf zakken. Haar benen te lang om op zo een klein oppervlak te kunnen bewegen. Een stang waar ze niet meer onderdoor past zonder flink te bukken. Ik moedig haar aan. Zeg haar hoe slim ik het vind dat ze haar jas op de glijbaan heeft gelegd en hoe hard ze daardoor zal glijden. Mirthe zet door. Eerst 'doet de glijbaan het niet' aldus Mirthe. Ik zeg haar wat te wiebelen met haar billen en zo schiet ze naar voren de glijbaan af en land op haar voeten en lacht. tegen beter weten in vraag ik of ze nog een keer wil. Maar nee, ze wil naar huis. Wij verlaten de speeltuin en tegelijkertijd huppelt een klein meisje naar de glijbaan. Ze rent de trap op en roesjt de glijbaan af. Dit alles binnen een paar tellen. Ik kijk en slik. We lopen verder, plastic tasje mee en zo keren we rustig, mopperend, huiswaarts. Mopperend omdat we geen rode blaadjes vinden onderweg en omdat lopen gewoon stom is.

Thuis ploft Mirthe in haar stoel en doet haar schoenen en spalk uit. Ik verzamel alles wat we nodig hebben voor ons herfst knutsel werkje. Van te voren heb ik al bedacht óf ik alles heb en wat de beste stappen zijn om dit te gaan doen. Want nu zeggen dat we iets niet hebben is geen optie bij Mirthe. Als je zegt dat je wat gaat doen dan doe je dat. We zitten aan de keukentafel en Mirthe spuit een schaal vol scheerschuim. Daarin maakt ze toefjes ( lees klodders) verschillende kleuren verf. Ik had graag de herfst kleuren gehad maar Mirthe gaat voor blauw, roze, groen en paars. Oke, haar werkje dus lekker laten gaan. Ook nu wordt er wat gezucht als het niet naar haar zin gaat. Terwijl Mirthe met de scheerschuim kliedert trek ik een aantal herfstblaadjes om op karton en knip ze uit. Mirthe kan niet knippen. Ze gebruikt alleen haar linkerhand. Ik motiveer haar ondertussen haar rechterhand ook door de scheerschuim te halen.Dit doet ze ook bij fysiotherapie en dan geniet ze daar enorm van. Maar nu ik het opper is het een stom idee en haar hangt blijft in haar schoot liggen.

We verstoppen de kartonnen blaadjes in het geverfde schuim en halen ze er wel uit. Ik schep het overtollig schuim eraf. Ik kijk naar Mirthe en zie haar gapen, slikken en wegdromen. Ik herken deze tekenen maar negeer ze en zet door. We plakken de blaadjes op een canvas en geven ze een gezichtje. Maar Mirthe is het zat. De lijm blijft meer aan haar vingers plakken dan aan de blaadjes. De wiebeloogjes zakken naar een plek waar zij ze niet hebben wil en het nee, de armen moeten óp het blaadje niet eronder. Gezellig is het niet meer. Mirthe is gefrusteerd omdat het niet gaat zoals zij wil en mijn geduld raakt op. Dus escaleert het en is Mirthe in tranen. 

Precies op dat moment word ik gebeld en ik neem, nog geïrriteerd, op. Het is het Zorgkantoor. Ze willen een afspraak maken voor een huisbezoek. Tijdens zo een bezoekje bepalen zij welke hulp en ondersteuning Mirthe van ons en haar omgeving nodig heeft. In gedachten spoel ik de dag terug;Mirthe helpen opstaan, aankleden, broodje smeren, dag plannen en dan deze gezellige middag knutselen. Ik pak de kalender erbij en zeg haar dat het op een woensdag middag moet want dan is Mirthe zelf thuis.We prikken een datum en ik hang op. Mevrouw zal zien dat Mirthe niet de doorsnee 15 jarige is.

Ik kijk naar Mirthe, mijn kleine, grote meisje. Haar ogen nog rood van het huilen, snottebellen uitgesmeerd over haar wangen. Ik vraag haar of ze op schoot wil. Zachtjes zegt ze ja. Ze klimt op mijn schoot. "Mama houdt van jou, heel veel. Ook als mama boos is. Ook als Mirthe boos is. Mama houdt altijd van jou." Mirthe begint zachtjes te huilen en ik huil zachtjes mee.