Levend verlies

Levend verlies

Toen ik zwanger was van Mirthe droomde ik keer op keer dat ze werd geboren met slechts één armpje. Ik schrok dan wakker en liep naar wat haar kamertje zou worden. Ik zag dan een leeg wiegje en haalde opgelucht adem. Het was een droom, ze zat nog veilig in mijn buik.

Dat het achteraf in mijn buik was waar ze zo ziek werd heeft altijd gevoeld als een falen van mijn lichaam om haar gezond op de wereld te zetten.

Hoe overstuur ze ook was tijdens elke operatie, opname of behandeling, ik weet zeker dat het in mijn hart nog veel meer pijn deed.

In jaren van vechten, zorgen voor en weer door zagen we Mirthe groeien van het “kasplantje’ dat ze zou zijn naar een vrolijke, dansende, zingende puber. Gaan eten, gaan lopen, gaan horen en praten. Allemaal cadeautjes waarmee ze ons verraste.

Afgelopen zomer zag ik niet meer wat ze wel kan maar vooral wat ze niet kan, wat ze mis loopt en nooit zal kunnen (worden).

Haar grote zussen die zelfstandig stappen maken de wereld in. Die hun werk hebben. Leuke dingen ondernemen met elkaar en hun vriendinnen. Hun toekomst plannen.

Terwijl zij groeien staat Mirthe stil. En dat is wat ik zag, maar vooral voelde. Het levend verlies. Afscheid nemen van een toekomst die we zo graag anders hadden gezien.

Ik betrok dit vooral op mijzelf. IK vond het zwaar, IK was zo moe van het zorgen. IK vond dat ik het allemaal alleen moest doen. Alleen IK zag Mirthe’s worsteling met de meest simpele dingen.

Ik sloot mij af en had er ‘geen zin meer in’. Ik kon gewoon niet meer. Niet meer genieten van de dingen die Mirthe wél kan.

Ik dacht afgelopen half jaar vaak terug aan die droom, van Mirthe met één armpje. En hoe dat een soort van uit is gekomen. Want door haar Cerebrale Parese gebruikt ze slechts één hand. De opluchting die ik voelde toen het slechts een droom bleek…

Mirthe zelf weet niet beter. Terwijl ik dit typ staat ze in de kamer te dansen op de Top 2000. Met één arm bespeelt ze haar luchtgitaar terwijl de Rollings Stones los gaan.

Ze moppert wel eens op haar arm en been.Dat is nieuw. Ze is zich meer bewust van het feit dat haar lichaam anders werkt. Dat ze vaker gebruik moet maken van haar rolstoel. Dat ze echt niet alleen de hondjes kan en mag uitlaten. Dat ze niet met haar bff kan gaan samenwonen als ze 18 is.

Ik zie nu in dat Mirthe niets verloren is. Als er iemand van het leven geniet is het Mirthe wel. Ze krijgt niets mee van de oorlogen en het verdriet in de wereld. Maakt zich geen zorgen over haar toekomst, geld of wat dan ook. Ze leeft nu! Van uur tot uur, van dag tot dag.

En ik doe wat ik altijd doe, al bijna 15 jaar. Ik help haar waar ik kan, ondersteun en zorg. Maar doe dit niet langer alleen.Ik geef het makkelijker uit handen. Na al die jaren heb ik eindelijk geaccepteerd dat het zo is en altijd zo zal zijn.

Ik dacht dat ik dit al meteen bij haar geboorte had gedaan. Maar trots zijn op haar en van haar houden is niet hetzelfde als acceptatie.

Ik kijk naar Mirthe, hoe ze zelf ziet dat het bijna 13:00 uur is en haar medicatie inneemt. Hoe ze de appjes leest die op tv (top2000) voorbij komen. Hoe ze de hondjes troost die bang zijn voor het vuurwerk.

Ik kijk naar haar. Ik zié haar. Ik zie Mirthe. Zoals Mirthe is. Hoe kon ik zo verdrietig zijn om wat ik niet zag….                                       Hoe mooi is het dat ze elke morgen zo ontzettend blij is dat de dag begint, mij begroet alsof ze me jaren niet heeft gezien.                Hoe bijzonder is het dat dit meisje zover is gekomen.                  Hoe ze danst op de muziek terwijl ze nooit zo lopen en doof is geboren.                                                                                         Hoe ze geniet van alle kleine dingen die ik zelf niet zag.

Ik weet niet of Levend Verlies het juiste woord is voor wat ik afgelopen maanden voelde. Mijn steeds terugkerende droom over een één armig kindje.Sléchts het verlies van één arm.                     In mijn buik verloor Mirthe zo veel meer.                                      Maar wat heb IK veel gewonnen met dit mooie meisje in mijn leven!!!

2023 ligt achter ons. Ik kijk weer vooruit. Ga het van dag tot dag bekijken.Afgelopen jaar ben ik mezelf kwijt geraakt. Komend jaar ga ik mezelf terug vinden.